รักร้ายๆของคุณชายซาดิสม์

เนื้อเรื่อง

      แม่จ๊าช่วยหนูด้วย แม่…… ~  

     " โอ๊ยยยยยยย…ปล่อยนะ นังแม่มดปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ " นังแม่มดมันกระชากหัวฉ้านน

     " แกน่ะเทียบกับฉันไม่ได้หรอก พ่อแกเขาหลงฉันจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วจำไว้ "

     " พ่อ…พ่อ…เขารักฉันต่างหาก โอ๊ย! " นังแม่มดนี่แรงเยอะชะมัด

     " อย่างแกน่ะนะสู้ฉันไม่ได้หรอก " >__< ฮือ ๆๆๆ

     " แกหรอกพ่อฉัน "

     " ใช่ ! ฉันหรอกแล้วแกจะทำไม? แกไม่มีทางทำอะไรฉันได้ จำไว้ "

     " และนี่คือโทษฐานที่ทำให้ฉันโมโห " มารร้ายฮือๆๆ นี่มันมารชัด ๆ

เพียะ

     ฉันรู้สึกชาที่หน้ายังไงไม่รู้สิ ก็นังนี่มันตบฉันนี่ อย่างนี้มันต้องเอาคืน

เพียะ

     " ทำอะไรน่ะ? " พ่อ !

     " พ่อ ! คือแม่เค้า… "

เพียะ!

     " พ่อ " น้ำตาฉันคลอเบ้า

     " ช่วยด้วยค่ะคุณ นัง…เอ่อ…ลูกคุณน่ะอยู่ ๆ ก็มาตบฉันเรื่องที่ฉันบอกว่าของ ๆ คุณหาย " นังมาร้ายใส่ไฟฉันเต็มที่ ส่วนพ่อ เค้าไม่มองหน้าฉันสักนิด

     " อย่าไปเชื่อเขานะคะพ่อ เขาโกหก "

     " แล้วเหตุผลอะไรเล่าที่เขาต้องโกหกพ่อ? พ่อรู้ว่าลูกไม่ชอบขี้หน้าเขาแต่ก็ไม่เห็นต้องทำอย่างนี้นี่ " พ่อไม่เข้าใจฉันเลยแล้วน้ำตาฉันมันก็ทะลักออกมาอย่างพรั่งพรูจนมิอาจกั้นไว้ได้

     " พ่อ ! นังนี่มันโกหกอย่าไปเชื่อมัน "

     " ไล่มันออกจากบ้านไปเลยค่ะ "

     " แกออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้! " แล้วพ่อก็เดินขึ้นห้องไปส่วนฉันน่ะเหรอ ก็นั่งร้องไห้น่ะสิสักพักฉันก็ขึ้นไปเก็บข้าวของ ทั้งเสื้อผ้า เงินเก็บก็ยังพอมีเหลือบ้าง   แล้วก็โน๊ดบุคที่แม่ซื้อให้ฉัน ฉันตัดสินใจออกจากบ้านโดยไม่ล่ำลาใครในบ้านเลย ฉันแหงนคอขึ้นไปดูที่ตัวบ้าน เห็นนังแม่มดยิ้มอย่างมีชัยแต่ฉันไม่ยอมแพ้หรอกนะ ถ้าฉันเรียนจบฉันจะมาเอาพ่อ และของ ๆ ฉันคืนจำไว้   นางเม่มด  คิคารุ โมจิ

     ฉันนั่งรถเมล์ออกจากบ้านไปที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง แล้วก็นั่งคิดถึงเรื่องเก่า ๆ จนน้ำตาก็ไหลลงมาอย่างไม่รู้ตัว ส่วนฉันก็ปล่อยให้น้ำตามันไหลไปเรื่อย ๆ เพราะฉันรู้ว่ามันคงจะย้อนกลับไปไม่ได้อีกแล้ว แม่ฉันคือ เท็ตสึยะ โมจิ เสียไปตั้งแต่ฉันอายุ 5 ขวบส่วนพ่อฉันก็คือ นาโคมุระ คันจิ เจ้าของบริษัทขายเสื้อผ้าชื่อดังแห่งญี่ปุ่น หลายสาขาเป็นคนดังและเป็นที่ปรึกษาของเจ้าของบริษัทเกี่ยวกับฟอร์นิเจอร์ชื่อดังแห่งประเทศญี่ปุ่น

     อย่างว่าแหละค่ะ นางแม่มดคือ แม่เลี้ยงสุดโหดของฉันเองชื่อคิคารุจิไม่รู้ว่าพ่อไปคว้าผู้หญิงมาจากไหนพอมาถึงก็ออกฤทธิ์เลย  ถึงตอนนั้นทำให้ฉันอยากเขียนไดอารี่ขึ้นมาเพื่อความทรงจำเก่า ๆ  ฉันเสียแม่ไปตั้งแต่ฉันยังเด็ก ๆชีวิตฉันช่างไม่มีความสุขเอาเสียเลยนังแม่เลี้ยงฉันก็เหมือนนังแม่มดในเรื่องสโนไวท์นั่นแหละ แล้วฉันก็เป็นนางเอกเพราะฉะนั้นฉันจะกลับมาเอาทุกอย่างคืน โฮะ โฮะ อึ๊ย ! ไม่ใช่สิตอนนี้ฉันควรที่จะเสียใจมากกว่า ฮือ ๆๆๆ ฉันปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใครแถวนั้น ( ก็หน้าไม่มียางแล้วนี่ )

     นางมารร้ายใส่ความเรื่องฉันขโมยของหวงของพ่อ ( ฝีมือยัยแม่มดนั่นแหละ ) จนทำให้ฉันมีเรื่องกับมัน ว่าแล้วสิตอนนี้หน้าฉันคงแดงแน่ ๆ เลย แต่ทำไมพ่อฉันไม่เข้าใจฉันบ้างเลย ตอนนี้ฉันต้องเผชิญชะตากรรมอย่างหนัก ในเมื่อฉันเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวที่ต้องเร่ร่อนอยู่ในญี่ปุ่น   ไม่นานฉันก็หาที่พักได้อยู่คอนโดน่ะเอง

ตอนนี้ฉันกำลังจะเข้าห้องจะแนะนำตัวเลยละกัน อือ !ลืมไปกำลังเสียใจอยู่ T^T ( ทำไมเพิ่งคิดได้ฟะคุณนางเอก : ผู้แต่ง )

     " รัน…มาทำอะไรแถวนี้? " ฮัน เพื่อนฉันน่ะเองเพื่อนโรงเรียนเก่าน่ะ

     " ฮัน แกอยู่ที่เหรอ? "

     " แล้วแกล่ะ? "

     " ฉัน ฮือ ๆๆๆๆ ฉัน…ฉัน…โดนพ่อไล่ออกจากบ้าน ฮือๆๆ "

     " โอ๋ ! อย่าร้องนะฉันก็เหมือนกัน เออ แล้วแกอยู่ห้องนี้เหรอ? "

     " อือ "

     " ฉันอยู่ห้องนี้เรา…ฉันว่านะเรามาพักห้องเดียวดีกว่าฉันจะได้ปรึกษาแกได้แล้วอีกอย่าง…คืออย่างว่านะฉันไม่ค่อยมีตังค์น่ะ "

     " งั้นหารค่าเช่าคนละครึ่งนะ? "

     " แกไปจัดการเรื่องห้องเถอะ "

ฉันเดินมาจัดการเรื่องห้องพอเสร็จฉันก็ขึ้นไปหาฮัน ๐_o

     " พรุ่งนี้เราต้องไปหางานทำนะ? " ยัยฮันชวนฉัน

     " อืม …เพราะเงินของฉันก็เหลือน้อยคงไม่พอที่จะเป็นค่าเรียนเทอมนึงหรอก "

     " ฉันก็ด้วย " ยัยฮันบอกต่อ

     " งั้นฉันว่าเรารีบเข้านอนเถอะพรุ่งนี้จะได้ไปหางานทำแต่เช้า " แล้วเราสองคนก็รีบเข้านอนเพื่อวันพรุ่งนี้จะได้ออกไปหางานทำ

~เช้าอีกวันที่ไม่ค่อยจะสดใส~

     ฉันกับฮันเดินไปตามตรอกซอกซอยเพื่อหางานทำแต่ก็ไม่มีวี่แววที่จะมีร้านไหนรับเลย ร้อนก็ร้อน เหนื่อยก็เหนื่อย เมื่อยก็เมื่อย หิ๊วหิวววววววววว ผ่านมาเกือบตอนแล้วยังไม่ได้แนะนำตัวเลย เอ๊ะ แต่ตอนฉันหิวแล้วล่ะคงไม่มีเวลาหรอกนะตอนนี้ต้องหาอะไรรองท้องก่อนไม่งั้นฉันได้เป็นผีเข้าถนนแน่เลย

     " ฉันว่าเราไปหางานทำที่ห้างดีกว่า เย็นด้วย แล้วก็น่าจะไปหาอะไรกินก่อนนะ " ฉันบอกฮันด้วยสีหน้าบ่งบอกว่าเหนื่อยและหิว

     ฉันตรงเข้าไปในร้านพิซซ่าไม่ใช่ว่าจะไปกินหรอกนะไปหางานทำตะหาก งาน งานงาน หายากจริง ๆ เลยแต่ตอนนี้ขอทำตามท้องก่อนได้มั้ยเนี่ยยย หิวจะตายอยู่แล้วแต่ก็ต้องอดทนไว่ก่อนล่ะ

     " รับอะไรดีคะ? " พนักงานถามฉันอย่างเป็นมิตร (ก็แน่อะดิไม่งั้นก็ไล่ออกสถานเดียว)

     " เอาหน้าทะเล 2 ถาดถาดใหญ่นะคะขอบหนานุ่ม เอาพิเศษเลยนะคะ น้ำเป๊ปซี่หนึ่งเหยือก เอ่้้้อคือว่า ขอขนมปังกระเทียมด้วย… "

     " เอ่อ…ขอโทษนะคะคือว่าไม่เอาทั้งหมดน่ะค่ะ " โธ่ ! โว้ยฮันนะฮัน คนกำลังหิว

     " ทำไมอ่ะ…ฉันหิวนี่นา " ส่วนพนักงานเสริฟก็มองพวกเราอย่างว่าไม่กินแล้วมาทำไมฟะ

     " เอ่อ…เอาเป็นว่าขอพิซซ่าหน้าทะเลถาดเล็ก 1 ถาดค่ะแล้วน้ำเปล่า 2 แก้วค่ะ "

      ส่วนพนักงานก็รีบจดใหญ่กลัวไฮจะเปลี่ยนใจน่ะสิ  โฮะ โฮะ โฮะ

     หลังจากที่เรากินกันเสร็จเรียบร้อยก็ตรงเข้าไปขอใบสมัครรับพนักงานน่ะ ส่วนพวกพนักงานด้านนอกก็มองพวกเราแบบว่ากินเสร็จก็หาเรื่องไม่จ่ายเลยนะ

ไม่นานเกินรอฝ่ายผู้จัดการก็เรียกพวกเราไปพบในห้อง ( เอ…เขาจะคิดอะไรไม่ดีรึเปล่านะ : แกน่ะสิที่คิดน่ะ )

     " พวกเธอเพิ่งจบมอสามเหรอ ?" คนแก่หน้าตาออกจะขี้งกถามพวกเรา

     " ค่ะ…ตอนนี้พวกเราอยู่มอห้ากันน่ะค่ะ " ฮันตอบแทนฉันทำไงได้ก็ขี้เกียจพูดนี่

     เขาถามประวัติพวกเราไปพลาง ๆ จนในที่สุดเขาก็ยอมเอ่ยปากออกมาว่าจะรับเข้าทำงานเงินเดือนดีซะด้วย เขาเห็นว่าเป็นเด็กขยันช่วยพ่อแม่หาตังค์น่ะแต่ก็ต้องทำให้ดีที่สุด ก็มันงานแรกของฉันเลยนี่นา พอเสร็จพวกเราก็เดินไปซุปเปอร์มาเก็ตใกล้ ๆ คอนโดที่เราอยู่ และขณะอยู่ในซุปเปอร์มาเก็ตฉันก็ได้พบกับโทยะคุงรู้สึกว่าจะเป็นเพื่อนในห้องซะด้วยสิ ( เมื่อปีที่แล้วน่ะ ) เอ๊ะมาซื้อกับใครน่ะ น่าจะเป็นแม่นะอืม หน้าก็ไม่ค่อยแก่เลยนี่นา

     " อ้าว ! รันมาทำอะไรน่ะ? " โทยะตรงรี่เข้ามาทักฉัน

     " มาซื้อของน่ะ "

     " ฮันล่ะมาด้วยกันเหรอ? "

     " อือ "

     " ฉันไปก่อนนะ "

     " บาย "

     " บาย "

     ส่วนฉันน่ะก็ตรงไปจ่ายตังค์น่ะสิแล้ววันนี้เราก็ทำแกงจืดเต้าหู้กิน กินมาม่าทุกวันเลยตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่

     1 เดือนผ่านไป

     เงินเก็นฉันก็มากขึ้น เอ้ย ! ไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้นหมายความว่าทำไมเวลามันผ่านไปรวดเร็วอย่างนี้นะแต่ก็มีเรื่องน่าตื่นเต้นมากมายระหว่างวันเปิดเทอมถือว่าฉันสนุกมากแล้วกันใกล้จะเปิดเทอมอีกแล้ว ไม่ใช่สิพรุ่งนี้แล้วตะหาก เฮ้อออออออออ ! ฉันนั่งพิมพ์ไดอารี่ไปพลาง ๆ ระหว่างรอยัยไฮกลับมาจากโรงเรียนอย่าสงสัยว่าไปทำไม ก็ไปซื้อหนังสือน่ะสิ ไม่งั้นจะเรียนยังไง

     แอ๊ด

     " กลับมาแล้วเหรอ? "

     " อือ ทำไมแกไม่ไปช่วยวะ?หนักจะตายชัก "

     " เออ โทษทีว่ะ "

     " พรุ่งนี้เปิดเทอมวันแรกแล้วนะนอนตื่นเช้า ๆ ล่ะ "

     " อืม รีบเข้านอนเถอะ "

     สักพักเราก็ปิดไฟเข้านอน ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะผ่านไปหนึ่งเดือนแล้วเออนั่นสิ ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเลย เออเอาไว้พรุ่งนี้แล้วกันวันนี้ง่วงมั่ก ๆ เลยง่ะ

********************

   ห้อง 408 ( ห้องพักฉัน )

      สวัสดีค่ะท่านผู้อ่านทุกท่าน ดิฉันมีเวลาว่างม๊ากมากกกกค่าาาา  ก็จะมาแนะนำตัวเองเลยดีกว่านะคะ ฉันนาโคมุระ รันกะ เรียกง่าย ๆว่ารัน เป็นลูกครึ่งเกาหลี-ญี่ปุ่นแม่เป็นคนเกาหลีพ่อเป็นคนญี่ปุ่นแม่ฉันเสียตอนฉันอายุ 12 ปี จากนั้นฉันก็เปลี่ยนไปกลายเป็นคนขี้จุกจิก จู้จี้ ขี้งอน ขี้น้อยใจ อารมณ์แปรปรวนง่ายก็เพราะการมีปัญหากับทางบ้านนั่นแหละแต่พักหลังมานี่ฉันคิดว่าฉันน่าจะปรับตัวได้แล้ว ( ฉันกำลังวิจารณ์ตัวเองอยู่น่ะ ค่ะกรุณาอย่าสมเพช ) ฉันอยู่กับเพื่อนจะแนะนำให้รู้จักแทน แท่น แท้น ! ซากุระโนะ ฮินะ หรือ ฮัน และ มุชิตะ ยูริจัง หรือ ยูริ เราทั้งสามคบกันมาตั้งแต่อยู่ป.4 ตอนนั้นเราเป็นเข้าใหม่เราจึงจับกลุ่มกันสามคน ( ไม่ใช่ไม่มีคนคบนะคะ อย่าเข้าใจผิด! ) แต่เวลาเราจะเรียนอะไรก็บอกกันเสมอแต่มิตรภาพก็ยั่งยืนบันดาลให้เราคบกันมาตั้ง ( ขอนับก่อน ) 8 ปีเต็ม ๆเชื่อไหมคะ : ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อค่ะ ตอนนี้เราอยู่ม.ห้ากันแล้ว ถ้าใครได้อ่านตอนที่แล้วก็จะรู้กันแล้วว่าเพราะอะไรฉันถึงต้องลำบากตรากตำเลี้ยงตัวเองแล้วระเห็จมาอยู่กับเพื่อนที่ คอนโด ย้ำนะคะว่าคอนโดจริง ๆค่ะ ( ทั้งเก่าทั้งโทรม ) เราช่วยกันทำงานหาเลี้ยงตัวเองที่ยัยฮันต้องทำงานด้วยก็เพราะว่า ( ต้องอ่านตอนที่แล้วน่ะ ) ค่าเทอมเราได้จากการทำงานตอนปิดเทอมนี่แหละ ( น่าภูมิใจมากมั้ยล่ะ ) แต่ก็น่าสงสารใช่มั้ยล่ะ ( สงสารนางเอกจริง ๆเลย : ผู้แต่ง ) แล้วฉันก็มีเรื่องราวอีกมากมาย……

     " ไอ้รันโว้ย ! ไอ้รันแกอยู่ไหนเนี่ย? " ฮันเพื่อนสุดที่เลิฟของฉันเองแหกปากโวยวายอยู่นั่นแหละน่ารำคาญจริง ๆเลยชอบตะโกนโหวกเหวกโวยวายจนห้องข้าง ๆแทบจะมาด่าทู้กกกวัน จนหูฉันแทบชาอยู่แล้ว ( ตอนไปทำงานน่ะมันชอบตื่นสายแล้วก็จะโวยวายเมื่อฉันไม่ปลุกมัน )

     " แกจะตะโกนไปทำไมวะ? ห้องก็มีแค่เนี้ยเดินหาก็ยังเจอ…มีอะไรอีกล่ะ? " ฉันถามด้วยท่าทางที่หงุดหงิด

     " แล้วทำไมแกไม่เรียกฉันวะ ดูสิเนี่ยนี่มันกี่โมงแล้ว? " ฉันมองไปที่นาฬิกาเรือนใหญ่ที่สุดของห้องฉัน

6.45น.   6.45น.   6.45น.!!!

     "ว้าย ! 6.45 แล้วทำไงดี ทำไงดี >_< !!! ใช่ๆต้องรีบแต่งตัวว้ายเสื้อผ้าาาอยู่หน้ายยยย " ฉันวิ่งวุ่นไปรอบห้องทั้งถือผ้าเช็ดกับนาฬิกาบนหลังตู้ คิดดูสิคะว่ามันวุ่นวายขนาดไหน  ( แล้วจะแบกผ้าเช็ดตัวกับนาฬิกาวิ่งไปมาทำไมล่ะ ) เออใช่ ! สักพักเรื่องในห้องต่างๆ นานาก็จบลงด้วยการเหน็ดเหนื่อยอย่างแรง

     หน้าคอนโด

     " อ้าว ! สวัสดีค่ะพี่เซย์จิ " ฉันสวัสดีอย่างนอบน้อมรุ่นพี่ที่โรงเรียนแล้วก็อยู่ข้างห้องด้วยฉันคิดว่าฉันควรจะแนะนำให้รู้จักนะคะ โองาตะ เซย์จิโร่ เรารู้จักกันมาเป็นเวลาน่าจะประมาณ 3 เดือนแล้วก็คิดว่ายัยฮันชอบพี่เซย์ด้วยดูสิมันหน้าแดงใหญ่เลย

     " สวัสดีครับจะไปโรงเรียนกันแล้วเหรอครับ? " พี่เซย์จิถามเราสองคน

     " ค่ะ/ค่ะ " เราตอบพร้อมกันแต่ดูเหมือนว่าฉันจะดูเพื่อนฉันคนนี้ออกคิดว่าเขาคงไม่อยากให้ฉันไปเป็นกว้าง ขวาง คอ ( กขค ) หรอก

     " พี่เซย์จิคะ ขอให้ยัยฮันติดรถไปด้วยคนนะคะ…คือว่ารันมีธุระน่ะค่ะ "ฉันรีบพูดแก้ตัวก่อนที่พี่เซย์จิจะจับได้

     " ธุระที่ไหนครับ?เดี๋ยวพี่ไปส่ง " อยากไปอยู่หรอกแต่ไม่ใช่เกรงใจนะแต่เพื่อเพื่อนตะหากล่ะ

     " ไม่รบกวนล่ะค่ะธุระที่ปากทางนี้เองกะจะแวะดูของสักหน่อยน่ะค่ะ " ฉันพูดจบก็รีบเดินไปหายัยฮันแต่พอเดินไปถึงยัยฮันก็น่าบึ้งแล้วก็หยิกฉันอย่างแรง ( ไม่น่าเดินมาหายัยนี่เลยไปซะก็จะดีกว่าถ้ารู้ว่ามาแล้วจะเจออย่างนี้นะ ) แล้วยัยฮันก็เข้าประเด็น

     " แกไปคุยอะไรกับพี่เซย์จิมา? " ฮันถามฉันเสียงเข้ม ( ดุดุ )

     " แล้วมันเรื่องอะไรล่ะ? " แต่ฉันก็ต้องกลับคำพูดเมื่อเห็นสีหน้ายัยฮัน " ล้อเล่นน่ะ "

     " บอกมา " ฮันทำเสียงเข้มใส่ฉันอีกแล้ว

     " ก็ได้ ๆ ฉันเปิดโอกาสให้แกเปิดโอกาสให้แกอยู่ด้วยกันกับพี่เซย์จิ…ฉันจะช่วยแก เอ่อ สมหวังในความรักน่ะ พี่เซย์จิมาแล้วฉันไปก่อนนะ " แล้วฉันก็ปลีกตัวออกมาทันที

     " ขอบใจมากนะเพื่อนเลิฟ " ฮันตะโกนมาตามกลัง

     " ไปได้แล้วล่ะ " ฉันรีบไล่ยัยฮันเพราะกลัวว่าพี่เซย์จิจะรอนาน

     ณ โรงเรียนมัธยม จินโบ

     ตุ้บ!

     ฉันเดินชนใครคนหนึ่งเข้าอย่างจังในขณะที่กำลังเดินเข้าโรงเรียน ตายล่ะ ! ถ้าเกิดว่าเป็นรุ่นพี่ล่ะไม่โดนเชือดตายรึไงแต่รู้สึกว่าเขาคนนี้จะเป็นผู้ชายนะตัวใหญ่ด้วยสิ

     " ขอโทษค่ะคือว่าฉันไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษจริง ๆนะคะ เอ่อ ! คือฉันไปก่อนนะคะ " ฉันพูดพลางทำท่าจะเดินไปแต่ว่าเมื่อกี๊ฉันหลับตาปี๋เลยอ่ะกลัวก็กลัว…………

     พรึ่บ !

     " จะไปไหน่ะ?…มันจะไม่ง่ายไปหน่อยหรือ " เขาจับข้อมือเล็ก ๆของฉันไว้แต่ฉันคงยังหลับตาอย่างเดิม แล้วเขาพูดพลางทำเสียงดุ แต่เมื่อฉันลืมตาขึ้นมา โอ้  มาย  ก้อด! เทพบุตร ฟ้าคงประทานมาให้ฉันแน่ ๆ ( ฮุ ฮุ ) โอ้ยไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนี้นะเขากำลังจะทำร้ายฉัน ฮือ ๆๆ เทพบุตรใจร้าย เอ้ย ! ไม่ใช่สิต้องเป็นซาตานตะหาก เอ้ย !ไม่ใช่อีกล่ะต้องเป็นเทพบุตรในคราบซาตานแน่ ๆเลย ฮิ ฮิ  ( หล่อบาดใจจริง ๆ )

     " มีไร? " ฉันพูดเก๊ก ๆเพราะเหตุผลที่ว่า เขาคงเป็นเด็กใหม่แน่ ๆ เพราะฉันไม่เคยเห็นหน้าเลย

     " เธอคิดว่าขอโทษแล้วโคลนมันจะหายไปจากเสื้อฉันไหม?เนี่ยดูสิ เลอะหมดเลย " ถึงจะแมนแต่พูดอย่างเนี้ยก็ไม่ดีนะ ไอ้เด็กใหม่ ! ฮึ่ม!

     " แล้วจะให้ฉันทำยังไง? ก็บอกมา " ฉันเริ่มพูดแบบจริงจัง

     " อืม…เลี้ยงข้าวฉัน… " โธ่ ! แค่เลี้ยงข้าวง่าย ๆ

     " ได้เลย " ฉันรับปากอย่างมั่นใจ

     " แต่ … " หรือว่าเขาจะคิดไม่ดี เอ้ย ! ไม่ใช่สิคิดมากน่า

     " แต่อะไรอีกล่ะ? " ฉันถามกลับไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง

     " 1 อาทิตย์ที่เธอต้องเลี้ยงข้าวฉัน " ห๊า! หนึ่งอาทิตย์เนี่ยนะเงินฉันแทบจะไม่มีพออยู่แล้วยังจะต้องมาเลี้ยงข้าวนายนี่อีก ( เปลี่ยนสรรพนามอีกแล้ว )

     " 3 วันพอ " ฉันเริ่มต่อรอง

     " อืมม์ ก็ได้ ดีกว่าไม่เลี้ยง " ดีนะที่เขายอมง่าย แต่ทำไมยอมง่ายจรังผู้ชายมันไม่เหมือนกันนี่นานายนี่อาจจะใจดีจริง ๆก็ได้

     ~ กริ๊ง ~

     " ฉันไปห้องล่ะนะ " ฉันรีบตรงดิ่งไปห้องเออ แล้วฉันจะบอกเขาทำไมล่ะเนี่ย

     แล้วบรรยากาศในห้องเรียนก็เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงจากตอนม.4 เลย บางคนก็คุยบ้าง บางคนก็เล่น  บางคนก็คุยโทรศัพท์ ( กับแฟน ) ไม่มีใครอ่านหนังสือเลยสักคนส่วนฉันก็กำลังนั่งหลับ

     พึ่บ !

ที่ปรึกษาสุดโหดของฉันเองค่ะ !!!

     " นักเรียนทุกคน วันนี้ครูมีเพื่อนใหม่มาแนะนำให้รู้จัก ชื่อ ทาคุเมะ เรียวงะ แนะนำตัวด้วยล่ะ " ครูหันไปมองนายเรียวงะด้วยสายตาแบบว่า เธอไปตกโคลนที่ไหนมาเนี่ย อะไรประมาณเนี้ย

     " ผมทาคุเมะ เรียวงะ ฝากตัวด้วยนะครับ " แล้วนายนั่นก็หันมายิ้มกับฉันแถมยังไม่วายยักคิ้วให้อีกทำให้สาว ๆนายห้องหันมามองฉันเป็นตาเดียวเขาก็ตรงมานั่งด้านข้างของฉันแล้ววิชาโฮมรูมก็เริ่มขึ้น ครูก็พูดไปนักเรียนก็เล่นไปอย่างนี้คงจะเจริญอยู่หรอก

     ~ออด~

     เสียงสวรรค์ของฉันดังขึ้น นั่นคือออดพักกลางวันนี่เอง ฉันเหลือบไปเห็นนายเรียวกำลังอ่านหนังสืออยู่ว่าแต่ นายนี่ก็น่ารักดีนะ คิ้วดก ฟันสวย เวลายิ้มฉันแทบจะละลายในพริบตาเลยทีเดียว ดวงตากลมโตของเขาสวยมั่ก ๆขอบอก

     " น้องรันคร้าบบบ พี่มารับไปกินข้าว " พี่เซย์จิตรงดิ่งจากห้องเขามาห้องฉันเพื่อ เอ่อ…มารับไปกินข้าว

     " แหม ๆ มารับรันคนเดียวหรือคะพี่เซย์จิ แล้วยูริกับฮันล่ะเอาไปไว้ที่ไหน " ยูริพูดขึ้นแต่ฮันน่ะสิหน้าจ๋อยไปเลย

     " มารับทั้งหมดแหละครับ คุณสวย ๆทั้งหลาย " พี่เซย์จิพูดแก้ตัวทำให้ยัยฮันหน้าจ๋อยไปอีกครั้ง

     " งั้นไปกันเลยดีกว่า " ฉันเริ่มพูดเมื่อเห็นทุกคนเงียบ

     " เดี๋ยว! " ฉันหันกลับไปมองเรียวซึ่งเขากำลังจ้องมองมาที่ฉันอยู่ดีนะที่เราอยู่กันแค่ สี่ คนเท่านั้น

     " เธอต้องไปกินกับฉัน  ไม่ใช่หรือไง " เขาพูดกับฉันด้วยสีหน้าเรียบเฉย ฉันรู้สึกเหมือนว่าเขากำลังโกรธฉันเลยแต่ทำไมฉันต้องไปใส่ใจด้วยล่ะ

     " แต่ว่า…ฉันจะไปกับเพื่อนฉันนะนายก็ไปด้วยกันสิ "  

     " นี่…" ยัยฮันสะกิดฉัน " เธอไปรู้จักกับเด็กใหม่ตอนไหนอ่ะ "  ฮันยิ้มออกมาแบบว่าปลาบปลื้มเด็กใหม่อย่างออกนอกหน้า

     " งั้นเดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟังวันหลังละกัน ไปก่อนเถอะ " ฉันพูดตัดบท

     "เดี๋ยว คือว่า… " แล้วยูริก็ซุบซิบใส่หูฉัน อ๋อที่แท้ยัยยูริก็บอกว่าชอบเรียว  ห๊าชอบเรียว !! เป็นไปได้ไงกันเพิ่งเจอกันวันแรกเนี่ยนะ ฉันยังอึ้งไม่หาย

     หลังจากที่พวกนั้นไปกันแล้ว เรียวก็เดินมาใกล้ ๆฉันเรื่อย ๆ

     " นี่จะไปกินข้าวยัง ฉันหิวแล้วนะ " ฉันพูดพร้อมกับเอามือลูบท้อง

     " รอด้วยสิ " ก็ดีอะดิถ้าฉันไม่รอนายฉันก็ไม่ต้องเลี้ยงข้าวนาย

     ระหว่างที่นั่งกินข้าวอยู่ก็มีแต่สายตาที่จับจ้องมาที่โต๊ะเราก็แหมฉันสวย แล้วนายนี่ก็หล่อนี่นาจะไม่มองได้ไง โฮะ โฮะ โฮะ…เราคุยกันถึงเรื่องยูริชอบเรียว ทำให้มื้อนั้นเขากินข้าวเหลือเกือบครึ่งจาน แล้วนายนั่นก็นั่งมองฉันกิน

     หลังจากที่เลี้ยงข้าวนายเรียวเสร็จเรียบร้อย ฉันก็ไปนั่งที่ประจำก็คือ โต๊ะหินที่สำหรับพักผ่อนหย่อนกาย ใจ ที่ลานกว้าง ข้าง ๆเป็นสวนดอกไม้น่าชื่นชม เมื่อไปถึงก็พบว่าพวกเพื่อนของฉันนั่งคอยอยู่ก่อนแล้ว แล้วก็เริ่มซักถามเรื่องฉันกับนายเรียวอย่างเอาเป็นเอาตายฉันก็เลยต้องยอมจำนน ( เอ้ย ! ไม่ใช่นักโทษนะ ) หลังจากนั้นเราก็คุยกันถึงเรื่องพี่เซย์จิ แล้วก็ทำให้ ……

*******************

<  ย้อนกลับไปคุยกันตอนเรื่องพี่เซย์จิ  >

     " นี่แกชอบพี่เซย์จิใช่ม้า? " ยูริถามฮันขึ้น แล้วไอ้ฮันยังหน้าแดงอีกจะไม่ให้คิดได้ไง แต่ฮันเนี่ยสิส่ายหัว

     " อะแน่นะ แน่นะ อย่ามาอำพวกฉันเลยแกเป็นเพื่อนฉันฉันรู้หรอกน่า  มองตาแกปราด ! เดียวออกเลย ฮ่า ฮ่า " ฉันแค่แหย่มันเล่น ๆ แต่ไม่นึกว่า…

     " ใช่ ! ฉันชอบพี่เค้าชอบมานาน แล้วก็ชอบมากด้วย " แต่ไม่นึกว่าฮันจะยอมรับง่ายขนาดนี้แต่มันก็ขอให้เก็บความลับของมันไว้อย่าบอกใคร เพราะมันว่ารักเขาข้างเดียวดีกว่าที่เขารู้แล้วจะจากไป ( น้ำเน่ามั้ยล่ะคะ ) มิน่าล่ะมีหนุ่มมาจีบมัน ( หล่อ ๆ ทั้งน้านนน อิจฉาอะดิ ) แต่มันก็ไม่สนใจ ( รักเดียวใจเดียว ) ฮ่า ฮ่า ฮ่า

มาถึงเรื่องของยูริบ้างแล้วยัยนั่นสารภาพมาว่าแอบชอบอีตาเรียวตั้งแต่แรกเห็นเรียกว่ารักแรกพบก็ได้นะ แล้ววันนี้ในการทำงานต่าง ๆ ยูริก็เล่าพฤติกรรมของนายเรียวให้ฉันฟังบ้างก็ว่าน่ารักดี บ้างก็ว่าขยันเก่งแต่ไอ้ประโยคถัดมาฉันไม่ยอมแน่ ๆ คือ ' เรียวอ่ะนะอาจจะมาชิงที่หนึ่งแทนที่เธอก็ได้ เขาตั้งใจเรียนออกอย่างนั้น ' ฮึ่ม ! ตอนนั้นฉันแทบอยากจะฆ่าเพื่อนรักของฉันให้ตายคามือเลย

          จบเรื่องแค่เนี้ยดีกว่า

********************

     ~ กริ๊งงงงงงง ~

     แล้วพวกเราก็กลับมาในห้องเรียนอีกครั้ง ตอนนี้เป็นตอนบ่ายทำเอาฉันอยากจะหลับซะงั้น อยากหลับให้สบายไปเลย ฮ้าวววววว ! ชักง่วงแล้วสิ แต่ก็ไม่ได้อยู่ดี ปีนี้ฉันต้องเอาที่หนึ่งให้ด้ายยยย คอยดู

     แล้วสามชั่วโมงสุดท้ายก็ผ่านไปอย่างง่ายดายแล้วก็จบด้วยดี ( ซะเมื่อไหร่ ) ยังมีเรื่องให้กลุ้มอีกเยอะ

     ~ ออดดดด ~

     เสียงสวรรค์ดังขึ้นอีกครั้ง แล้วพวกเราก็รีบแยกกันไป ยูริไปหาย่าที่นอกเมือง  ฉันกลับฮันก็กำลังกลับคอนโด

12/5/49 **

     วันแรกของการเปิดเทอมก็ผ่านไปแล้งไงผ่านไปด้วยเรื่องที่ไม่น่าเชื่อเลยด้วย ดูเหมือนอะไร ๆ มันจะง่ายไปหมดแต่ก็ไม่แน่นะสิ่งที่ยากลำบากอาจจะตามมาก็ได้ เดี๋ยวก็จัดงานนู่นงานนี่ ไปเข้าค่าย กีฬาสี งานโรงเรียนวุ่นวายไปหมด แค่วันแรกยังซวยขนาดนี้เลยแล้ววันต่อ ๆ ไปล่ะต้องเจอนายเรียวทุกวัน ฉันว่าฉันคงบ้าตายแน่ ๆ นายนี่ยิ่งขี้งกอยู่ด้วย แต่ฉันรู้จากเพื่อนในห้องมาว่า บ้านหมอนี่รวยไม่ใช่เล่นเลยล่ะ แต่เขาเป็นพวกโรคขาดความอบอุ่นน่ะ ( มีจริงเหรอไอ้โรคที่ว่าเนี่ย ) เขาเล่ามาอีกต่อนึง  แฮะ แฮะ

     ฉันนั่งพิมพ์ไดอารี่ไปซักพักก็ลุกไปหาอะไรกิน รองท้องน่ะ

     ฉันชอบพิมพ์ไดอารี่มาก ๆ ฉันไม่ได้ใฝ่ฝันที่จะเป็นนักเขียนหรอกนะแต่…อย่าไปพูดถึงมันเลย ฉันชอบพิมพ์เพราะบริหารมือต่างหาก ( ล้อเล่นน่ะ ) เพราะฉันต้องการที่จะเปิดมาดูเรื่องราวต่าง ๆ ตอนยังเป็นเด็กบางทีก็มีเรื่องน่าขำ แต่บางทีก็ต้องเศร้าใจเพราะความรักแท้ ๆ แต่ไม่ว่ายังไงฉันก็ชอบที่จะพิมพ์ไดอารี่ต่อไปนี่แหละ โฮะ โฮะ …

     ฉันส่ายหัวแล้วรีบปิดคอมพ์…แล้วฉันก็ตรงเข้าห้องนอนแล้วฉันก็…คร่อก…ฟี้…

=_= zzzz

********************

เช้าวันถัดมา

     แอ๊ด……

     อ้าว ! เฮ้ยมีคนอยู่ก่อนแล้วทำไมมาเช้าจังเลย นึกว่าจะไม่มีคนมาเช้าขนาดนี้แล้วซะอีก แล้วใครล่ะอยู่ตรง…โต๊ะนายเรียว ใช่ ๆ ต้องเป็นนายเรียวแน่ ๆ เลย แล้วเค้ามาทำไมแต่เช้านะ รึว่าบ้านอยู่ไกลเลยต้องมาก่อน เอ๊ะ … โอ๊ย! เข้าไปถามเลยไม่ดีกว่าเรอะ

     " เฮ้ หวัดดี เรียว…เรียวตื่นดิ มาหลับทำไมตรงนี้น่ะ? " ฉันถามเขาในขณะที่เขายังไม่กระดิกนิ้วเลย

     " นายเรียว " ฉันตะโกนใส่หูเขาอย่างดังไม่ตื่นก็บ้าแล้ว

     " เฮ้ ! ยัยบ้ามาตะโกนใส่หูฉันทำไมฉันจะนอน " เขาบ่น ในขณะที่เขากำลังจะฟุบตัวลงโต๊ะเพื่อที่จะหลับอีกครั้ง

     " แล้วนายมาแต่เช้าเพื่อที่จะหลับเนี่ยนะ ? " ฉันถามด้วยท่าทีที่สงสัย

     " เอ่อ…มารอเธอน่ะ ป่ะไปกินข้าวกัน " โธ่!ไม่น่าปลุกมันตื่นเลยเรา

     " นายแน่ใจนะว่าจะมากินข้าวอย่างเดียว " ฉันถามเพื่อความแน่ใจน่ะ

     " อืม…เธอติดหนี้เลี้ยงข้าวฉันไว้ไม่ใช่รึไงอ่ะ " อือไม่น่าคิดมากเลย

     หลังจากที่เราทานข้าวเช้าเสร็จ ( นายเรียวคนเดียวที่กิน ) ออดก็ดังขึ้นให้เข้าห้องเรียน  วันนี้บรรยากาศในห้องก็เหมือนเดิมเลยอ่ะ ทั้งเล่น ทั้งนอน คงจะมีแต่โทยะคนเดียวน่ะสิที่กะลังนั่งอ่านหนังสือน่ะ ( ขายหัวเราะ ) ฉันเลยเดินเข้าไปทัก

     " เป็นไงบ้างอ่ะเปิดเทอมมาสองวันแล้ว? " ฉันเริ่มถามเพื่อมิตรภาพที่ดีในอนาคต

     " อืมก็ดีนะ " เขาปิดหนังสือแล้วหันมามองฉัน

     " หน้าฉันมีอะไรติดหรือไง? " ฉันถามด้วยหน้าตาบ๊องแบ๋วนางเอ๊ก นางเอก

     " อ๋อ ปะ…เปล่า…ไม่มีอะไร " เขารีบแก้ตัวเป็นพัลวัน…แล้วทำไมต้องแก้ตัวด้วยล่ะ

     แล้วฉันก็เดินไปนั่งข้าง ๆ ฮันกับยูริ

     ~ ออด ~

     เสียงออดดังขึ้นอีกแล้ววว…พระเจ้ามาโปรดฉันกำลังหิวพอดี แล้วฉันก็ตรงเข้าไปชวนเรียว

     " นี่เรียววันนี้ไปกินข้าวกับกลุ่มพวกฉันนะ อ้อ…มีพี่เซย์จิด้วยอะ " ฉันหันไปพูดกับเพื่อนๆเรียวก็ยังไม่ตอบอะไร

     " นี่เรียวจะไปไหม? ไม่งั้นไม่เลี้ยงข้าวนะ " ฉันพูดท่าทางเอาจริงเอาจัง นายเรียวยังไงก็ต้องยอมโดยดี จริงมะ

แล้วพักกลางวันก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

     มันทำให้ฉันรู้ว่าโทยะเพื่อนที่แก่เรียนที่สุดคบกับนายเรียวเด็กใหม่ ( นิสัยแตกต่างกันโคตร ๆ ) แต่หน้าตาเขาก็คล้ายกันมากเช่นกัน เรียวจะหล่อหน่อย โทยะจะน่ารักมากกว่า โทยะเป็นเด็กเรียนมากๆ แต่ก็ไม่เคยสอบได้ที่ 1 ซะทีเห็นว่าติดหญิงน่ะ( สอดรู้สอดเห็น)

โทยะเป็นหนุ่มสุดป๊อบตั้งแต่มอต้นแล้วล่ะ นายเรียวเพิ่งเข้ามาใหม่ก็โดนโหวดให้เป็นหนุ่มป๊อบแล้วล่ะวัน ๆ มีสาวติดตรึม นิสัยเจ้าชู้มาก ๆ ขอบอก หลีสาวไปทั่วห้องเลยดีนะที่ฉันก็ป๊อบไม่แพ้นายนั่นเหมือนกัน สาว ๆ มอต้นติดตรึมเหมือนกัน

     " เฮ้ ! รันไปเล่นบาสกันมะ? " โอ้ย ! ร้อน ๆ อย่างนี้เนี่ยนะเล่นแบดไม่ดีกว่าเหรอ

     " อืม…ก็ได้ " แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงตอบตกลงกับยูริไป ท่าจะประสาทนะเราเนี่ย

เราแบ่งสนามออกเป็นหญิง/ชาย

     หลังจากที่เราเล่นได้สักพักยัยพวกรุ่นน้อง ม.3 ‚ ม.4 ก็เดินมากรี๊ดกร๊าด วี๊ดว้ายตรึมก็จะใครซะอีกล่ะก็นายเรียวกับโทยะนี่ไงราศีแผ่กระจายเลยนะ แล้วในตอนนั้นที่ฉันกำลังเล่นอยู่ได้กระโดดชู้ตบาสอย่างสวยงาม ส่วนฉันก็มีบางส่วนเท่านั้นแหละเด็กพวกนี้นี่ยังไงหาว่าฉันเป็นทอมอีกเดี๋ยวก็มาขอเบอร์…เดี๋ยวก็มาขอให้จับมือ ( บ้าไปแล้วรึไง ) ฉันก็แปลกใจเหมือนกันว่าฉันเป็นผู้หญิงนะไม่ได้เป็นหนุ่มป๊อบซะหน่อย

     ในห้องล็อคเกอร์

     " แหมมีสาวมากรี๊ดกับเขาด้วย อ้ายกรี๊ดๆๆๆ " เรียวเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ( เมื่อเธอได้ยินคำถามน่ะ) แล้วเค้าก็ทำเสียงเลียนแบบเด็กผู้หญิงพวกนั้น

     " ก็ฉันทันเท่ห์นี่ " ก็เพราะการแต่งตัวไงล่ะถึงทำให้สาว ๆ พวกนั้นกรี๊ดได้น่ะ

     " เท่ห์ตายล่ะ "

     " ฉันจะถือว่าเมื่อกี๊คำชมละกัน ส่วนนายก็ไม่เห็นมีอะไรน่าดึงดูดใจไปมากกว่าหน้าตาเลย พวกชอบใช้หน้าตาเป็นอาวุธ " พูดซะยาวเชียวนะแก  >_< !!!

     ฉันตรงไปยังตู้ล็อคเกอร์เพื่อหยิบเสื้อผ้ามาเปลี่ยน

     " นี่นายมาทำอะไรตรงนี้? " ??

     " มาทำอะไรที่น่าดึงดูดใจน่ะสิ " เขาพูดด้วยหน้าตาแบบว่าบอกไม่ถูกอ่ะ คือสายตาเจ้าเล่ห์น่ะ เฮ้ยรึว่าเค้าคิดไม่ดีกับฉัน สายตาอย่างงี้ฉันรู้ทันน่า

     " นี่นายอย่ามากวนโมโหฉันนะ " ฉันตอบไปด้วยเสียงสั่น ๆ ( ก็ฉันกลัวนี่นา )

     " ก็เธอว่าฉันไม่ดึงดูดใจนี่แล้วจะเอายังไง?ห๊า !! " เขายื่นหน้ามาใกล้ ๆ ฉัน

     " ตาบ้าเอ๋ย… "

     " เธอพูดว่าไงนะ? เธอกล้าว่าฉันเหรอ? "ตอนนี้หน้าเราห่างกันไม่ถึง 2 เซน

     " ใช่…" ฉันรู้สึกเหมือนลมหายใจอุ่น ๆ รดมาที่ต้นคอของฉัน

     ตุ้บ!!!

     เราสองคนรีบผละออกจากกัน ยูริ…ทำไงดีหว่า ? ตูซวยแน่ ๆ ยูริชอบเรียวซะด้วยสิเขาจะคิดยังไงล่ะเมื่อเราสองคนมาอยู่ในห้องสองต่อสอง

     แล้วยูริก็รีบวิ่งออกไป

     " เดี๋ยวก่อนยูริฉันอธิบายได้… " ฉันละล่ำละลักพูดออกมา

     " เดี๋ยว " เรียวจับข้อมือฉันไว้ ( อ้าย…เขินจังคนหล่อจับมือ ) เฮ้ยคิดอย่างงี้ไม่ได้นะเฟ้ยเราต้องรีบไปหายูริตะหาก

     " นี่นายคิดจะทำอะไรน่ะ? นายจะแก้แค้นพวกเราด้วยวิธีนี้น่ะเหรอ?ได้…ต่อไปฉันจะเลิกทำตัวเท่ห์ ๆ ( เฉพาะต่อหน้านาย ) ฉันจะบอกให้นะยูริชอบนายตั้งแต่แรกเห็นแล้วแล้วฉันก็เคยบอกนายแล้วไง นายก็รู้ว่ายูริชอบนายนายมาทำอย่างนี้ทำไม? " ฉันตะโกนใส่หน้าเรียวด้วยเสียงสั่นเครือแล้วฉันก็วิ่งตามยูริออกไป...

********************

     " ยูริฟังฉันก่อนคือฉัน…อธิบายได้นะ…ฉันไม่ได้ชอบเรียว " ได้ผลแฮะยูริหันกลับมา

     " ไหนลองพูดมาซิ? ฉันจะฟังเธอเพราะเธอเป็นเพื่อนฉันมาหลายปีแล้วนะ " ยูริยอมพูดกับฉันแค่เนี้ยก็โอ.เค.แล้ว

     " โอเค…เรียวก็แค่หางานมาให้ฉันทำก็…เท่านั้น " ยูรินิ้มแล้วแต่ฉันสิหดหู่ใจยังไงไม่รู้เฮ้ออออ ให้ตายสิทำไมฉันต้องมารับกรรมคนเดียวนะ

     " จริงเหรอ? " ยูริถามด้วยท่าทางตื่นเต้นดีใจ ปนสยองนิดๆ

     " จริงสิ " ฉันย้ำให้เพื่อนฟังแต่ในใจฉันมันรู้สึกได้นะว่าฉันปวดใจเหลือเกิน

     " ฉันรักแกจริง ๆ เลยว่ะ " แล้วยูริก็โผเข้ากอดฉัน

********************

     ลานกว้างสวนดอกไม้

     โธ่ ! ดูซิยัยยูริน้าาาา ไม่น่าด่วนกลับไปก่อนเลย เฮ้อออออ แล้วดูซิยัยฮันก็หายไปไหนไม่รู้โธ่ เพื่อนตูทุกคนไปกันหมด

     " นาย…มาที่นี่ทำไม? "

     " รันเธอนี่ความจะสั้นจริง ๆ ตอนนี้หิวข้าวมากเธอติดค่าข้าวไว้น่ะเลยไปกินข้าวเป็นเพื่อนกันหน่อยสิ " ตอนนี้ฉันกำลังโกรธเขาอยู่นี่นาเอ๊ะ แต่เมื่อกี๊ฉันได้ยินเขาเรียกชื่อฉันด้วยง่ะ

     " เอ้า 50 บาทไปซื้อกินเองแล้วกัน " ฉันยื่นเงินให้เขา

     " เดี๋ยว…คือ…ไปด้วยกันสิ "

     " ไม่ ฉันจะรอเพื่อน " ทำไมยังไม่อีกหว่า ฮันนะฮันปล่อยให้ฉันรออยู่ด้ายยยย

     " ………. "

     " นี่…ได้เงินแล้วก็รีบไปสิมายืนทำครกอะไรแถวนี้ " ทำสาก ( กระเบือ ) มันน่าเบื่อ

     " ………. "

     " ไปเร็ว ๆ สิเดี๋ยวไอ้ฮันมายูริก็เข้าใจฉันผิดอีก " ฉันรีบผลักไสไล่ส่งให้เรียวไปเพราะกลัวการเข้าใจผิดของยูริยัยนี่ยิ่งง้อ ยาก ๆ อยู่

     " ฉัน-ไม่-ได้-ชอบ-เพื่อน-เธอ " เขาพูดทีละคำแล้วตะโกนใส่หน้าฉัน แล้วจะตะโกนกาพระแสงอะไรฟะ

     " เรื่องนี้เดี๋ยวค่อยคุยกันวันหลังตอนนี้เพื่อนฉันมาแล้ว ไปหลบก่อน " ฉันรีบดันเรียวให้เข้าไปในพุ่มไม้ใกล้ ๆ

     ส่วนฉันกับฮันก็นั่งทำการบ้านด้วยกัน ประมาณครึ่งชั่วโมงได้ และตอนนี้เราก็จะกลับบ้านกัน

บรื้นนนน บรื้นนนนน

พี่เซย์จิมาทำอะไรแถวนี้ฟะเนี่ย

     " รัน จะกลับแล้วใช่มั้ย? งั้นเรากลับพร้อมกันเลยนะ ป่ะฮันขึ้นรถกันเถอะ " พวกฉันยังไม่ทันได้ปฏิเสธพี่เซย์จิก็มัดมือชกซะแล้ว

     ขณะที่พี่เซย์จิมารับแล้วก็กำลังจะขับรถออกไปฉันได้สังเกตเห็นแววตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมาด้วยสายตาที่เจ็บปวด

     " นี่เขายังไม่กลับไปหรือเนี่ย? " ฉันพึมพัมกับตัวเองเบา ๆ แต่มันไม่เป็นอย่างนั้นเลย

     " บ่นอะไรอยู่ห๊า ! ? " ตกกะใจหมดเลย เฮ้ออออ!!

     " ปะ..เปล่า  "

********************

     ~ หน้าห้อง 408 ~

     " เอ่อ…ฮัน คือพี่มีเรื่องอยากจะคุยกับรันหน่อยน่ะ " พี่เซย์จิบอกกับฮันที่กำลังทำหน้าจ๋อยไปเลย หลังจากที่ฮันเข้าห้องเรียบร้อยพี่เซย์จิก็เริ่มเข้าเรื่อง

     " เอ่อ…รันลงไปสวนสาธารณะกันคือ ตรงนี้มันร้อนน่ะ " ไปทำไมฟะ

     " ค่ะ " ฉันรับคำอย่างง่ายดายแล้วเดินตามพี่เซย์จิลงไปข้างล่าง

     ณ สวนสาธารณะ

     " พี่มีเรื่องอยากจะบอกรันน่ะ " เรื่องไรหว่าอยากรู้เหมือนกันแฮะ

     " มีอะไรคะหรือว่า… "

     " หรือว่าอะไรเหรอ "

     " ก็หรือว่าพี่ชอบรันล่ะ 555+… " ฉันแค่แกล้งหยอกพี่เล่น ๆ ทำเอาพี่เซย์จิหน้าแดงแปร๊ดเลยอ่ะ แล้วพี่เซย์จิก็คุกเข่าลง ( ฉันไม่ใช่ศาลพระภูมินะ )

     " ใช่…พี่ชอบรันพี่แอบชอบรันมานานแล้ว " อึ้งรับประทานเจ้าค่ะจะเป็นลมดีไหมเนี่ย

     " ………. "

     " พี่แค่อยากบอกความรู้สึกของพี่ให้รันได้รับรู้เท่านั้นพี่ ไม่หวังอะไรมากมายเลย ถ้ารันคิดกับพี่ยังไง?ก็มาบอกพี่ได้ทุกเมื่อนะ " ฉันจะทำยังไงดีล่ะทีเนี้ยยูริเพิ่งเข้าใจผิดเรื่องเรียวคราวนี้อะไรล่ะถ้าฮันรู้ไฮไม่ช็อกเลยหรืกไง ไม่ได้เราต้องไม่บอก

     " เอ่อ…คือพี่เซย์จิคะ รันมีเรื่องหนึ่งอยากจะบอกพี่น่ะค่ะ " พี่เซย์จิยิ้มออกมา ( สงสัยคิดว่าเราจะบอกรักแหงเลย ) เสน่ห์แรงจริง ๆ เลยเรา ( แหวะ : ผู้แต่ง ) " คือว่า…ฮันเขาชอบพี่เซย์จิน่ะค่ะ แล้วอีกอย่างรันไม่ได้ชอบพี่เซย์จิค่ะ " ฉันพูดตรง ๆ ออกไปเพราะฉันเป็นคนพูดตรงไปตรงมาน่ะ

     " ทำไมล่ะ…รันชอบใคร? " พี่เซย์จิเขย่าตัวฉัน ( โอ้ย ! หัวจะหลุดมั้ยฟะ )

     " ปะ…เปล่าค่ะตอนนี้รันไม่ได้ชอบใครแต่รันคิดกับพี่เซย์จิได้แค่พี่ชายเท่านั้น "เงียบแล้วความเงียบก็คลอบคลุมทุกสิ่งทุกอย่าง

แล้วพี่เซย์จิก็เป็นคนเอ่ยปากเป็นคนแรก

     " พี่ไม่ได้ชอบฮัน แต่พี่ชอบ… " ส่วนฉันก็รีบแย้งขึ้นมาเพราะไม่อยากให้มันมากไปกว่านี้

     " พอเถอะค่ะ…ฮัน เป็นเพื่อนรันนะคะ รันคิดกับพี่ได้แค่พี่ชายเท่านั้นค่ะขอโทษด้วย "

แล้วฉันก็วิ่งขึ้นไปบนคอนโดโดยไม่เหลียวหลังเลยซักนิด

*******************

 3 วันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

     หน้าห้อง 408

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

แอ๊ด

     " พี่เซย์จิ… "

     " พี่ขอเข้าไปข้างในได้มั้ย "

     " ดะ…ได้ค่ะ "

     " ใครมาอ่ะฮัน " ฉันถามทั้งที่ยังนอนอยู่ในห้องตั้งแต่วันนั้นฉันไม่บอกอะไรกับฮันเลยไม่ว่าฮันมันจะคาดคั้นแค่ไหน

     " พี่เซย์จิ " ฮันตะโกนกลับมา

     " อ๋อ  อืม คุยกันไปก่อนนะเดี๋ยวออกไป " แล้วฉันก็ออกจากห้องน้ำ      

     แอ๊ด

     " สวัสดีค่ะ " ฉันรีบยกมือไหว้พี่เซย์จิ

     " พี่ไปก่อนนะ " แล้วพี่เซย์จิก็เดินออกไป

     สงสัยมั่ก ๆ เมื่อกี๊เขาคุยอะไรกันนะ อยู่ในห้องน้ำฟังไม่ค่อยถนัดเลย ( เมื่อกี๊เข้าไปแอบฟังในห้องน้ำหรือยะ : ผู้แต่งแสนสวย )

     " นี่ฮัน เมื่อกี๊คุยอะไรกันน่ะบอกมาเดี๋ยวนี้ " ฉันเริ่มซักฮัน

     " พี่เซย์จิเขา…มา บอกรักฉันน่ะ " ไอ้ฮันหน้าแดงมาก ๆ เลยขอบอก

          แล้วยัยฮันก็กระโดดโลดเต้นอยู่บนเตียง ฉันไม่รู้ว่าพี่เซย์จิพูดจริงรึป่าวแต่ก็ขอเชื่อละกัน พี่เค้าคงคิดได้แล้วล่ะ

*******************

     แล้วนี่คืออีกวันที่ต้องไปโรงเรียน โธ่ ! พระเจ้าทำไมวันเสาร์อาทิตย์วันเป็นเวลาน้อยนิดล่ะ ทีวันมาโรงเรียนแทบจะบ้าตาย

     " เอ่อ…รัน…คือ…ระ  เรา ..เย็นนี้เจอกันที่ลานน้ำพุนะ " อะไรของเขาเนี่ยร้อยวันพันปีไม่ค่อยพูด อ๋อ โทยะน่ะค่ะแล้วจะชวนฉันไปที่ลานน้ำพุทำไมล่ะเนี่ย

     ตึบ !

     " ไอ้หน้าซังกะบ๊วยมันจะพาเธอไปไหน? " เอ๊ะ แล้วนายมายุ่งอะไรกับฉันนักหนาเนี่ยนายเรียวบ๊อง

     " ไม่ใช่เรื่องของนายนี่นา " เรื่องอะไรที่ฉันจะบอกเล่า

     " บอกมาเดี๋ยวนี้ "

     " ไม่บอก "

~ ออด ~

     เสียงสวรรค์ดังขึ้นฉันรีบออกนอกประตูแล้วไปเจอกับโทยะที่หน้าห้อง เราก็เลยเดินไปด้วยกันโดยที่ฉันไม่รู้เลยว่าเรียวเดินตามมาแล้วยูริก็ตามเรียวมาด้วยเช่นกัน ( เรื่องมันกลหลวุ่นวายจังเลย )

ลานน้ำพุ

     " มีเรื่องอะไรเหรอ? " ฉันเริ่มถามโทยะ

     " คือว่า…ฉัน…ฉันชอบเธออ่ะ " ห๊า !! ฉันฟังผิดรึเปล่า ( ไม่ผิดหรอกย่ะยัยคนสวย ) เด็กเรียนอย่างโทยะเพิ่งบอกว่าชอบฉันงั้นเหรอ โอ้ พระเจ้าจอร์ทฉันเสน่ห์แรงขนาดนั้นเลยเหรอ

     " เรา…ก็ชอบเธอนะ…แต่ในฐา…นะ… " ฉันจะบอกว่าในฐานะเพื่อนน่ะไม่ทันแล้วโทยะวิ่งออกไปนู่นแล้วเขาต้องเข้าใจผิดว่าฉันชอบแน่ ๆ เลยฉันชอบตรงที่เขาเป็นเขาในฐานะเพื่อนน่ะแต่บอกตอนนี้ขาก็ไม่รับรู้อะไรด้วยแล้วแล้วเรียวก็โผล่มาจากไหนม่ายรุทำเอาฉันตกอกตกจายยยยหมด

     " เธอ…ชอบไอ้หมอนั่นจริงเหรอ? " โอ้ย ! ไม่ได้ชอบแต่ขี้เกียจพูดกับนายเรียวแล้วเลยตอบออกไปว่า

     " ใช่…แค่นี้มั้ยฉันกลับล่ะ "

     " เดี๋ยว? " แล้วเขาก็คว้าข้อมือฉันไว้ หมอนี่มือไวชะมัด

     " ฉันจะรีบกลับบ้าน จะรั้งไว้ทำไมคำตอบก็ได้แล้วนี้ " ฉันหันไปทำตาดุดุใส่เขา

     " เปล่ากลับไปเถอะ " ตาบ้านี่ จะพูดอะไรก็ไม่พูดรำคาญจริง ๆ

*******************

*ม.5/1 *

เอ๊ะนายเรียวมานอนตรงนี้อีกและ อ้าวดอกไม้ใครเนี่ย แล้วฉันก็หยิบดอกกุหลาบขึ้นมาแล้วอ่านการ์ดที่ติดอยู่ในดอกกุหลาบ

          ฉันรักเธอนะไว้เย็นนี้จะมารับกลับคอนโด

โทยะ

โทยะเหรอ? เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้วแต่ทำไงได้ไม่มีเวลาบอกซักที

โป๊ะ

โอ๊ย! เจ็บชะมัดเดินยังไงของฉันเนี่ยดัน เดินไปเตะโต๊ะได้ ซี๊ด…ซี๊ด…เจ็บโว้ยบรมโคตรเจ็บเลย แล้วยังงี้ขาฉันจะบวมมั้ยเนี่ย ขาหักรึป่าวฟะ ( เว่อร์มากยัยนางเอก )

     " นี่เธอหัดเกรงใจคนอื่นบ้างเซ่ " นายเรียวขนาดหลับตายังด่าถูกเลย แต่มันว่าฉันนี่นา

     " แล้วนายทำไมไม่ไปนอนบ้านล่ะ ? มาฟุบที่โรงเรียนเนี่ยนะซี๊ดดดด "  แล้วนายนั่นก็ลืมตาขึ้นทันทีพร้อมเขยิบตัวมาใกล้ฉันด้วยส่วนฉันก็ลุกไม่ขึ้นน่ะสิ

     " เธอก็ลองไปนอนกับฉันซักคืนสิแล้วจะต้องรู้ว่ามัน…ไกลขนาดไหน " เขากระซิบข้างหูฉันแล้วเขยิบตัวออกไปตามเดิม

~ แอ๊ด ~

     " รันมาแต่เช้าเลยนะ เอ่อ…คือ ได้…ดอกกุหลาบยังอ่ะ " โทยะน่ะเองร้ากกกกกกกกโทยะที่ซู้ดดดดดดดเลยเอาใจเก่งซะด้วย

     " ได้แล้ว…ขอบคุณมากนะ " ฉันยิ้มขอบคุณทำเอานายเรียวเดินปึงปังออกไปจากห้องทันทีแต่ไฮก็เดินเข้ามาเลยเจอกันอย่างจังที่ประตูเลยทำมห้ฮันล้มไปเพราะแรงกระแทกแล้วเรียวก็ตัวใหญ่กว่าด้วย แต่เขาก็พยุงฮันขึ้นมา แหมสุภาพบุรุษจริง จิ๊งงงงงง

พอไฮเข้ามาก็ซักฉันทันทีที่เจอหน้ากัน

     " ทำไมแกไม่รอฉันวะไอ้เพื่อนบ้า " อ้าวเฮ้ยอย่างงี้มีสวย ( ฉันสวยกว่าแน่นอน ) แกดันตื่นสายเองนี่นาฉันปลุกก็ดีเท่าไหร่แล้ว

     " ก็ฉันเห็นแกนั่งคุยโทรศัพท์ทั้งคืน ฉันปลุกก็ดีเท่าไหร่แล้ว… "

     " เออ เออ…ขอโทษละกันวันหลังจะคุยน้อย ๆ " ให้มันได้อย่างนี้สิฟะเพื่อนฉัน

เฮ้ย ! ยูริทำไมมาสภาพแบบนั้นวะวิ่งเหนื่อยหอบมาเชียว

     " รัน…ฮัน...รัน…ฮัน แฮ่ก ๆ  " หอบมาเชียวเพื่อนตู

     " มีไรล่ะหอบมาเชียว " เป็นห่วงนะเนี่ย

     " ฉันมีข่าวดีว่ะ…เมื่อกี๊นะเรียวเขานัดฉันไปสวนมุมตึกแล้วเขาก็… " แล้วยูริบิดตัวไปมา " เรียวบอกชอบฉันอ่ะ " อึ้ง ยกกำลัง 2 ** @@ อึ้ง อึ้ง แล้วก็เรียกว่าอึ้งอย่างแรง นี่เรียวชอบยูริเหรอแสดงว่าทั้งหมดฉันคิดไปเองใช่มั้ย แล้วทำไมฉันต้องมาใส่ใจเขาด้วยนะ เรามีโทยะอยู่ทั้งคน

     แล้ววันนี้ฉันก็ไม่ได้ใส่ใจกับการเรียนเลยส่วนยูริก็ได้แต่อาย อาย แล้วก็อายนายเรียว ฉันยังคงคิดไม่ตกเรื่องเรียวชอบยูริ แสดงว่าที่ผ่านมาทั้งหมดเขาไม่คิดอะไรกับฉันเลย

ไม่คิดอะไรกับฉันเลย…

ไม่คิดอะไรกับฉันเลย…

แล้วออดเข้าห้องก็ดังขึ้นทุกคนแยกย้ายกันขึ้นห้องเพื่อไปโฮมรูม

 ขณะอยู่ในห้องเรียน

" นักเรียนทุกคนวันนี้ครูมีข่าวดีมาบอก…คือว่าอีก 2 วันทางโรงเรียนนิทรรศการที่มีประจำอยู่แล้วคือ งานโหวตหนุ่มฮอตสาวป๊อบ…เพื่อให้นักเรียนเพื่อเป็นตัวแทนในการทำกิจกรรม… " แล้วเสียงเฮก็ดังขึ้น " เอ้า เงียบๆหน่อย…คืองานนี้มันกะทันหันพอดีน่ะเมื่ออาทิตย์ที่แล้วครูไปงานเลยไม่ได้บอก เอาล่ะวันพรุ่งนี้มีเรียนนะ ครูค่อยให้เลือกตัวแทนก็แล้วกันคราวนี้มาเข้าเรื่องเรียนดีกว่า… " ครูก็พูดไปเรื่อยๆโดยไม่สนใจนักเรียนเลยบางคนก็หลับ

     แล้วเรียวก็เรียกฉันไปลานกว้างในตอนกลางวันในขณะที่เพื่อนฉันไปกินข้าว

     ลานกว้าง

     " มีไร? " เสียงห้วน ๆ ตามเคยล่ะ ก็นี่นิสัยที่แท้จริงนี่นา

     " ฉันรู้ว่าเธอ…ขาดแคลนเงิน ฉันเลยมีงานมาเสนอ…เงินดีด้วยสนใจป่ะ " เค้ารู้ได้ไงฟะเนี่ย

     " งานอะไร? "

     " ก็…แค่ยอมเป็นแฟนฉันสามเดือน " เขาพูดด้วยท่าทางกวนโอ๊ย

     " นายเป็นอะไร หนุ่มป๊อบอย่างนายหาแฟนไม่ได้รึไง? " ฉันพูดประชดเบาๆ " มีแต้คนอยากที่จะได้นายเป็นแฟนทั้งน้านนนน แล้วจะมายุ่งกับฉันทำไมเนี่ย… " ฉันพูดยังไม่จบนายนั่นก็พูดแทรกเข้ามาว่า   

     " เดือนละ 23000 เยนโอ.เค๊. " เรื่องง่าย ๆ แค่เดินควง จริงหรออออ… แต่ฉันกลัวว่าเด็กทั้งโรงเรียนจะเป็นศัตรูกับฉันล่ะสิ

     " แล้วยูริล่ะ นายไม่กลัวเขาหึงนายแต่ฉันกลัวที่จะต้องถูกตัดเพื่อนน่ะสิ "

     " ช่างสิ ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเพื่อนเธอซะหน่อย " พูดงี้ได้ไงง่ะเพื่อนฉันเสียหาย( ตรงไหน ) เนี่ย

     " เฮ้ย !… " ถ้ายูริรู้ก็เพราะหมอนี่แน่

     " โอเคมั้ย? "

     " ขอคิดดูก่อนนะ " ฉันพูดพลางเชิดใส่เขาหน่อยๆ

     " ให้เวลาถึงบ่ายสามโมงเย็นแล้วจะมาเอาคำตอบ…ที่นี่ " แล้วหมอนั่นก็เดินไปทำไงดีอ่ะเงินก็อยากได้มาเพื่อปะทังชีวิต อ๋อ ! ให้ฮันทำให้ดีกว่า เอ้ย ไม่ได้สิฮันมีแฟนแล้วถ้าพี่เซย์จิรู้ฉันตายแน่ๆ อ๋อ เอางี้บอกยัยฮันดีกว่าแต่ไม่ให้ยูริแล้วก็เด็กทั้งโรงเรียนรู้ โอเคเลย

     3 โมงเป๊ะ

     " มาตรงเวลาดีนี่ " กวนนักนะด้วยก็ได้รู้ฤทธิ์แม่แน่

     " แน่นอนเพราะฉันเป็นคนตรงเวลาเสมอ " กว่าจะปลีกตัวได้แทบแย่

     " นี่ยัยทอม…ตกลงว่าไง? " ไอ้บ้านี่เรียกฉันเป็นทอมเหรอ เออๆ ชี่งเหอะ

     " ให้ยูริทำแทนได้ป่ะ "

     " ไม่ได้ " เขาทำเสียงแข็ง " เอ่อ…คือ เธอไม่กล้าใช่มั้ยล่ะต้องให้คนอื่นทำให้น่ะ เงินตัวเองแต่ให้คนอื่นหาให้ น่าไม่อายเลย " โธ่ เว้ยนายต้องต้อนให้ฉันจนมุมจนได้แหละ

     " แต่ฉันมีแฟนอยู่แล้วนะ " ทำไงได้ฉันโพล่งไปแล้วนี่นาแล้วนายเรียวก็ลากฉัน ย้ำว่าลากค่ะไปที่ตู้ล็อคเกอร์ เพราะข้างในไม่มีกล้องวงจรปิดเหมือนบางที่

ห้องล็อคเกอร์

     " นายพาฉันมาที่นี่ทำไม? " เขาไม่ตอบแถมยังทำท่าทางกวนโทสะอีกด้วย

     " แฟนเธอคือ…ไอ้หน้าจืดนั่นใช่มั้ย? "

     " แล้วไง? " ไม่น่าปากดีเลยเราโดนอยู่เรื่อย

     " เธอชอบไอ้หมอนั่นเหรอ? " ถ้าตอบว่าใช่ก็กระไรอยู่

     " แล้วเขาไม่ดีตรงไหนอ่ะดีพร้อมทุกอย่างแถมเป็นหนุ่มป๊อบในหมู่สาวๆมาแล้วตั้ง3 ปีแถมเป็นคนดีกว่านายอีก " พูดไม่คิดเลยตู

     " เธอจะบอกว่าเธอชอบมันงั้นเหรอ? ได้ฉันจะทำให้เธอชอบฉันเหมือนกัน " เขาพูดพลางทำท่าจะเดินไป ส่วนฉันยังไม่เลิกราแค่นั้น

     " ฉัน-ไม่-มี-วัน-ชอบ- อุ๊บส์ " อ้ายยยยยยยตาบ้ากล้าดียังไงมาจูบฉัน ฉันตกใจทำอะไรไม่ถูกแลยทุบตีเขาแต่ฉันรู้สึกว่าฉันก็ไม่ไหวเหมือนกันยิ่งทุบยิ่งทำให้การจูบของเรานานยิ่งขึ้นร่างกายเหมือนอ่อนแรงฉันไม่สามารถต้านทานแรงอันยิ่งใหญ่ของเขาไหวจึงหยุดทุบตี

     ในไม่นานริมฝีปากเราก็แยกออกจากกันฉันได้แต่หอบแฮ่ก ๆ ส่วนเขาก็กำลังเลียริมฝีปากตัวเองอยู่อะดิ ไม่น่าเลยเราไม่น่าหลวมตัวมาที่นี่เลย

เพี๊ยะ

     เขาอาจจะตั้งใจกลั่นแกล้งฉัน แต่ฉันจะไม่ยกโทษให้เขาเลย

เขาเอามือกุมหน้าตัวเอง

     " ฉันชอบริมฝีปากของเธอคราวหลังฉันจะมาเอาคืนแล้วอย่าให้ใครไปก่อนล่ะ "

     " อ้ายยยยยยยยยยตาบ้า นายเรียวบ้า เอาจูบแรกฉันคืนมา ฉันเกลียดนาย ฉันไม่มีทางที่จะรักนาย " สติฉันขาดผึ่งทำอะไรไม่ได้เพราะเขาเดินออกไปไกลแล้วฉันได้แต่เจ็บใจทุบตู้ล็อคเกอร์ เจ็บก็เจ็บ แค้นก็แค้น

     " แล้วจะคอยดู " เขาตะโกนมา

********************

โรงเรียน

ในขณะที่เรียนวิชาแรกครูก็บอกกับพวกเราว่า

     " เราจะมีการเลือกตั้งห้องเราส่งใครจ้ะ? "

     แล้วทุกคนก็เลือกฉันกับเรียวทำไงได้ฉันดันรู้จักกับคนในโรงเรียนแล้วเขาก็ชื่นชอบฉันด้วยส่วน นายเรียวเพื่อน ๆ บอกว่าเป็นหนุ่มป๊อบในหมู่สาว ๆ จึงจัดให้ลงสมัครสรุปว่าวิชานี้ก็ไม่ค่อยได้เรียนอะไรเลย ต่อไปก็เป็นวิชาพละ แล้วก็คาบว่างสุดท้ายก็หมดเวลาทุกคนจึงไปที่ห้องเก็บล็อคเกอร์เพื่อเปลี่ยนเป็นชุดพละ

   แล้ววิชาพละศึกษา ก็มาถึง

ณ ห้องเก็บอุปกรณ์กีฬา

     ฉันเดินมาหยิบลูกบาสเพื่อให้ห่างจากนายเรียวมาที่สุดแต่นายนั่นก็เดินตามมาจนได้ฉันไม่รู้จะหนีไปไหนแล้วเลยต้องหันมาเผชิญหน้ากับนายเรียว

     " นี่…นี่…หันมาคุยกับฉันหน่อยเด่…ฉันเหงานะที่เธอไม่พูดเนี่ย " เรียวเอานิ้วจิ้มแขนฉัน โธ่ นึกว่ามันจะน่ารักหรือไง

     " ….. " โกรธ and รำคาญ

     " โกรธเหรอ? " ไอ้บ้าเอ๊ย ไม่โกรธก็ผู้หญิงใจง่ายแล้ว ตูไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นนะเฟ้ยยย

     " ….. " จะให้พูดไงล่ะโกรธ หรือจะพูดว่าไม่โกรธแต่ไม่โกรธมันก็ไม่ได้เดี๋ยวเห็นฉันเป็นผู้หญิงใจง่าย

     " ถ้าเธอเงียบแสดงว่าเธอชอบฉัน ใช่ม้าาาา ใช่มะ? " เอามุกนี้มาใช้เลยเหรอคิดพิเรนจริง ๆ ^__^

     " เปล่าสักหน่อย อุ๊บ… " ฉันรีบแก้ตัวโดยเอามืออุดปากตัวเอง

     " แน่…ยอมพูดกับฉันแล้ว หว้า แย่จังที่เธอไม่ได้ชอบฉัน " เรียวถอดสีหน้าแต่แววตาดูเอาจริงเอาจังชะมัด พร้อมทั้งถอนหายใจ

     " ทำอย่างกับ… " ทำอย่างกับนายชอบฉันงั้นแหละ กะจะพูด

     " อะไร…บอกมาเดี๋ยวนี้ " ทำไมต้องบังคับด้วยเล่า…เรื่องแค่เนี้ย

     " ก็ได้…ทำอย่างกับนายชอบฉันงั้นแหละ " ก็ครายมันจะไปกล้าพูด ผู้หญิงนะเฟ้ยยอายปาก

     " โธ่ !! เอ๊ย ถ้าไม่ชอบจะกล้าทำแบบนี้เหรอ " เขาพูดอย่างรวดเร็ว เอ๊ะ นี่นายเรียวบอกชอบฉันงั้นเหรอ ไม่จรองม้างงงง…คิดมากทำไมถามซะก็จบ

     " เฮ้ย !นายชอบฉันรึไง?...พูดมาได้เถียงกับฉันต้องใช่มุกนี้รึไง? 5555  " o.o ไม่น่าเชื่อ

     " ป่าวซะหน่อย…ไม่มีไรหรอก ยัยขี้แพ้ " อ้าวไหงมาว่าฉันง่ะ

     " ใครเค้าแพ้นายกัน ยังไม่ได้ประกาศผลเลยนะ " ใครไม่เถียงแต่ฉันเถียงพูดอะไรกวนส้นxxx ชะมัด

     " เดี๋ยวเธอก็คอยดูแล้วกัน แต่… " แต่อะไรฟะอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ อยู่ได้ ลีลานักเดี๋ยวปั๊ด " แต่อะไร? " สุดท้ายฉันก็ต้องถาม

     " ถ้าฉันแพ้ฉันจะยอมเป็นเบ๊เธอ 1 เดือนเต็ม แต่ถ้าเธอแพ้ เธอต้องยอมเป็นแฟนฉัน 2 อาทิตย์ ไม่ต้องพูด " เขารั้งปากฉันไว้ " ฉันขาดทุนนะเนี่ยเอาเป็นว่าตกลงมั้ย? "

     " ไม่ " แล้วเขาก็โน้มหน้ามาใกล้ ๆ ด้วยการที่เขาตัวสูงกว่าฉัน เขาจับหัวฉันพยักหน้า

     " เธอรับปากแล้วนะ " ไอ้บ้า ขี้โกงชะมัด

     " นายขี้โกงนี่ " เฮ้ย จะทำอะไรอีกอ่ะ ตอนเนี้ยจมูกฉันกับจมูกเขาห่างกันประมาณเซนเดียวได้

     " ถามอีกทีตกลงมั้ย? " ลมหายใจเขาถี่มากเลยอ่ะ ส่วนใจฉันก็แทบจะเด้งออกมาข้างนอก เขาจะได้ยินเสียงหัวใจฉันมั้ยน้าาาาา

     " ….. " จะตอบว่าไงล่ะไม่มีทางเลือกแล้วนะ

     " หืมมมมมมมม " ฉันรีบหันหน้าไปทางอื่นลมหายใจของเขารดที่ต้นคอของฉัน

     " …ไม่…นายอย่าบังคับฉันสิ "

     " ก็ได้  งั้นเอางี้เธอแค่มาเป็นแฟน 1 เดือน เท่านั้นนะฉันให้เงินเธอจริง ๆ  "

     " แต่ตอนนี้…นายช่วยเอาหน้าของนายไปไกล ๆ หน่อยได้มะ " แล้วเขาก็ถอยห่างฉันออกไป เฮ้ออออออออ ค่อยหายใจโล่งหน่อย

     " ไปล่ะ " ฉันถือลูกบาส 2 พร้อมที่จะเดินออกไป

     " เดี๋ยว…เอ่อ…แล้วฉันจะมาเอาคำตอบนะ "

     " เอาเป็นว่า…ถึงวันประกาศผลเลือกตั้งแล้วกัน ถ้าฉันแพ้ฉันก็จะยอมเป็นแฟนนายแต่…เงินต้องมาด้วยนะ "

     " โหยหน้าเลือดจริง ๆ " เฮ้ยยยยยย ว่ากันอย่างงี้เลยเหรอ

     " จะตกลงมั้ย " ฉันถามเสียงสดใสปนสยอง

     " โอเค " สุดท้ายก็ต้องตกลง

     " ไปล่ะ "

     " อย่าลืมที่สัญญาล่ะ "

     " อืม "

********************

     แล้ววันนี้ก็มาถึงคือวันที่ในระดับชั้น ม.4 ,ม.5,ม.6 ส่งนักเรียนเข้าร่วมประกวด หนุ่มฮ๊อตกับสาวป๊อบประจำปี

     ชั้นม.6 ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใครก็พี่เซย์จิไงครองแชมป์มา 2 ปีแล้วส่วนห้องฉันทั้งห้องมันจงใจที่จะแกล้วฉันให้เรียวกับโทยะไปพอยัยฮันยังเสนอชื่อฉันอีกซึ่งเพื่อนก็เห็นด้วย แล้วตอนนี้ฉันก็อยู่หลังเวทีการประกวด ตอนนี้กำลังถูกยัยฮันจับแต่งหน้าอยู่ ส่วนเรียวกับโทยะก็แต่งอยู่อีกห้อง วันนี้นายเรียวคงจะตื่นเต้นล่ะซิ ส่วนโทยะเมื่อปีที่แล้วก็ครองแชมป์มาแล้วเลยถนัดหน่อยส่วนห้องอื่นคงไม่มีใครกล้าส่งหรอกก็ห้องฉันมีแต่คนหล่อนี่ แต่ปีนี้ โทยะมีคู่แข่งแล้วล่ะ ส่วนห้อง 2 ก็คงส่งยัยมิสุล่ะม้าง แล้วโทยะก็เดินมา

     " โห รันวันี้นี้สวยไปเลยอ่ะ " มันชมหรือว่าอะไรฟะ

     " อ้าวววววโทยะ แต่งตัวเสร็จแล้วเหรอ? "

     " อือ "

     " เอ้า จะคุยกันอีกนานมั้ยพิธีกรเค้าเรียกแล้ว " พี่ไบดะเรียกพวกเราส่วนนายเรียวเดินนำไปก่อนแล้ว ไม่รู้จักรอเลย

พอสิ้นสุดเสียงพิธีกรพวกเราก็ออกไปยืนแนะนำตัวด้านนอกแล้วก็ถามคำถามเกี่ยวกับด้านวิชาการเรียนต่าง ๆ

     " เฮ้อออออออออออ !!เหนื่อยชะมัด " ฉันบ่นกับตัวเอง

     ไม่นานเกินรอก็ถึงเวลาที่พิธีกรจะประกาศผลแล้ว

     " ผู้ที่ได้รับการโหวดฝ่ายชายประจำปีม.6 ที่มากที่สุดคือ….. เซย์จิโร่ครับ "

เฮ~

     " รองลงมาคือ ชิโร่คร้าบบบบ "

เฮ~

     " อันดับสุดท้ายของฝ่ายชายม.6คือ… ไบร์ทคร้าบบบบบ "

เฮ~

     " ฝ่ายหญิงของม.6 คือ … มูระคร้าบบบบบบบบ "

เฮ~

     " รองลงมาคือ…ไบดะครับบบ "

เฮ~

     " อันดับสุดท้ายคือ…ยูเมะคร้าบบบบบ "

เฮ~

     " ผู้ที่ได้รับการโหวดฝ่ายชายม.5 ที่มากที่สุกน่าจะรู้กันอยู่ เข้ามาใหม่แท้ ๆ ได้อันดับหนึ่งซะแล้ว น่าอิจฉาจริง ๆ คือ… เรียวงะคร้าบบบบบ "

เฮ~เฮ~เฮ~

เสียงเฮน่าจะมากที่สุดเลยแฮะ

     " รองลงมาคือแชมป์เมื่อปีที่แล้ว…โทยะคร้าบบบ "

เฮ~เฮ~

     " ส่วนอันดับสามคือ…ชินโดคร้าบบบ " รู้สึกว่าคะแนนห่างจากโทยะแค่ 3 คะแนนเองดูท่าจะมีแฟนคลับเยอะเหมือนนายเรียวกับโทยะแน่ ๆ

เฮ~

     " ส่วนฝ่ายหญิงเป็นสาวหน้าใหม่ ซึ่งหลายปีก่อนเธอไม่เคยร่วมทำกิจกรรมพวกนี้เลยคือ…รันกะคร้าบบบบบ " โอ้ นี่มันชื่อฉันนี่นา เป็นไปได้ไงฟะ ต้องขอบคุณยัยฮันแล้วล่ะที่ทำให้ฉันสวยได้ขนาดนี้

 เฮ~เฮ~เฮ~

     " รองลงมาคือสาวสุดเซ็กซี่เพิ่งย้ายเข้ามาได้ปีเดียวคือ…มิสุคร้าบบบ "

เฮ~เฮ~เฮ~

     " รองลงมาคือแชมป์เมื่อ ปีที่แล้วคร้าบบบ…ยูรินั่นเอง "

เฮ~เฮ~

     แล้วการรับรางวัลก็เสร็จสิ้นแต่ฉันสงสัยที่สุดก็คือวันนี้ยัยมิสุไม่มาหาเรื่องฉันเลยแฮะสงสัยดีใจที่ได้รางวัลกรรมการเขาดูยังไงหว่าคะแนนขแงฉันห่างกับมิสุ 2 คะแนน

********************

     แล้ววันนี้ฉันก็รีบกลับไปเลี้ยงฉลองกันฮันแล้วก็ยูริ ( ที่คอนโด )

     " ดีใจจังว่ะเพื่อนได้รางวัลทั้งสองคนเลย " ฮันพูดหลังจากกระดกน้ำเป็บซี่เข้าปาก

     " ข้าก็ไม่รู้ว่าข้าจะได้…นึกไว้แล้วเชียวก็ยูริต้องได้ "

     " โห !! ไรฟะ รันได้ที่หนึ่งแน่ะสงสัยตอบคำถามได้ดีแน่ ๆ เลย "

********************

วันเลือกตั้งก็ผ่านไปได้ประมาณ 3 วัน

วันประกาศผลเลือกตั้งก็มาถึง ถ้าเป็นฉันยังงี้ตื่นเต้นเป็นบ้าและอยู่อย่างเดียวว่าฉันต้องเอาชนะนายเรียวให้ได้

     " นี่ ! ดูหน้าเธอสิซีดเป็นไก่ต้มเลยอ่ะ กลัวแพ้ฉันล่ะซี " เสียงกวน ๆ อย่างนี้จะมีใครได้นอกจากเรียว กวนประสาทไม่มีใครเกิน โธ่ คิดว่าตัวเองเป็นหนุ่มป๊อบแล้วจะได้เป็นประธานนักเรียนหรอ ฝันไปเถอะ ( แต่ก็ไม่แน่ ) แต่ฉันอยู่มาตั้งแต่ ม.1 แล้ว พวกคนที่นี่รู้จักฉันดีเขาต้องเลือกฉันอยู่แล้ว

     " ฉันไม่กลัวแพ้คนอย่างนายหรอก "

     " แต่ก็ไม่แน่นะถ้าฉันชนะเธออย่าลืมล่ะ~ แฟน แฟน แฟน ฉันเป็นคนอยากมีแฟน~ " เขาตอบด้วยสายตาท้าทายแถมร้องเพลงกวนประสาทอีกตะหาก

     " เราจะจับใบสุดท้ายแล้วนะครับ " เสียงพิธีกรประกาศทำเอาฉันกับเรียวตื่นเต้นจนดูออกเลยอ่ะเราวิ่งมาที่หน้าเวที โอ้ ! มายด์ ! ก้อด !! คะแนนฉันเท่ากับเรียวเป๊ะเลย ใบสุดท้ายแล้ว โอมเพี้ยงขอให้เป็นเบอร์ 2 ด้วยเถิด

     " ใบสุดท้าย ลุ้นกันใช่มั้ยล่ะครับ…เบอร์…1 คร้าบบบบขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ " เฮ้ย !! เป็นไปไม่ได้คะแนนของฉันแพ้หมอนี่หรือเนี่ย -.-

คะแนนเดียว…

คะแนนเดียว…

คะแนนเดียว… ( เสียดายโคตร ๆ )

     " เชิญทุกท่านที่ลงสมัครขึ้นมาบนเวทีด้วยครับ " โธ่ ไอ้พิธีกรยิ้มแย้มตลอดเวลาเลยนะ เบื่อจริงๆ รู้งี้ไม่มาสมัครตามที่ครูบอกหรอก ( นางเอกพาลจริงๆ  : ผู้แต่ง )

     " ต่อจากนี้ ทาคุเมะ เรียวงะ จะมาทำหน้าที่ประธานนักเรียนแทนพี่โองาตะ เซย์จิโร่นะครับส่วนรองประธานนักเรียน ก็เป็นนาโคมุระ รันกะ ครับกรรมการนักเรียน xxxxxxxxxxx…………. "

     หลังเวที

     " นี่…รัน…รัน…รัน… " นี่มันเรียวนี่นาจะเรียกทำไมฟะ

     " มีไร? "

     " เธอตกลงไว้แล้วนะ จำได้ป่ะ " ^_^

     " เรื่องอะไร? "

     " ทำเป็นจำไม่ได้ ก็เรื่อง… "

     " อย่าพูดนะ…อือจำได้แล้ว "

     " งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันไปรับที่คอนโดแล้วกัน ไปล่ะ "

********************

ลานกว้าง

     " เอ๊ะ ? ทำไมยังไม่มาอีกนะ " ฮันน่ะสิ นัดไว้แล้วยังไม่มาเลย

     " รอใคร?อยู่จ้ะที่รัก " เรียวนี่หว่าไหนยูริบอกว่ากลับบ้านไปแล้วไง

     " รอไอ้ฮันน่ะ แล้วนายล่ะมาทำไม? "

     " มารอแฟนกลับบ้านด้วยกัน " พูดมาได้ไม่อายปากมั่งเลย

     " ใครแฟนนาย? แล้วบ้านนายก็อยู่กันคนละขั้วโลกกับบ้านฉันเลยจะกลับบ้านด้วยกันได้ไง? "

     " เธอไงล่ะแฟนฉัน แล้วฉันก็จะไปส่งเธอด้วย "

     " ฉัน ?  "

     " ก็ได้…งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ ที่รัก " ฉันคิดออกแล้ว ทำไมไอเดียเพิ่งจะบรรเจิดตอนนี้นะ

     " ให้ยูริทำแทนก็ได้นี่นา ไม่เห็นต้องทำตามที่หมอนนั่นบอกเลย " ฮิ ฮิ ฉันหัวเราะอย่างสบายใจ

     " นี่…ฉันให้เธอทำแค่คนเดียวนะ ถ้าเธอไม่ทำก็ระวังตัวไว้….. " เสียงคุ้น ๆ แฮะ เฮ้ย เรียว ไหนบอกว่าจะกลับไง? แต่ครั้งนี้เขากลับมาพร้อมสตอเบอร์รี่ด้วยนะ

     " เอ่อ…โอเค ฉันทำเอง แล้วนั่นสตอเบอร์รี่ใครน่ะ? " น้ะลายจะไหยแย้ววววน่ากินจังเลย

     " ของฉันน่ะเซ่…กินมั้ยล่ะ " ฉันว่าเขาน่าจะเห็นท่าทางของฉันนะว่าฉันอยากกินแค่ไหน

     " อืม กินสิของฟรีใครก็อยากกิน " ฉันเอื้อมมือไปหยิบลูกสตอเบอร์รี่ลูกนึงแต่นายเรียวก็ตีมือฉัน ( เจ็บนะตาบ้า )

     " ใครจะให้เธอกินฟรี ๆ " มิน่าล่ะ บ้านก็รวยแล้วยังจะงกอีก

     " กะ ไว้แล้วเชียวว่าของฟรีไม่มีในโลก " ฉันพูดไปตามความคิด

     " มีสิ "

     " อะไร? "

     " หัวใจฉันไง " จะอ้วกว่ะ พูดมาได้เลี๊ยน เลี่ยน

     " เสียดายข้าวกลางวันชะมัด อยากจะอ้วก " แล้วเขาก็ยื่นสตอเบอร์รี่มาให้ฉันกินส่วนฉันก็รีบยัดเข้าปากน่ะสิก่อนที่ตานั่นจะเปลี่ยนใจ

     " อย่าอ้วกนะ ไม่งั้นฉันจะจับยัดเข้าไปใหม่ ฉันไม่อยากมีแฟนผอมเป็นไม้เสียบผี "  ตาบ้าเอ๊ย

     " รู้แล้วน่า " แล้วฉันก็เอาสตอเบอร์รี่ยัดเข้าปากอีก

ลูกสุดท้าย โหสีสวยซะด้วย

แต่เมื่อนายนั่นเห็นท่าทางอยากกินของฉันเลยรีบคว้าเข้าปากตัวเองอย่างรวดเร็ว ฉันงี้เสียดายมากเลยอ่ะ หน้าฉันเลยงอเป็นม้าหมากรุกเลย ก็มันเสียดายนี่ ( ยัยงก )

     " เอาป่าว สตอเบอร์รี่ ง่ำ ๆ ลูกสุดท้าย " ตาบ้าพูดมาได้เคี้ยวไปแล้วแท้ ๆ เลย แถมทำหน้าตาสดชื่นอีก ดีใจมากสินะที่ได้แกล้งฉัน

     " จะเอาได้ไงนายกินไปแล้วนิ "

     " แต่…สตอเบอร์รี่มันไม่ได้อยู่ในกระเพาะฉันน้าาาา มันอยู่ในหัวใจฉันตะหากอยากกินก็เข้าไปหัวใจฉันสิ "

     " แหวะ นายเป็นอะไรของนายเนี่ยพูดเลี่ยน ๆ มาตั้งแต่ฉันแพ้การเลือกตั้งแล้วนะ " อยากรู้จริง ๆ

     " ก็เป็นคนที่เธอรักไง " ตูอยากจะบ้าตายยยยย

     " กลับบ้านเถอะ " ฉันรีบพูดตัดบท

     " เดี๋ยวฉันไปส่งนะ " ก็ได้สิจะได้ไม่ต้องเสียตังค์ค่ารถเมล์

     " อือ ก็ได้ "

หน้าห้อง 408

     " เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะมารับนะ? " อะไรฟะ แต่ก็ดียัยฮันก็ไปกับพี่เซย์จิฉันได้ไม่ต้องอยู่คนเดียว

     " ไปเถอะ " ฉันรีบไล่เขากลับไปเดี๋ยวข้างห้องฉันหาว่าฉันเป็นเด็กไม่ดี

     " ราตรีสวัสดิ์ " โอ้โห ! พูดหวาน ๆ ก็เป็นด้วย

     " เช่นกัน " ฉันยิ้มให้เขาก่อนที่ประตูห้องฉันจะปิดลง

     มีความสุขจังเลย…รึว่าฉันจะเริ่มหลงรักเขาน้า

กริ๊ง~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

กริ๊ง~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

     " ฮัลโหล "

     ( รันหรอฉันอยู่บ้านยูรินะเดี๋ยวฉันจะกลับวันพรุ่งนี้ )

     " มีไรอ่ะ? "

     ( ฉันทำงานบางอย่างน่ะ )

     " ทำอะไร? "

     ( เดี๋ยวฉันเล่าให้ฟังแค่นี้นะ )

     " อือ "

ตรู้ด…ตรู้ด…ตรู้ด…

********************

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

     แอ๊ด

   " มีอารายยยยยยยยย ทำมายมาแต่เช้าาาาา อ่าาาาาา " ใครวะจาหลับจานอน ยัยฮันแน่ ๆ เลยเมื่อคืนก็ไม่ได้กลับบ้าน

     " นี่มันเช้าที่ไหน ดูซิว่านี่มันกี่โมง " เสียงผู้ชายนี่หว่า เมื่อเปลือกตาเปิดออก เฮ้ย !! นี่มันนายเรียวนี่นา ^-.-^

     " แล้ววววววววกี่โมงอ่ะ " ฉันถามด้วยเสียงงัวเงีย T.T

     " นี่มัน 10.45 น. แล้วนะ " เฮ้ย แล้วกล้าดียังไงมาปลุกฉันตื่นเนี่ย

     " จริงเหรอ " ฉันรีบลุกไปห้องน้ำแล้วฉันก็แง้มประตูห้องน้ำมาเพื่อ " นายเรียวนายมาที่นี่ยังไง…แล้วนั่นห้องนอนฉันที่นายนั่งอยู่นั่นก็ก็เตียงฉันออกมาเลยนะ " ยังไม่ลุกอีก

     " เธอไปอาบน้ำไปเดี๋ยวฉันจะพาไปเที่ยว "

     " งั้นนายก็ไปนั่งที่ห้องที่ห้องรับแขกก่อนสิ " ฉันพยายามยื้อนายนั่นให้ลุกแต่ก็ไม่เป็นผลทำให้ตัวฉันล้มไปทับเขาน่ะสิ

     " โธ่ !! อยากได้แบบนี้ก็ไม่บอก " เขาเลียริมฝีมปากตัวเอง

     " บ้าน่า...ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ " ไม่อยากเชื่อเลยว่าครั้งนี้เขาจะปล่อยไปง่าย ๆ ( ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ )

     หลังจากอาบน้ำทำอะไรเสร็จเราก็ไปกินข้าวกลางวันด้วยกัน ตอนแรกก็นึกว่าจะเป็นร้านหรูหราที่แท้เป็นร้านหน้าปากซอย แต่ก็อาหร่อยดี แต่ฉันก็คิดว่าบ้านก็รวยทำไมพามากินแบบคนไม่มีตังค์ ถ้าเป็นฉันค่อยว่าไปอย่าง จริงมะ

     " นี่รันอย่างไปไหนต่ออ่ะ? " อะ อะ เมื่อกี๊เขาเรียกฉันว่ารันหรอ ไม่คุ้นเลยแหะ

     " เมื่อกี๊นายเรียกฉันว่ารันเหรอ? " เหรอ ? ไม่อยากเชื่อ

     " ก็ใช่น่ะสิ ไปบ้านฉันดีกว่า "

     " เอ่อ...อืม...อือ...เอาจริงเหรอ? "

     " อืมไปกันเถอะ "

********************

     ถึงบ้านเรียวแล้ว โอ้ไม่ !! นี่ไม่ได้เรียกว่าบ้านแล้วใหญ่มหึมาอย่างนี้น่าจะเรียกว่าคฤหาสถ์ เอ๊ะไม่ใช่สิปราสาทต่างหาก บ้านอะไรใหญ่เป็นบ้าเลย แล้วนี่อย่าบอกนะว่าอยู่คนเดียว จะเป็นไปได้เหรออย่างมากต้องมีคนใช้หนึ่งคนล่ะ

     " เข้ามาสิ "

     " นาย…อยู่คนเดียวเหรอ? "

     " ปกติอยู่กันสี่คนน่ะแต่ตอนนี้เหลือแค่ฉันคนเดียว พ่อแม่ฉันไปทำงานที่ต่าวงประเทศน่ะส่วนน้องฉันติดแม่น่ะเลยย้ายไปด้วย…มานี่สิ " นายนี่มีน้องด้วยรึ

     " เฮ้…นายมีน้องด้วยหรอ? "

     " อือ ชื่อจีน่ะ "

     " อ๋อ แต่ทำไม?ชื่อไม่เหมือนกันเลยล่ะ " สงสัย ?

     " พี่น้องนะไม่คน ๆ เดียวกัน " ว่าแล้วว่าต้องเจอคำตอบประเภทนี้

     " แล้วจะไปไหนอ่ะ? "

     " เดี๋ยวก็รู้ มาปิดตาก่อน " แล้วเขาก็ปิดตาฉันด้วยผ้าใบสีชมพูอ่อนหรือว่าจะเป็นการเซอร์ไพสท์

     ฉันรู้สึกว่าตรงนี้น่าจะเป็นพื้นของสนามนะ ในบ้านนี้มีสวนด้วยเหรอก็อาจจะใช่บ้านรวยนี่หว่า อุ๊ย นี่ฉันเหยีบอะไรอ่ะนิ่มจังเลย

     " ถึงแล้วเปิดตาได้เลย "

ฉันเปิดผ้าผูกตาออก WoW ฉันจะอธิบายคร่าวคิดตามนะคะ ด้านหน้าฉันคือสตอเบอร์รี่โรยที่พื้นแล้วรอบขอบตกแต่งด้วยสตอเบอร์รี่ทั้งสนามแล้วมีโต๊ะตั้งอยู่กลางสนามเป็นเก้าอี้ผ้าใบรูปเด็กผู้ชายกับเด็กผู้หญิงถือดาวกับสตอเบอร์รี่ แถมยังมีไอติมรสสตอเบอร์รี่ด้านบนเป็นลูกสตอเบอร์รี่ลูกใหญ่น่ากินมั่ก ๆ แต่ก็เสียดายสตอเบอร์รี่ที่ฉันเหยียบไป

     " นายรู้ได้ไงว่าฉันชอบสตอเบอร์รี่ " น่ากินชะมัด

     " ก็ไม่เห็นยากนี่นา แล้วเธอชอบมั้ยล่ะ " ไม่ชอบได้ไงของโปรดเลยล่ะ

     " ชอบสิ ชอบมากด้วย "

     " นั่นสิไม่ชอบได้ไงก็สตอเบอร์รี่ฉันซื้อมาแพงนะ "

     " ห๊า !!!!! "

     " เธอตกใจอะไรที่เธอเหยียบฉันซื้อมาไม่เท่าไหร่เพราะน้าฉันก็มีสวนสตอเบอร์รี่ ส่วนที่ตั้งอยู่บนโต๊ะน่ะแพงโคตร แต่ฉันก็ซื้อเพื่อเธอนะ "

     " ….. "

     " เอ้าแมลงวันบินเข้าปากไปกี่ตัวแล้วล่ะ "

     " ..อุ้ย ลืมตัว "

     " ฉันรู้น่าว่าแฟนฉันชอบอะไรไม่ชอบอะไร " พูดอะไรฟะเขินนะเฟ้ยยยย

     " บ้า…^__^/// " อายจังเยยยยยยยยยยย…อันที่จริงโคตรปลื้มเลยอ่ะที่ทำให้เราแบบนี้

     " ตอนนี้หน้าเธอแดงยิ่งกว่าลูกตำลึงร้อยลูกมารวมกันอีก 555+ " บ้าหัวเราะอะไรก็ไม่รู้ฉันเลยรีบหลบตาเขา ทำไงได้ก็มันอายนี่นา

     " ไปนั่งกัน "

     " อือ "

     " นี่ฉันรู้ประวัติเธอแค่คร่าว ๆ เองนะ  เอาล่ะในฐานะที่เราเป็นแฟนกันเราต้องมาทำความรู้จักกันหน่อยดีมะ? "

     " อือ "

     " ฉัน ทาคุเมะ  เรียวงะเรียกว่าเรียวก็พอ เกิดวันที่ 29 มกราคม มีน้องสาวหนึ่งคนอยู่ที่เกาหลีชื่อ จี ตอนนี้ฉันชอบผู้หญิงคนนึงมากเพราะเธอเป็นตัวของตัวเอง "

     " ส่วน ฉัน นาโคมุระ รันกะ เรียกวง่าย ๆ ว่ารัน ชื่อเพราะใช่ม้า ส่วนวันเกิดไม่บอกได้ป่ะ " แหมก็วันเกิดเขาฉันดั๊น เกิดพอดีอ่ะ เดี๋ยวเขาได้ขี้ตู่แน่ ๆ เลย

     " ไม่ได้ " เขาทำเสียงแข็ง

     " วันที่ 29 มกราคม "

     " จริงดิ …เธอต้องเป็นเนื้อคู่ของฉันแน่ ๆ เลย แต่ฉันไม่อยากมีเนื้อคู่ที่ขี้งอน ขี้โมโห ขี้บ่น ขี้ลืม… " แล้วเขาก็ต้องหยุดเมื่อ…

     " หยุดเดี๋ยวนี้นะ…ตาบ้าฉันไม่รักนายแล้ว " เราพูดอะไรออกไปเนี่ย

     " โอ๋ ล้อเล่นน่า นี่แค่ถามประวัติเองนะ " แล้วสุดท้ายเขาก็ต้องง้อฉันจนได้

     " ….. "

     " มากินไอติมกันเถอะ "

     " ถ้ากินไอติมเสร็จแล้วทำไรดีอ่ะ? " เขาเสนอความคิด

     " ไปเดินเล่น " ฉันเสนอความคิด

     " อือ…แล้วเดี๋ยวตกดึกเรามานั่งดูดาวกัน "

     " อืม กินไอติมดีกว่า " ฉันพูดแล้วตักสตอเบอร์รี่เข้าปากอย่างรวดเร็ว

     " เฮ้ย !! ๆได้ไงอ่ะนี่มันของฉันนะ " จะแหกปากโวยวายทำไมวะเหลืออีกสองลูกงกไปได้

     " ของฉันตะหาก " เถียงกลับบ้างสิ แล้วฉันก็กินไปด้วย

     " อ้าปากแล้วเอาออกมา " ว้าย !! มาง้างปากฉันทำไมตาบ้าเอ๊ย

     " ง่ำๆๆๆๆๆ ไม่ให้ แบร่ " แล้วฉันก็วิ่งออกจากตรงนั้นเพื่อไม่ให้เขาจับได้

     " เอามานะ " เขาเริ่มวิ่งไล่ฉัน แล้วเราก็วิ่งไล่จับกันไปเรื่อย ๆ

     " ไม่ให้ " เรื่องอะไรจะให้เล่าฉันไม่ได้โง่นะ เราวิ่งกันอยู่สักพักเสียงนี้ก็เข้ามาขัดจังหวะ

     " สนุกกันใหญ่เลยนะ…นั่นใครน่ะเรียว…แฟนเหรอแนะนำให้รู้จักบ้างสิ " เขาถามด้วยท่าทางยิ้มแย้มผิดกับนายเรียวซึ่งตอนนี้หน้าบูดเป็นตูดหมาเลยล่ะ 555 

     " ไม่จำเป็น " แล้วเรียวก็เดินเข้าบ้านไป

     " เอ่อผมชินโดครับเรียกชินเฉย ๆ ก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จัก " ชื่อเพราะจัง

     " เอ่อ รันค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน "

     " รันมีพี่น้องหรือป่าวครับ " จะถามทำไมฟะเนี่ย

     " ไม่มีค่ะ "

     " คงจะเหงานะครับผมมีน้องน่ะครับว่าง ๆ ก็ไปเล่นที่บ้านผมก็ได้นะ "

     " ค่ะคือว่าเราพูดแบบเป็นกันเองดีกว่ามั้ย "

     " อือ "

     " คุยอะไรกันน่ะ? " ไปโกรธใครมาอีกล่ะเนี่ยมาลงกับฉันทุกทีเลย

     " ไว้เจอกันใหม่นะคร๊า "

     " ครับ " ตนอะไรก็ไม่รู้พูดจาดีที่สุด

     " ใครให้เธอยุ่งกับหมอนั่น? " หน้านายเรียวกลายเป็นเคียวเกี่ยวข้าวแล้วม้างงงงเนี่ย

     " ว่าไง…? "

     " ทำไมล่ะนายไม่ชอบหรอ…เขานิสัยดีออก "

     " โธ่ ! เว้ย … " แล้วเขาก็หันหลังกลับขึ้นห้องนอน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ! ! !

ก๊อก ก๊อก ก๊อก  ! ! !

เพล้ง ๆ ๆ ! ! !

ตุบบบ ตุบบบ !

พึ่บ !

แอ๊ด

     " มีอะไร ? " จะตอบยังไงดีล่ะ

     " ….. "

     " มีอะไร? " ทำไมต้องตะคอกด้วยเล่า

ฉันเลยรีบเดินออกมาน่ากลัวจริง ๆ เวลาโมโหนี่น่ากลัวชะมัด

     " เดี๋ยว " แล้วจะมารั้งไว้หารพระแสงอะไรเล่า

     " ก็…ก็…แล้วทำมายต้องโกรธล่ะ? " ฉันทำตาบ๋องแบ๊วหน้าเอ๋อ ๆ หน่อย

     " เข้ามาคุยในห้องเลย " แล้วเขาก็ดึงมือฉันเข้าไปในห้อง

     ห้องสะอาดกว่าที่คิดไว้เยอะเลย น่ารักน่าอยู่เป็นบ้าเลยล่ะ เอ๊ะ ! บนหัวนอนนายนั่นมีรูปฉันนี่นาเต็มไปหมดเลย บ้านเป็นนักสะสมรูปสาว ๆ สวย ๆ หรือไงกัน แต่ฉันก็ต้องสะดุดตารูปหนึ่ง นั่นเป็นรูปฉันกำลังโซ้ยก๋วยเตี๋ยวแข่งกับยัยไอโกะตอนกีฬาสีนี่นานายนี่เพิ่งย้ายเข้ามารูปนี้ได้ไงฉันจำได้ว่าฉันให้รูปนี้กับพี่เซย์จิตคนเดียวนี่นา

     " เอ่อ… "

     " มีอะไรล่ะ "

     " ฉันง้อคนไม่เก่งน่ะไปดีกว่า "

พึ่บ !

เขาจับมือฉันไว้ทำไมเนี่ย ปล่อยสิวะ ถ้าเกิดเขาคิดไม่ดีขึ้นมาจะทำไง

     " ก็เพราะฉันหึงเธอเข้าใจมั้ย…อย่าไปยุ่งกับหมอนั่นอีกนะ ขอร้อง " เขาทำสีหน้าออดอ้อน

     " อือ ก็ได้ "

     " แล้วรูปบนหัวเตียงนายน่ะได้มายังไง? " ฉันเริ่มตั้งคำถาม ( สงสัย )

     " รุ่นพี่เซย์จิ ฉันขอเขาเองแหละ " โหแล้วพี่เขาให้นายเยอะขนาดนี้แสดงว่าเขาต้องตัดใจจากฉันได้แล้วสินะ ( คนมีเสน่ห์ก็เงี้ย )

     " แล้วเอามาทำไมตั้งเยอะแยะ " ตั้งเกือบ 50 รูปแน่ะ

     " มีรูปแฟนแล้วมันผิดตรงไหนล่ะ " เขาพูดแล้วยิ้ม

     " บ้า…o.o/// "

     " เขินเหรอ? " ตอนนี้หน้าฉันคงแดงยิ่งกว่าเนื้อแตงโมอีกมั้ง

     " ป่าวววว สักหน่อย " ฉันหลบตาเขาแก้เขิน

     " ไปดูดาวกันเถอะ " เขารีบชวนฉันเพราะตอนนี้ดาวคงเต็มท้องฟ้าแล้วล่ะมั้ง

     " อือ "

เวลา 20.35 น.

     " ดาวสวยมั้ย? "

     " อืม " ฉันตอบโดยที่สายตายังจดจ้องอยู่บนท้องฟ้า

     " สวยเหมือนเธอเลยอ่ะ " ขอบใจที่ชม แต่ฉันเป็นคนไม่ถ่อมตนหรอกนะ

     " แต่ ฉันสวยกว่า " เพราะฉันสวยจริง ๆ นั่นแหละ

     " ไม่ค่อยเลยนะเธอนี่ " แล้วเขาก็ดึงจมูกฉัน

     แล้ววันนี้ฉันก็นอนค้างบ้านนายเรียว ( อย่าคิดมาก แยกห้องนอน ) นายเรียวให้แม่บ้านมาจัดให้ฉันนอนอยู่ห้องข้าง ๆ เพื่อจะได้อุ่นใจ

********************

     ศาลาที่สนามหน้าบ้านเรียว

     " นี่รัน เวลาที่เธอจะเรียกฉันขอให้เธอเรียกเรียวเฉย ๆ ได้ไหม คือ ว่าฉันไม่อยากให้มันดูห่างเหินน่ะ " จะเอายังไงได้ล่ะก็ต้องยอมน่ะสิ

     " อืมม์ " ก็มันไม่มีอะไรจะพูดแล้วนี่ นอกจากคำนี้ ( แต่ผู้อ่านห้ามเบื่อนะคะ )

     " วันนี้ที่รักช่วยสอนชีวะให้ด้วยได้มั้ยจ้ะ? " ดูสิ ( จะเห็นมั้ยเนี่ย : ผู้แต่งเวลาพูดหวาน ๆหน้าเขาก็หวานซะด้วย )

     " ก็ได้ "

     " งั้นเดี๋ยวมาไปเอาหนังสือก่อน " เขาวิ่งเข้าไปในบ้าน…หน้าอย่างนายเนี่ยนะจะอ่านแค่เห็นหนังสือก็คงจะหลับแล้วมั้ง ฮิ ฮิ ฮิ แอบขำในใจ

     ไม่นานเขาก็เดินมาพร้อมกับหนังสือกองโตแต่ไม่กี่เล่มหรอกมีแค่เพียงห้าเล่มเท่านั้นแต่หนังสือเล่มใหญ่มากตะหากแล้วเรียวก็มานั่งเก้าอี้ตัวกับฉันฉันเขยิบมาจนติดศาลา

     " นี่เขยิบไปหน่อย ฉันอึดอัดนะ "

     " นึกว่าเธอชอบ " ทำหน้าตาทะเล้นมาเชียว

     " ไม่เข้าใจตรงไหนอ่ะ "

     " ก็นี่ไงxxxxxxxxxxx……………xx.xxxxx…?แล้วพรุ่งนี้ก็จะสอบแล้วด้วย " เออจริงสิพรุ่งนี้ต้องสอบแล้ว

     " งั้นก็จะสูตรนี้นะ xxx…… " เที่ยงแล้วสินะหิวข้าวจริง ๆ ด้วย

     " เข้าใจยังอ่ะ? "

     " ยังเลย " แล้วเขาก็ทำหน้าตาอ้อน ๆ

     " อย่ามาอ้อนนะ "

     " ม่ายรุล่ะฉันจะอ้อนจนกว่าเธอจะยอมยกหัวใจดวงน้อย ๆ ของเธอมาไว้ที่ฉันไงล่ะ " เฮ้ยพูดอย่างงี้ก็เขินอ่ะดิ ตาบ้า ตาบ้า ตาบ้า เขินนะเฟ่ย…

     " ฉันไปแล้วนะ " ฉันพูดพลางทำท่าจะลุก

     " ไปไหน? "

     " ไปกินข้าว " แหมถามมาตรง ๆ ก็ตอบตรง ๆอะดิ

     " งั้น…เดี๋ยวฉันไปเอามาให้รออยู่ตรงนี้อย่าไปไหนล่ะ " อือดีเหมือนกันแฮะ

     ไม่นานเรียวก็เดินมาพร้อมกับข้าว 2 จาน แล้วป้ามุชิ ( แม่ครัวบ้านเรียว )  ก็เดินถือกับข้าวอีก 2 จานมารู้สึกว่าจะเป็นรวมมิตรอะไรสักอย่างแล้วก็ขนมฟูจิ ไม่นานอาหารก็วางลงพร้อมการเริ่มทานข้าวระหว่างฉันกับเรียว จู่ ๆ นายเรียวก็โพล่งขึ้นมาว่า

     " รันไปดูหนังกัน…วันนี้มีเรื่องxxx ฉันชอบมากเลยล่ะ " ห๊า ! จริงดิจะพาฉันไปดูหนังจริงเหยอ?…

     " ห๊า !! "

     " เธอหาอะไร? "

     " …>_< แต่ฉันยังสอนนายไม่เสร็จเลยนะ " พูดไปงั้นแหละที่จริงก็อยากไป

     " อยากเที่ยวมากกว่าน้าาา นะ ป่ะกันเถอะ "

     แล้วเรียวก็ให้คนขับรถขับออกมาที่ห้างฯที่หนึ่ง ( ฉันตื่นเต้นมาเลยที่ได้มากดูหนังกับคนที่รักเนี่ย )

     ขณะอยู่ในโรงหนัง

     " นี่ ! "

     " มีอะไรอีกล่ะ? " อย่าบอกนะว่ากลัว ก็ไหนบอกชอบดูหนังผีไง ฉันยังตกใจเลย

     " นี่ ฉันกลัวอ่ะดูสิมันน่ากลัวมาเลยนะ " แล้วเขาก็จับมือฉันไว้

     " ปล่อยนะตาบ้า ไหนว่าชอบดูไง? " ฉันเอามือไปตีแขนเรียวเบา ๆ

     " ไม่ปล่อย "

     " ไม่ปล่อยเหรอ…งั้นฉันจะกัดแขนนายให้หลุดไปเลย "

     " 555+ ยังไงฉันก็กลัวหรอกเพราะว่าคนที่ฉันรักอยากอยู่กับฉันไปนาน  ๆ "

     " นายพูดอะไร?ของนายฉันจะกัดแขนนายนะ "

     " ก็ถ้าเธอกัดแขนฉันฉันก็จะเป็นโรคพิษสุนัขบ้าอะดิแต่…ไม่เป็นไรถ้าฉันเป็นฉันก็จะได้อยู่กับเธอโดยปริยาย ถ้าตายก็ตายด้วยกัน "

     " อ๋อ….เฮ้ยนี่นายหาว่าฉันเป็นหมาเหรอ? " ฉันทุบแขนนายเรียวพลางคนด้านหลังจับจ้องมาที่พวกเราว่าน่ารักจริง ๆ เลยหนุ่มสาวคู่เนี้ย บางคนก็คิดว่าไม่รู้จักเกรงใจบ้างเลย

บางคนก็ว่ารำคาญจริง ๆ เลยจะมาดูหนังหรือจะมาทำอะไร…

     " นี่หนังจะจบแล้วนะปล่อยสิ "

     " อืม " เขาทำท่าเหมือนเสียดาย

ตลอดเวลาฉันไม่ได้ตั้งใจดูหนังเลย แหมก็เล่นเอาทะเลาะกันตลอดทั้งเรื่องเลยนี่นาสุดท้ายหนังก็จบลงอย่าง Happy  Endding ( ก็ทุกเรื่องนั่นแหละ )

     " ฉันจะกลับบ้านแล้วนะ "

     " จะกลับแล้วเหรอ? " เรียวถามด้วยสีหน้าที่เป็นห่วง

     " เปลี่ยนใจแล้วตอนนี้มันแค่สี่โมงเองอยู่ต่อก็ได้ " เพราะขี้เกียจตะหาก

     " ไปถ่ารูปกันฉันยังไม่มีรูปที่ถ่ายคู่กับเธอเลย "

     " ก็ได้ "

     แล้วเราสองคนก็ตรงไปยังร้านถ่ายสติ๊กเกอร์ เราถ่ายถ่ายกันไปเรื่อย ๆ คาดว่าเกือบ 1 ชั่วโมงเต็มแน่ะเดี๋ยวเก็กนู่เก็กนี่ต่าง ๆ สารพัด แต่ที่โชคดีคือนายเรียวออกตังค์ทั้งหมดเราเข้าร้านนู้นออกร้านนี้ไปนั่งกินข้าวพอเสร็จก็เดินเตร่ไปมาจนเวลาล่วงเลยถึง 17.40 น.

     " ไปกินไอติมกันมั้ย? "

     " อือไปสิ " แล้วเราก็ตรงไปยังร้าบสเวนเซ่นส์ใกล้ๆ

     " จะรับอะไรดีคะ? "

     " เอาxxxรสสตอเบอร์รี่ 2 ที่ครับ "

พอไอติมมาถึงฉันก็กระโจนเอ้ย รีบตักสตอเบอร์รี่เข้าจนไม่รอนายเรียวแถมยังจิ๊กของเรียวกินอีก ( หน้าด้านชะมัด เขาเลี้ยงแล้วยังตระกละอีก )

     " เธอชอบกินสตอเบอร์รี่เหรอ? "

     " อือ…แล้วนายไม่กลับไปท่องชีวะเหรอ? "

     " ไม่ล่ะมีเธออยู่ทั้งคน "

     " บ้า -///- " ตูเขินนะเฟ่ยยยยย

     " เขินเหรอ? "

     หลังจากนั้นเราก็ไปนั่งชมวิวที่ด้านล่างของตึกนี้ ฟ้าครึ้ม ๆ แดดไม่ค่อยมีแล้วลมเย็น ๆ ก็พัดโชยมา

     " หวัดดีจ้าเรียว   แหมไม่ได้เจอกันนานเลยนะเป็นไงบ้าง? " ใครวะโค-ตะ-ระ หน้าด้านเลยอ่ะอยู่ ๆ โผล่มาจากไหนมานั่งบนตักเรียวเฉยเลย่าวนนายนี่คงยังอึ้งทำตัวไม่ถูกให้เขานั่งตักอยู่ได้

     " เอ่อ สบายดี แล้วเธออ่ะเป็นไงบ้าง?มาที่นี่ได้ยังไง? "

     " ก็มิสุย้ายตามพ่อมาน่ะ เรียนโรงเรียนมัธยม จินโบด้วยนะได้ข่าวว่าเรียวก็เรียนโรงเรียนนี้เหมือนกันเหรอ? อาจจะได้อยู่ห้องเดียวกันด้วยนะไม่แน่ " ได้ข่าวไวจริง ๆ เลยนะยัยจมูกหมา

     ไม่นานยัยรู้สึกว่าจะชื่อมิสุเอชื่อเหมือนพันธ์หมาเลยแฮะก็กลับไป แล้วเรียวก็เล่าให้ฉันฟังว่ามิสุเป็นเพื่อนที่อยู่โรงเรียนเก่าต่าง ๆ นานาแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจฟัง

     " กลับบ้านเถอะ " ฉันพูดด้วยท่าทางฝืนยิ้ม

     " นี่ไม่โกรธฉันนะ " ถ้านายเจออย่างฉันไม่โกรธก็บ้าแล้ว ( นางเอกก็มีหัวใจนะคะ )

     " โคตรโกรธเลย " แล้วตูเป็นอะไรของตูฟะเนี่ย

     " ขอโทษนะ " แต่พอได้ยินคำนี้มันทำให้ฉันใจอ่อนเลยอ่ะ

     เราเดินมาที่รถและระหว่างทางกลับบ้านเราไม่ได้พูดอะไรกันเลยเนืองจากไม่มีอะไรจะพูดเมื่อยปาก ถึงจะหายโกรธแล้วก็เถอะ

ถึงคอนโดแล้ว หน้าห้อง 408

     " เอ่อ…นายจะกลับยังอ่ะ "

     " ขอเข้าไปข้างในหน่อยได้มั้ย "

     " อืมม์ "

     เขาเดินเข้ามาในห้องฉันแล้วหยิบอะไรบางอย่างอกจากกระเป๋า นั่นมันรูปฉันกับเขานี่นาเขาเอาออกมาทำไมรึว่าจะให้ฉันเก็บเป็นที่ระลึก

     " เธอยังไม่มีรูปฉันเลยอ่ะเอาไปติดที่หัวนอนซะ " เขายื่นให้ฉันหน้าเขายังยิ้มแย้มอยู่

     " เอ่อ…ขอบใจนะอ่ะนี่รูปฉัน " ฉันหยิบรูปของฉันอยู่ในกระเป๋าตังค์รูปที่ฉันรักที่สุดออกมาให้เรียว

     " กลับก่อนนะ…บ้ายบาย "

     " บาย "

     อะแฮ่ม อะแฮ่ม !!

เฮ้ยไฮอยู่ในห้องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่มันก็ต้องได้ยินที่ฉันพูดแน่เลย

     " อยู่ในห้องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แหะ แหะ " ฉันยิ้มแหย ๆ

     " เมื่อวาน…แล้วแกล่ะไปไหนมา "

     ฮ้าวววววววว~

     " ฉันง่วงแล้วล่ะไปนอนก่อนนะบาย " ฉันรีบวิ่งเข้าห้องทันทีที่พูดจบเพราะขี้เกียจที่จะตอบคำถามยัยไฮแล้ว

********************

     ฉันนั่งพิมพ์ไดอารี่อยู่ที่ห้องน่ะค่ะเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้พิมพ์เพราะไม่มีเวลาแล้วอีกอย่างคือเปลืองไฟโคตร ๆ ค่าจ้างร้านพิซซ่าก็คงจะไม่พอถ้าฉันพิมพ์ทุกวันจริงมั้ย

     เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหกอีกแค่อาทิตย์เดียวแล้วสินะผลสอบชีวะก็จะออกส่วนความสัมพัธ์ของฉันกับเรียวก็ดีขึ้นตามเวลามีทะเลาะกันบ้าง ( เพราะเรื่องไร้สาระ ) ดีกันบ้างแต่มันก็ไม่ดีเสมอไปเพราะยัยมิสุตามลังควาญฉันไม่เลิกแต่ฉันก็ไม่สนใจหรอกนะเพราะอีกไม่นานมิสุก็จะต้องย้ายโรงเรียนอีก แต่ข่าวร้ายของวันนี้น่ะสิยัยมิสุไม่ยอมกลับไปบอกว่าจะเรียนให้จบปีนี้ก่อน ฉันล่ะเซ็งโคตรเลย ไม่นานแล้วสิอีกหนึ่งอาทิตย์เท่านั้นก็จะคบ 1 เดือนที่ฉันสัญญาเอาไว้เดี๋ยวนี้โทยะตามฉันแจเลยแล้วรายงานก็เยอะด้วย แต่ตอนนี้มันก็ดึกมากแล้วฉันขอตัวไปนอนก่อนนะคะเพราะพรุ่งนี้จะต้องรีบไปช่วยทำงานในห้องเก็บอุปกรณ์น่ะ เลยไม่ต้องแบกหนังสือไปมาก

********************

10.00 น.

     ถึงเวลาเลิกงานซะทีนะเบื่อจะแย่อยู่แล้วแต่ก็ดีที่ไม่ต้องเรียน ตอนนี้ห้องรกกลายเป็นห้องที่สะอาดตาส่วนอุปกรณ์ ก็ดูใหม่ขึ้นเป็นกอง เฮ้ออออ!

เรียนอีกแค่ชั่วโมงเดียวสินะ ก็ใกล้จะถึงเวลากินข้าวอีกแล้ว ดีเหมือนกันไปล้างมือก่อนดีกว่า @@@

     ~ กริ๊ง ~

     แล้วชั่วโมงที่น่าเบื่อก็ผ่านไปนั่นคือวิชาภาษาอังกฤษนั่นเอง  ถึงเวลากินข้าวแล้วสิ หิ๊วหิวแล้วโทยะก็เดินเข้ามา

*******************

     ~ ออด ~

     " รัน…รัน..ไปทานข้าวด้วยกันนะ " ๐_๐ ว้าว ! ดีใจจังเลยคนหล่อชวนไปทานข้าวโทยะเองค่าาา ไม่ไปได้ไงเล่า ( ห้ามอิจฉานะคะ )

     " จ้า "

แล้วเราสองคนก็เดินไปยังโรงอาหาร ขณะที่โทยะกำลังไปซื้อกับข้าวฉันได้ตรงไปยังร้านน้ำเพื่อไปซื้อน้ำ แต่ฉันดั๊น หันไปเจอนายเรียวเข้า ทำไงดีเขาเดินมาตรงนี้ด้วยสิ

     " แล้วไอ้หน้าจืดนั่นไปไหนซะล่ะ "

     " ไปซื้อข้าว "

     " สวีทกันจังนะ " ประชดฉันใช่มั้ย ได้

     " อือ " ฉันเลยประชดตอบ

     " แล้วฉันล่ะ ทำไมเธอไม่มานั่งกินข้าวกับฉันบ้างฮะ "

     " นายมันก็แค่…นายจ้างฉันเท่านั้นแหละ " ฉันพูดด้วยอารมณ์โมโห

     " หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ " แล้วเสียงเราก็เริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ

     " ไม่หยุด "

     " ที่ฉันทำลงไปก็เพื่อเธอทั้งนั้น " เมื่อสิ้นสุดคำพูดของนายเรียวคนทั้งโรงอาหารก็หันมามองฉันกับนายเรียวเป็นตาเดียว

     " นายไม่ต้องมาทำเพื่อฉันฉันช่วยเหลือตัวเองได้ " ฉันตะโกนใส่หน้านายเรียว

     " ฉันขอถามข้อสุดท้าย…เธอจะยังให้ฉันช่วยรึป่าว "

     " ไม่ " สิ้นคำของฉันนายเรียวก็จู่โจมจูบฉันโดยไม่ได้ตั้งตัว

     " อุ๊บส์ "

     ตาบ้าเรียวนี่มันครั้งที่สองแล้วนะที่นายทำกับฉันแบบนี้ เด็กในโรงอาหารบางส่วนกรี๊ดไปตาม ๆ กันว่าชายในดวงใจของเขาจะรักผู้หญิงอย่างฉัน ส่วนฉันทั้งทุบ ทั้งตี ข่วน แต่ก็ไม่มีวี่แววที่นายเรียวจะปล่อยจูบครั้งนี้มันเป็นจูบที่ยาวนานมาก พาลน้ำตาของฉันไหลลง ฉันกลั้นมันไว้ไม่อยู่แล้วแล้วน้ำตาฉันมันก็ทะลักออกมาอย่างไม่อายใคร

     แล้วริมฝีปากเราก็แยกออกจากกันฉันก็วิ่งออกจากโรงอาหาร ฝ่าด่านอะไรมาบ้างก็ไม่รู้ แล้วฉันก็รีบวิ่งออกจากโรงเรียน โดยที่มีนายเรียวตามมาติด ๆ

     ในที่สุดฉันก็มาถึงคอนโด เมื่อไหร่ ไม่รู้ รู้แต่ว่าฉันวิ่งขึ้นบันไดมายังชั้น 4 ฉันรีบวิ่งเข้าห้องรีบปิดประตูล็อคกอน อย่างแน่นหนาแล้วฉันก็กระโจนไปบนเตียงฉันร้องไห้

     ก๊อก ก๊อก ก๊อก

     " รันเปิดประตูมาคุยกันก่อน รัน  ฉันขอโทษ เปิดประตูให้ที " ฉันเกลียดนายนายรเยว จูบแรกไม่พอดันบอกว่าติใจอีกอย่างงี้ใครเขาจะให้อภัย

โป๊ก !

เพล้ง ๆ !

     " คนจะหลับจะนอนเคาะอยู่ได้ " เสียงคุณลุงข้างห้องนี่นา

ตุบ!!

ตุบ!!

เพล้ง !

ปั๊ป !!

     ก๊อก ก๊อก ก๊อก

     " ถ้าเธอไม่เปิดประตูให้ฉัน ฉันก็จะ…อยู่หน้าห้องเธอ " ดูเหมือนเสียงเขาเพลียมากเลยนะ แต่ห้ามใจอ่อนเด็ดขาดไม้นี้ใช้ไม่ได้ผลหรอก

     " นายกลับไปซะ ฉันไม่อยากเห็นหน้านายฮือ ๆ " ฉันพูดพร้อมกับสะอื้นทั้งน้ำตา

     " ไม่ฉันจะอยู่ตรงนี้ฉันขอโทษ ได้ยินมั้ย ฉันขอโทษ "

     " กองไว้ตรงนั้นแหละ ฉันไม่รับ แล้วนายก็กลับไปได้แล้ว " ฉันจะต้องไม่ใส่ใจเขาไม่ว่าเขาจะโดนอะไรก็ตาม

     " ฉันจะอยู่ตรงนี้ ฉันขอโท….. " เฮ้ย ! ทำไมเสียงเขาขาดหายไปล่ะ หรือว่าจะเกิดอะไรไม่ดี ชักเป็นห่วงแล้วสิ

แอ๊ด

พึ่บ !!

     " อ้าย ! "

     " นาย …นาย…นายมันเจ้าเล่ห์ที่สุดออกไปเลยนะ " ยังจะยิ้มกวน ๆ อีก

     " เธอใจอ่อนทำไมล่ะ? " นายนี่มัน…โธ่ ว้อยคิดคำด่าไม่ออกแล้ว

     " ได้…ถ้านายไม่ไปฉันไปเอง "

พึ่บ !

     " เดี๋ยว…? " ว้ายตายแล้วตอนนี้ฉันอยู่ในอ้อมแขนของเขา อยากจะบ้าตาย

     " คือฉัน…ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจขอโทษจริง ๆ " คงต้องใช้วิธีนี้แล้วล่ะมั้ง

     " ปล่อยเซ่ " ฉันพูดด้วยเสียงสะอื้น

     " ฉันขอ… "

เพี๊ยะ !

     " ฉันเกลียดนายที่สุด ไปให้พ้น ฉันไม่อยากเจอหน้านาย " โอ้ย หายจายยยยไม่ทัน

     " ได้โปรดเถอะรันอย่าทำแบบนี้เลยนะ ฉัน…ฉันรักเธอรันได้ยินมั้ยฉันรักเธอ " นายต้องโกหกแน่ๆ นายเป็นคนหว่านล้อมคนง่าย นายทำกับคนอื่นสำเร็จ แต่กับฉันนายไม่มีทางทำสำเร็จ

     " หยุดเดี๋ยวนี้ ฉันไม่อยากฟัง นายออกไปเลยไป " แล้วฉันก็ไม่เชื่อว่านายรักฉันจริง   " แล้วฉันจะไม่ทำงานบ้า ๆ นี้อีกแล้วด้วย ค่าจ้างฉันคืนให้นายไม่ต้องมายุ่งกับฉันก็พอ "

     " ฉันจะรอให้เธออารมณ์เย็นกว่านี้ พรุ่งนี้ฉันจะมาใหม่ "

แอ๊ด

     " รันเธอเป็นอะไร? บอกฉันมา " ฉันเจอหน้าฮันแล้วก็เริ่มปล่อยโฮออกมา

     " ฮือ ๆๆๆ ฮัน ฉันไม่อยาก ฮึก เจอเขาอีกแล้ว ฮันช่วยฉันด้วย "

     " อือ ฉันจะช่วยแกเอง เลิกร้องซะพรุ่งนี้ไม่ต้องไปโรงเรียนก็ได้ "

********************

ประชุมหมวดประธานนักเรียน

     " อ้าว ? ฮันแล้วรันล่ะ " โทยะพูดขึ้นหลังที่ได้เจอกับฮัน

     " เอ่อ รันไม่มาน่ะ "

     ส่วนเรียวเมื่อได้ยินก็รีบวิ่งออกจากห้องประชุมทันที แล้วตรงไปยังคอนโดที่รันอยู่

     ก๊อก ก๊อก ก๊อก

     " ฮันหรอ ? เข้ามาสิประตูไม่ได้ล็อค " ยัยฮันคงลืมอะไรไว้แน่เลย

แอ๊ด

     " ลืมอะไรล่ะ " ฉันพูดอยู่กับใครฟะเนี่ย

     " ….. "

     แล้วฉันก็ลืมตาขึ้นมาเมื่อเปลือกตาเปิดออกก็พบกับสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าคือ เรียว

     " นายเข้ามาได้ยังไง? "

     " ก็เธอบอกประตูไม่ได้ล็อคฉันก็เดินเข้ามาน่ะเซ่ " กวนไม่เลิกอย่างงี้ใครเขาจะให้อภัย

     " ฉันนึกว่าฮัน ส่วนนายออกไปซะ… " โอ้ยทำไมมันปวดหัวอย่างนี้ฟะ

     " ฉันแค่เป็นห่วงเธอเลยมาดูน่ะ เธอคงไม่เป็นอะไรแล้วมั้งปากดีเหมือนเดิมนี่ มันน่า… " แล้วเรียวก็ยื่นหน้ามาใกล้ ๆ ฉัน

     " เฮ้ย ! นายจะทำอะไรน่ะ "

     " หึหึ " ทำไมนายต้องส่งสายตาอย่างงี้มาด้วยนะ

     " นายคงไม่คิดจะทำอะไรคนป่วยหรอกนะ "

     " หึ มันก็ไม่แน่นะถ้าเธอยังไม่หายโกรธ " โธ่ ใช้ไม้นี้เลยเหรอ ? ฟะ

     " เออ เออหายโกรธก็ได้ "

     " แน่นะ "

     " อือ " ฉันตอบอย่างไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่

     " งั้นเธอก็มาเป็นแฟนฉันต่อ "

     " ไม่เอาอ่ะฉันไม่เล่นเกมส์นี้แล้วฉันยอมเป็นคนธรรมดาดีกว่า " ทำไงได้ล่ะฉันเป็นแฟนหมอนี่ก็มีแต่เรื่องทุกวัน

     " นี่…อีกแค่สามวันเอง เธอจะไม่เอาเงินเหรอ? " เขาทำหน้าตาบ๊องแบ๋ว น่ารักจริง ๆ

     " 3 วันนั่นสิ…ไม่เป็นไรม้างงงงง "

     " ตกลงงั้นที่รักไปอาบน้ำได้แล้ว " โธ่ ยอมแค่นี้ได้ใจเชียวนะ

     " ใคร? …เป็นที่รักนาย "

     " อ๋อ…จะให้ฉันอาบน้ำให้ ได้เลย " ตาบ้าเอ๊ย

     " เออ ๆ ไปก็ได้ " แล้วฉันก็วิ่งจู๊ดเข้าห้องน้ำ

     แล้ววันนี้เราทั้งสองคนก็ไม่ได้เข้าเรียนนายเรียวน่ะโดดเรียนส่วนฉันขาดเรียน ( ก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่เลย ) ก่อนที่เขาจะออกไปดั๊นบอกให้ฉันไปบ้านเขาในวันพรุ่งนี้ ก็ถือว่าฉันโดดเรียนอีกแล้วล่ะสิ ไม่เป็นถ้าเป็นความสุขเรา

********************

     วันนี้นายเรียวลากฉันมาที่บ้านเขา ( อีกแล้วค่ะ ) มาบ่อย ๆ ก็ดีไม่ใช่หรอเดี๋ยวจะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนิ ฮิ ฮิ แต่เมื่ออาทิตย์ที่แล้วฉันยังไม่เจอชินโดเลยอ่ะสิ เขาไปไหนของเขานะ แต่ฉันคิดว่าวันนี้น่าจะอยู่นะเพราะคาริจังน้องของชินโดก็เล่นตุ๊กตาอยู่สนามหน้าบ้านเอง อะ นั่น ! ชินโดออกมาแล้วพี่น้องคู่นี้น่ารักชะมัด

     " เธอเป็นอะไร ? เหนื่อยมั้ย " เรียวถามฉันด้วยสีหน้าเป็นห่วงแต่ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยนี่นา

     " ฉันไม่เป็นอะไรแล้วก็ไม่เหนื่อยด้วย " ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย

     " เหรอ ? ก็เมื่อคืนเธอเข้าไปวิ่งในหัวใจฉันทั้งคืนน่ะสิ ฉันงี้นอนไม่หลับเลย " บ้าจัง///

     " นี่พาฉันมาที่บ้านนายทำไม ? ดูซินี่กี่โมงอ่ะ " หิวจังวุ้ย

     " ก็…มาดูในหัวใจฉันสิ "

     " บ้า นายบ้าไปแล้วแน่ ๆ ฉันก็เขินเป็นนะ " ^_^ ///

     " เขินหรอ? "

     " อ้าว หวัดดีรัน " ชินนิ มีไรหว่า?

     " หวัดดีจ้า " ฉันคุยกับชินโดยไม่สนใจเรียว ทำไงได้ก็คนมันเขินก็ต้องทำอะไรแก้เขินสิ จริงมะ? แต่ก็ไม่นึกว่าชินจะพูดอย่างงี้…

     " แหมมาทีไรก็พกความน่ารักมาทุกทีเลยนะ " ว้อย ! ยิ่งเขินหนักเข้าไปอีก

     " แกรู้ได้ไงว่ายัยนี่น่ารักฉันเห็นหน้ามาเป็นเดือนยังไม่เห็นความน่ารักเลย " อ้าวไหงพูดงี้วะ นายเรียวพูดด้วยท่าทางฉุนเฉียวแบบอารมณ์เสียสุด ๆ

     " นี่นายเรียว…ด้ายยยยยยยยยยงั้นชินไปก่อน เดี๋ยวฉันตามไป " ฉันค้อนนายเรียวเลยมองหน้าอย่างจดจำแล้วรีบเดินตามชินไปซึ่งชินก็มองฉันอยู่เหมือนกัน

     " เธอจะไปไหนน่ะ? " รู้สึกว่าจะอารมณ์ขุ่นมัวมาก ๆ ไม่หันไปดีกว่า

     " ไปบ้านชิน " ฉันพูดความจริงไม่ผิดใช่มั้ย? ( ถ้าพูดตรงไปเรียวก็อาจจะงอนได้นะ )

     " ก็แล้วแต่ " แล้วเขาก็เดนเข้าบ้านโดยไม่สนใจฉัน

     เชอะ ! ฉันก็ไม่สนเหมือนกันแหละน่า ถึงนายงอนฉันก็ไม่ง้อแต่นายถ้าโกรธล่ะ แล้วเรื่องอะไรเล่าฉันถูกจ้างมาเป็นแฟนนะไม่ได้ถูกจ้างมาง้อซะหน่อยแล้วเขาก็ไม่คิดอะไรกับฉันด้วย แหมคิดซะยาวเชียวแต่มันก็เป็นหน้าที่ของแฟนไม่ใช่เหรอ ? แต่ฉันง้อคนไม่เก่งน้าาาาาาาแล้วทำไมต้องง้อเนี่ย รึว่าฉันเริ่มชอบเรียวแล้ว ก็มีส่วนเป็นไปได้นี่นา เลิกคิดเถอะ ! ไปหาชินดีกว่าคอยนานแย่แล้วมั้ง ไม่นานฉันก็เดินมาถึงหน้าบ้านชิน ( ก็จริงดิบ้านอยู่ห่างกันแค่ไม่กี่เมตรเอง ) เคยมาหลายครั้งแล้วแต่ไม่เคยเข้าไปเลยสักครั้งโอ้โห ! กว้างเป็นบ้าเลยอ่ะ ก็แน่อะดิคนออกแบบบ้านคนเดียวกันนี่นา โห ห้องเยอะเป็นบ้า มีห้องคนชราด้วย

     " มาแล้วหรอ? ไปคุยกันที่ห้องรับแขกดีกว่านะ "

โอ้โห! นี่หรอห้องรับแขกใหญ่กว่าห้องนอน+ห้องครัวในคอนโดอีก แถมมีรูปไทย ๆ ติดอีกตะหากถึงว่าเรียกว่าห้อง-รับ-แขก( แขก = ชาวต่างชาติ ) แน่ละสิฉันลูกครึ่งเกาหลีนิ

     " เอ่อ…คือรันจะทานอะไรก่อนมั้ย " หลังจากที่ชินเห็นฉันตะลึงอยู่ชินก็พูดขึ้นมา

     " ไม่ดีกว่า " แบบว่า…เกรงใจอ่ะ

     แล้วเราก็คุยกันไปได้หลายชั่วโมงเหมือนกันแต่ก็สนุกดีนะ ส่วนเรียวก็คุยสนุกเหมือนกันแต่สนุกไปคนละแบบ แล้วทำไมฉันต้องเอาชินไปเปรียบเทียบกันหมอนั่นด้วยนะ

     เวลาประมาณ 19.30 น. ( ทุ่มครึ่ง )

     " นี่กี่โมงแล้ว " เสียงเหี้ยมโหดดังขึ้นหลังจากที่ฉันเดินเข้าบ้านได้สักพัก แต่เรียวไม่ใช่พ่อฉันซะหน่อยทำไมฉันต้องหยุดเดินด้วยนะคิดแล้วยังโกรธพ่อไม่หาย

     " ทุ่มครึ่ง นายก็มีนาฬิกาทำไมไม่รู้เวลาล่ะ " ฉันตอบแบบกวน ๆ ไปเพื่อความสนุก แต่ในสถาณการณ์ตอนนี้ยิ่งเครียดเข้าไปกว่าเดิมเพราะเรามองหน้ากันนิ่งมาก

     " ทำไมกลับมาไม่รู้จักเวลา ฉันนั่งรอกินข้าวอยู่นะ " อ้าว? ใครบอกให้รอเล่ารู้สึกว่าก่อนออกไปเราทะเลาะกันไม่ได้บอกให้รอสักหน่อย

     " แล้วกินยังอ่ะ " อย่างนายเนี่ยนะจะรอฉันกินข้าว นายคงกินไปแล้ว…มั้ง

     " ยัง " เฮ้ย! เป็นไปได้ไง แต่ห้ามสงสารเพราะฉันยังโกรธเขาอยู่ใช่ ๆ ยังโกรธอยู่จำไว้

     " อ๋อเหรอ ?…แต่ฉันกินมาแล้วอ่ะถ้าไม่มีอะไรฉันไปนะ " แล้วฉันก็จะต้องรีบกลับบ้ายด้วยเลยรีบวิ่งออกไปทางประตู

     " ไปไหน? " กะแล้วว่านายต้องถาม

     " กลับบ้าน " ทำหน้าอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อฉันงั้นแหละแล้วฉันพูดผิดตรงไหนอ่ะ เฮ้ออออออออออออออ ! บอกแล้วว่าง้อไม่เก่ง

     " ฉันไปส่ง " เขาพูดพลางลดเสียงลง

     " ไม่ต้อง…ฉันกลับเองได้ " คราวนี้ล่ะจะโกรธให้น่าดูเชียว

     " เธอ…โกรธฉันหรอ? " ก็ใช่น่ะสิไม่โกรธได้ไงมาทำตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของฉันน่ะ

     " ….. " ฉันไม่ตอบโต้อะไร

     " เรื่องอะไร? …ฉันต่างหากที่ต้องโกรธเธอ " แล้วนายจะโกรธฉันเรื่องอะไรเล่า ไม่เข้าจายยยยยยยยยยยยยย

     " แล้วนายโกรธฉันเรื่องอะไร? " ถามไปงั้นแหละ

     " ก็เธอไปยุ่งกับไอ้หมอนั่นทำไมล่ะ? " อ๋อ เรื่องนี้นี่เองแล้วฉันยุ่งไม่ได้รึไงเล่า

     " ทำไม? " ฉันรู้อยู่แล้วว่าจะได้คำตอบอะไร ก็คงจะเป็นเพราะนายขาดความอบอุ่นล่ะมั้งเลยชอบทำตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของคนนั้นคนนี้

     " เพราะฉันชอบเธอ " แต่ที่ฉันคิดไว้มันไม่ใช่อย่างงี้นี่นา รึว่า…นายก็คงเป็นอย่างนี้มาตลอดแหละ ใครจะไปเชื่อเจ้าชู้อย่างนาย ลูกจ้างผู้หญิงสวย ๆ หลาย ๆ คนที่นายจ้างมานายก็คงพูดอย่างนี้แหละ

     " นายพูดอย่างนี้มากี่รายแล้วล่ะ? "

     " แต่ฉันไม่ได้จริงจังกับผู้หญิงพวกนั้นนะฉันจริงจังกับเธอคนเดียว " อึ้ง ! ยิ่งกว่าเ­บอกรักฉันอีก นายจริงจังกับฉันคนเดียวหรอ? เว่อร์ไปมั้ง

     " ฉันไม่เชื่อหรอก " พูดเชิ่ด ๆ ไปงั้นแหละแต่ฉันก็ไม่ได้เป็นแฟนเขาสักหน่อย น่าจะเลิกโกรธได้แล้วมั้ง

     " จริง  ๆ นะ " อืม เวลาเรียวขี้อ้อนก็น่ารักดีนะ

     " ….. " ฉันไม่กล้าตอบดเพราะตอนนี้กำลังแอบยิ้มอยู่ในใจ

     " เธอ…หายโกรธฉันยัง "

     " อืม หายโกรธก็ได้ ขี้เกียจฟังคนง้อ รำคาญ "

     " ขอบใจนะ " ฟังแล้วไงก็ไม่รู้ ไอ้คำว่าขอบใจเนี่ย

     " แขนเธอเป็นอะไรน่ะ? " เรียวทำสีหน้าตกใจ แล้วแขนตูเป็นอะไรฟะเนี่ย >_< ! ฉันก้มลงดูแขนตัวเอง

     " ไหน…เปล่านี่ " ไม่มีอะไรสักหน่อย

     " แขนเธอเป็นฟอ " อะไรฟะแขนเป็นฟอ

     " อะไร? "

     " ก็อยากขอเธอเป็นแฟนไง " ตาบ้า ' แขนเป็นฟอ   ขอเป็นแฟน ' เลี่ยนชะมัด

     " จะบ้าเหรอ? "

     " แล้วได้ปะล่ะ? " เอาจริงดิ

     " ไม้รู้…แล้วไหนบอกจะไปส่งไงรีบไปเอารถมาสิ " ฉันรีบพูดให้เรียวไปเอารถมา แล้วเขาก็เรียกคนขับรถ ไม่นานเกินรอ รถก็มา

     ขณะอยู่บนรถ

     " ฉัน ขออะไรเธออย่างได้ไหม "

     " ขออะไร  "

     " ขอเบอร์ "

     "  นายมีแล้วนี่ "

     " เบอร์ว่ารักแถบ แบบว่ารักเธอ ตรงไปป่าว "

     " โคตรตรงเลยงั้นขอคิดดูก่อน "

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

     ทำไมวันนี้ฉันตื่นเช้าได้ล่ะเนี่ย ถึงโรงเรียนสักที เอ๊ะนั่นมันเรียวนี่นามาเช้าทุกวันเลยนี่ แล้วฉันก็เดินขึ้นห้องตาม หลังนายเรียวไปแล้วนายนั่นก็พูดขึ้นมาเพื่อทำลายความเงียบ

ในห้อง

     " หวัดดี " น้ำเสียงเขายังฟังดูสดใสแต่เหมือนใจเขาหดหู่มายังไงยังงั้น

     " หวัดดี " ฉันทักทายด้วยน้ำเสียงปกติ

     " ผ่านไปแล้วสินะ " อ๋อ …การเป็นแฟนกำมะลอของฉันน่ะเหรอ?

     " เร็วดีนี่ " ก็ม่ายยยยยยยรุจะพูดอะไรแล้วนี่นา

     " เอ่อคือ…ฉันมีอะไรจะถาม "

     " ว่ามาสิ "

********************

     " ระหว่างที่เราคบกัน 1 เดือนเธอเคยรักฉันรึป่าวหรือว่าเธอคิดยังไง ตอบสิ ! " เรียวทำสีหน้าเคร่งเครียด ส่วนฉันจะตอบว่าไงล่ะ ฉันรักเขา...แต่ว่าโทยะก็ดีกับช้านนนนนนนนนซะเหลือเกิน ( นางเอกหลายใจ ) โทยะเป็นเพื่อนที่ดีสำหรับฉัน อืมใช่ฉันรักเรียว แต่ตอนนี้เราไปฟังความคิดของแองเจิลกับเดวิลในหัวฉันดีกว่า

     เดวิล : แต่นายเรียวทำให้เธอเสียใจมากนะ

     แองเจิล : แหม ! ลิ้นกับฟันยังไงมันก็ทะเลาะกันมั่งแหละ

     เดวิล : แต่โทยะดีกับเธอมากกว่านะทั้งทุ่มเทให้ทุกอย่างไม่เหมือนเรียว หน้าม้อไปทั่วจนสาวทั้งโรงเรียนแทบอยากจะรุมยำเธออยู่แล้ว

     แองเจิล : แต่ว่าเรียวก็ทำให้ชีวิตเธอมีสีสันไม่ใช่หรอ?

     เดวิล : ถึงอย่างนั้นก็เหอะ แต่โทยะก็สามารถทำให้เธอยิ้มได้ไม่ใช่หรอ? ( เก่งด้วย )

     แองเจิล : แต่ว่า...เอ่อ...แต่ ( เถียงไม่ออกอะดิ )

     " ตลอดเวลาฉันเป็นลูกจ้าง ไม่เคยคิดอะไรเลย " ฉันพูดไปตามความคิดฉันสุดท้าย   เดวิล ปีศาจตัวฉันก็ชนะ +o+ เฮ้ออออออ ฉันคิดถูกรึป่าวเนี่ย

     " งั้นเหรอ? ถ้าอย่างนั้นฉันไม่มากวนใจเธออีก…ไปล่ะ " เขาพูดด้วยเสียงสั่นแล้วเศร้ามาก ฉันรักนายนะแต่...ทำไมนายไม่เคยทำดีกับฉันเลยเคยก็แต่กวนอยู่นั่นแหละ ความดีก็มีอยู่น้อยนิดแต่นายก็พิชิตใจฉันได้แล้วล่ะ

     แต่ทำไมนายต้องทำตัวห่างเหินกับฉันด้วยฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมฉันต้องเศร้าด้วยที่จริงนายไปซะได้ก็ดี แต่ในความคิดอีกมุมนึงของฉันคือฉันรักเขาเข้าเต็มเปาเลยล่ะ ฉันควรทำยังไงต่อไปดีน้าาาาาาาาาาา

     " นี่เรียว คุยกับฉันหน่อยได้มะคือ...มันไม่มีเพื่อนอะ " ก็พูดความจริงนิ

     " ….. " เงียบบบบบบบบ *.*

     " นายจะไม่พูดกับฉันเลยหรอ? "o_o

     " ….. " เงียบบบบบบบบบบบบบฉี่.............-.-

     " นี่เรียวฉันง้อคนไม่เก่งน้า " ก็พูดความจริงอีกอะดิ o.o

     " ….. " เงียบบบบบบบบ **/

     " นายจะไม่พูดกับฉันเลยหรอ ? "

     " ….. " เงียบบบบบบบบ

     " นายโกรธฉันเรื่องอะไร? "

     " ….. " เงียบบบบบบบบ

     " หรือว่าเรื่องที่นายถามเมื่อกี๊ " ใช่สิต้องตอบว่าใช่ ฉันจะได้รู้ไงว่านายชอบฉัน

     " ….. " เงียบบบบบบบบ

     " แล้วนายจะใส่ใจทำไมฉันเป็นแค่ลูกจ้าง "

     " ….. " เงียบบบบบบบบบ

     " ไม่พูดใช่มั้ย...งั้นฉันก็จะไม่พูดกับนายเหมือนกัน " อารมณ์เดือดพุ่งพล่าน เทียบกับน้ำ 100 องศาไม่ได้เลย

     ฉันเดินปึงปัง ! ออกมาข้างนอก

ควับ

     เรียวจับข้อมือฉันไว้แน่นซะด้วย เขาโกรธฉันหรือจะมาง้อฉันกันแน่นะ

     " ปล่อยดิ ไม่อยากคุยกับฉันแล้วจะรั้งไว้หาสวรรค์วิมานอะไร " ฉันว่าเขาเกินไปรุป่าวววนะ

     " เอ่อ...คือ...เอ่อ... " เขาพูดได้แค่นั้น

     " ฉันจะไม่พูดกับนายอีกเลยจำไว้ " ฉันตะโกนใส่หน้าเขาแล้วเดินออกมาทั้งที่ในใจไม่อยากทำอย่างนี้เลย

********************

     " ทำไมไม่บอกเขาไปวะไอ้เรียวว่าเราชอบเขาทำไมแค่นี้พูดไม่ได้ " เรียวพูดกับตัวเองอยู่ในห้องพลางทุบโต๊ะ

     " เอาไงดีวะ เอาไงดีเขาโกรธฉันแล้ว อ๋อ... " เรียวทำท่าพลางคิดได้

     " แล้วจะทำยังไงต่อไปดีเนี่ย " เรียวพูดกับตัวเองโดยไม่รู้ว่าโทยะได้ยิบคำพูดของเขาทั้งหมด

     " ทำอะไรเหรอ? " โทยะพูดขึ้นมา

     " ปะ...เปล่าแล้วนายมายุ่งอะไรด้วย " เรียวพูดอย่างติดอ่างโดยไม่คิดว่าโทยะจะได้ยินทั้งหมด

     " แล้วเห็น...รันมั้ย? "

     " ไม่รู้โว้ย! " เรียวพูดด้วยท่าทางฉุน ๆ

     โทยะจึงเดินออกมาข้างนอกเพราะกลัวโดนลูกหลงจากหมัดของเรียว แต่ไม่มีใครรู้ว่าคำตอบของเรียวที่พูดฉุนเฉียวทำให้โทยะรู้ว่ารันต้องงอนเรียวแน่

********************

     " อ้าว !~ หวัดดีโทยะ " ฉันทักเมื่อเห็นโทยะเดินมาทางฉัน

     " ตามหาตั้งนานแน่ะ " มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ ?

ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด...กา-โร-แมน- ~

     " ฮัลโหล "

     ( xxx )

     " อือ "

     ( xxx )

     " บนห้องจ้ะ "

ตู้ด.ตู้ด.ตู้ด

     " ใครโทรมาอ่ะ? "

     " ฮันน่ะ...จะขอลอกการบ้าน แล้วนายล่ะมีอะไร? "

     " เปล่า...แค่...คิดถึงอ่ะ "

     " นายพูดอย่างงี้เป็นเหรอ? " ฉันไม่แปลกใจเลยเพราะโทยะไม่เคยพูดเหมือน...เรียว...

     " กับเธอคนแรก " จริงดิ ก็น่าจะจริงอะนะเพราะโทยะไม่เหมือน...เรียว...

     " เข้าห้องดีกว่า " ฉันเดินนำออกมาเพื่อจะไปห้องเรียน

     " รอด้วยสิ " แล้วโทยะก็วิ่งตามมา

     ฉันตรงไปนั่งที่ของฉันแล้วก็เริ่มบทสนทนากับโทยะ

     " เขินเหรอ ? " ถามฉันตรง ๆ แล้วจะให้ตอบว่าไงฟะเนี่ย

     " ….. "

     " ถ้าเขินล่ะ ฉันไม่พูดก็ได้ " ว่าแล้วโทยะไม่เหมือนเรียวจริง ๆ

     " หัดเกรงใจคนอื่นบ้างเซ่ " นายเรียวพูดขึ้นขัดจังหวะเราสองคน

     " แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย? " ฉันพูดขึ้นหลังจากที่ทุกคนเงียบอยู่นาน

     " ด้ายยยยยยยยยย…ฉันมันคนนอก ฉันไม่เกี่ยว " ฉันคิดว่าฉันรู้ถึงความน้อยใจของเรียวที่แสดงออกทางสายตา o-_-o

     แล้วกริ่งก็ดังขึ้น พวกเพื่อน ๆ ที่เตรียมพร้อมจะออกจากห้องอยู่แล้วก็กรูกันออกจากห้อง แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจการเรียนกับเขาเลย ส่วนครูก็สอนกระดานไม่เคยใส่ใจนักเรียนเลย สนใจก็แต่นายเรียวที่น้อยใจ ( รึป่าววววว )

     เฮ้อออออออออออออออออออ!!!!!!!!!!!!!

~ ออด~

     พักกลางวันแล้วตอนนี้กำลังด้อม ๆ มอง ๆ อยู่ที่โรงอาหารเพื่อหาโต๊ะนั่ง ( กับเรียว ) แต่หาไม่เจอ เลยไปนั่งกับกลุ่มพวกโทยะ  หลังจากที่กินข้าวเสร็จ ตามเคยก็ไปนั่งอยู่ที่ลานกว้าง แต่ระหว่างที่เดินไปยูริเกิดปวดฉิ๊งฉ่องกระทันหันน่ะสิส่วนยัยฮันก็แยกตัวไปหาพี่เซย์จิอยู่ที่สนามบาส สุดท้ายฉันก็ต้องเดินมาลานกว้างกับโทยะ ระหว่างที่เราเดินมานั่งที่ประจำแต่ทว่า ? มีคนมานั่งอยู่ก่อนแล้ว เอ๊ะ! ใครล่ะ?  นั่นมันนายเรียวนี่นา เอ๊ะ!เขาโกรธฉันหรือฉันโกรธเขา

     " รัน" เขาเรียกฉันเสียงเบา

     " เอ่อ…โทยะเราไปนั่งตรงนู้นกันก็ได้มีคนนั่งโต๊ะนี้แล้ว " ฉันไม่ฟังน้ำเสียงของเรียวเลยนอกจากทำตัวเหินห่าง ฉันเดินปึงปัง ! ไปนั่งโต๊ะข้าง ๆ เพื่อเจาะจงให้นายเรียวเห็นภาพต่าง ๆ ที่เราสองคนทำกัน

     " เดี๋ยว รอด้วย " โทยะวิ่งตามหลังฉันมาแล้วก็ถามว่าเป็นอะไร? ฉันก็ได้แค่ตอบไม่เป็นอะไรเท่านั้น แล้วก็มุ่งหน้าทำการบ้านของตัวเองแล้วก      ถามกันไปมากับโทยะ( มันยาก ๆ ทั้งน้านนนนน ) ส่วนนายเรียวฉันคิดว่าทนไม่ได้เห็นลุกไปมาตั้งหลายครั้ง สักพักโทยะก็เดินไปเข้าห้องน้ำเป็นจังหวะเดียวกับที่เรียวไปซื้อน้ำกลับมา

     " ยากหรอ? เห็นหน้าเครียด ๆ  " เรียวถามฉันสีหน้าเป็นห่วง ใจจริงอยากจะตอบไปว่าการบ้านนายก็มีทำไมไม่มาทำด้วยกันล่ะ แต่ที่ฉันจะตอบต่อไปนี้เป็นทิฐิที่มีอยู่ในตัว

     " ลองทำดูมั้ยล่ะ? " ฉันถามกวน ๆ เอ้ย แล้วฉันจะตอบทำไมฟะเนี่ยกะจะไม่พูดแล้วเชียว

     " ขี้เกียจ " เขาตอบกวน ๆ ทำหน้ายิ้ม ๆ( สงกะสัยดีใจที่ฉันพูดด้วย ) ( สำคัญตัวเองผิดไปรึป่าวววว )

     " ไม่ต้องมายุ่งกับฉันมากน่า ไปไหนก็ไป ไป " ฉันไล่เขาไปพร้อม ๆ กับที่จะเริ่มทำการบ้าน

     " เอ่อ…คือ… " เขาพูดตะกุกตะกัก

     " ไปได้แล้ว " ฉันตวาดเขา

     " เอ่อ…คือ…ฉันอยากจะขอโทษเธอเรื่องเมื่อเช้าน่ะฉัน… "

     " ถ้านายไม่ไปฉันไปเอง " ฉันพูดตัดบทและลุกเดินออกมาจากที่ตรงนั้น

     โทยะ หลังจากนั้นฉันก็เดินกลับคอนโดกับโทยะ โอ้ ! ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผ่านไปอีกหนึ่งอาทิตย์แล้ว พรุ่งนี้ผลชีวะก็จะออกแล้วสินะ อยากรู้ไวไวจัง

********************

      วันนี้ก็เหนื่อยอีกตามเคย ที่ห้องก็วุ่นวายเหมือนวันก่อน ๆ นายเรียวก็ยังมาเช้าเหมือนเดิมแต่ตอนนี้ไม่อยู่ เดิมฉันก็ยังแปลกใจอยู่ว่าฉันกำลังโกรธเขาเรื่องอะไร เขาทำอะไรให้ฉัน เฮ้อ อย่าเพิ่งคิดเลยดีกว่าอีกแค่ 10 นาทีออดก็จะดังแล้ว อีกอย่างวิชาแรกเรียนกับที่ปรึกษาด้วย ( โหด )

     เฮ้ออออออออออออออออออ!!!!!!!!!!!!!!!

     " เพิ่อน ๆ ทุกคน ครูบอกว่าให้ลงไปดูผลสอบชีวะข้างล่าง " นายซึคิซอง เพื่อนร่วมห้องอีกคนของฉันตะโกนบอกเป็นภาษาเกาหลี สงกะสัยคงจะไปถามครู ยีซองมาแน่ ๆ เลย ( ครูเกาหลี ) เพราะนายเพื่อนคนนี้ไม่เคยเรียนภาษาณี่ปุ่นแถมขี้เกียจท่องบทนำของ  ( เกาหลี ) อีกตะหาก

     " ยัยรันไอ้ซองมันพูดว่าอะไรอ่ะ " ยัยยูริเพื่อนของฉันถามเพราะมันก็ไม่เคยอยู่เกาหลีมาก่อนเหมือนฉันกับยัยฮัน ( ตอนอนุบาล )

     " มันบอกว่าให้ไปดูผลสอบที่บอร์ดข้างล่าง " ยัยฮันตอบแทนฉัน

     " อ๋อเหรอ? " ยูริทำหน้าเหวอไป

     แล้วเราก็ลงไปดูผลสอบกันข้างล่าง และระหว่างที่เรากำลังเดินลงไปก็กำลังคิดว่านายเรียวจะได้เท่าไหร่กัน? ฉันสอนไปนายเคยจำบ้างมั้ย? หรือว่าการเป็นแฟนกำมะลอทำให้นายคิดว่าฉันคงจะสอนผิด ๆ ให้นาย นายเลยไม่ทำตาม? แล้วยัยฮันก็หันมาสะกิดฉันพร้อมถามว่าฉันเป็นอะไร และแน่นอนฉันก็ต้องตอบไปว่าไม่มีอะไร ถ้าขืนมีคงโดนซักหนัก

ณ บอร์ดประกาศผล    

     " wow!wow!รันแกได้ตั้ง49แน่ะ "  ฮันแหกปากเรียกฉันเอ๊ะ!ฉันได้49เหรอขาดอีกแค่คะแนนเดียวเองสอบชีวะแต่ละครั้งที่สอบมาได้แค่48,49ครั้งนี้ได้49อีก กะจะเอา50คะแนนไปอวดพ่อนะเนี้ย

     " ฮันแกได้เท่าไรอ่ะ?" ฉันถามกลับไปบ้าง

     " ได้น้อยอ่ะ….42 เอง " ขาดอีก 8 คะแนน ฮันน่าเหมือนเดิมเลยนะเนี้ย

     " ยูริล่ะได้เท่าไร? " ถามเพื่อนต้องถามให้เท่ากันเดี๋ยวยูริน้อยใจ

     " ได้ 47 เอง รันได้ตั้ง49แน่ะเก่งจัง " ขอบใจที่ชม

     แล้วฉันก็เดินไปที่บอร์ดเพื่อดูคะแนนของเรียว เอ้ย ของลูกศิษย์น่ะฉันเคยสอนชีวะเรียวน่ะค่ะอุ้ย เรียวได้ตั้ง 45 แน่ะเก่งเหมือนกันนะเนี่ย ( คนสอนเก่งตะหากไม่งั้นลูกศิษย์จะทำได้เหรอ )

     " รันไปทำไมอีกล่ะ ดูแล้วไม่ใช่เหรอ " ยูริถามขึ้นขณะที่กำลังเดินไปโรงอาหาร

     " ปะ…เปล่า "

     โรงอาหาร

     " แกกินไรอ่ะ? " ฉันถามยูริกับฮัน

     " ก๋วยเตี๋ยวไก่ " ฮัน ( เจ้าเก่า )       

     " ผัดกะเพรา " ยูริ ( เปลี่ยนรสนิยมแล้ว )

แล้วฉันกินไรดีอ่ะ ผัดกะเพราก็เบื่อแล้วล่ะส่วนก๋วยเตี๋ยวฉันก็กินช้าเดี๋ยวยัยพวกนั้นไม่รออีก กินอะไรที่มันไม่อ้วนดีกว่า อ๋อ…แกงจืด ไม่อยากเชื่อเลยวันนี้ฉันจะกินอะไรที่จืด ๆ ได้ก็ใช่น่ะสิชีวิตฉันมันก็จืด ไม่มีเรียวกันโทยะมันก็เหง๊า เหงา เรียวก็ไปกินข้าวกับผู้หญิงห้องอื่น ส่วนโทยะก็เพิ่งโดนเรียกตัวไปซ้อมบาสที่โรงยิม

     เรียนอีกแล้วถึงเวลาแล้วน่าเบื่อจริง ๆ เรียนวิชาคณิต ฯ ซะด้วย

     " ครูไปงานแข่งบาสชั้นม.ปลายที่โรงเรียนอื่น คาบนี้ว่าง ส่วนอีกสองคาบก็ว่างเพราะครูไม่สบายแล้วครูก็ไปงานโรงเรียน เย้ " เสียงผู้หวังดีตะโกนบอก แต่ก็ดีเหมือนกันแฮะวันนี้เรียนแค่สองคาบ แล้วจะแบกหนังสือมาทำไมเนี่ยหนักก็หนัก ( เด็กเรียน )

     " ยูริ รัน ฉันไปหาพี่เซย์จิก่อนนะ " ฮันพูดขึ้น

     " แหม พอได้เป็นแฟนกันตัวติดกันไม่ห่างเลยน้าาาา " พอได้ทีฉันเลยแขวะฮัน ก็มันจริงนี่นา เบื่อคนมีแฟนว้อยยยยยยย

     " จริงเหรอ? ไปสิไป "

     " ไปมั้ยรัน? " ฮันชวน ก็ดีเหมือนกันไม่มีไรทำ

     แล้วพวกเราก็เดินมาถึงโรงยิม เอ๊ะ ! นั่นเรียวนี่นา ( ตาดีจังแฮะ ) เล่นบาสเก่งจังฉันนั่งมองเรียวพลางมองโทยะเล่นไปเรื่อย ๆ จน…

~ กริ๊ง ~

     เหลืออีกสองชั่วโมงจะทำอะไรดีน๊า อ๋อ…แล้วฉันก็ตรงไปยังตู้ล็อคเกอร์ เพื่อเอากางเกงวอร์มสีน้ำเงินของโรงเรียนไปเปลี่ยนเพื่อจะเล่นแบด ( เล่นบาสจนเบื่อแล้วล่ะ ) >_< !!  แต่ทว่า…

     " รัน… "

     " ……. "

     " คือ…ฉัน.. "

     " ……. " เกิดความเงียบท่างกลางตึก

     " เอ่อ…ฉัน..เอ่อ… " แล้วฉันก็ทำท่าจะเดินออกไปก่อนที่เรียวจะ

     หมับ !

เขาจับข้อมือฉันไว้

     " ฉันแค่อยากรู้ว่า…เธอรู้สึกยังไงกับฉัน… " ในที่สุดเขาก็โพล่งออกมาจนได้

     " ไหนนายบอกว่าจะไม่มากวนใจฉันอีกไง "

     " เธอต้องการอย่างนั้นหรอ? "

     " …… "

     " แล้วเธอคิดยังไงกับฉัน? " เขาทำหน้าขรึม ๆ

     " …… " เขาเขย่าตัวฉันอย่างแรง จนหัวฉันแทบหลุด ( เว่อร์ )

     " ฉันจะไม่พูดกับนายอีกแล้ว ฉันเกลียดนาย นายเรียว เพราะนายไม่เคยฟังเหตุผลของคนอื่นและนายไม่เข้าใจ " ฉันย้ำเป็นครั้งสุดท้ายว่าแต่ฉันเกลียดเขาเรื่องอะไรเล่า

     " เธอเกลียดฉันเรื่องอะไร ฉันทำอะไรให้เธอเกลียด " ฉันก็งงเหมือนกัน

     " …>.<!!!… " ไม่รู้สิว่าเราโกรธเขาเรื่องอะไร

     " ฉัน…ฉันจะไปหาโทยะ หลีก ! " และสิ่งเดียวที่ฉันนึกออกคือการไปให้พ้นโดยเอาโทยะมาอ้าง

     " เธอชอบ ไอ้หมอนั่นเหรอ? " เขาถามด้วยเสียงเงียบ ๆ

     " ……… "

     " เธอรักมันรึป่าว! " เขาเดินเข้ามาอย่างสามขุมแล้วเขย่าตัวฉัน

     " ปะ ป่าวนะ " ฉันพูดด้วยเสียงเบามาก แต่ไม่รู้ว่าเขาจะได้ยินรึป่าว เพราะเขาเดินจากฉันไปแล้ว

     ฉันมั่นใจว่าเขาน่าจะเดินยิ้มออกไปนะ เพราะท่าทางเขาดีขึ้นกว่าเมื่อกี๊เยอะเลย แต่   ยังไงซะฉันล่ะเบื่อตัวเองที่ต้องมาหาคำตอบให้หัวใจตัวเองว่าฉันรักเขารึป่าว และฉันก็มั่นใจว่าฉันรักเข้าเต็มหัวใจเลยล่ะ

     ไม่นานฉันก็เดินมาถึงโรงยิม

     " โทยะ พรุ่งนี้ว่างรึป่าว? " ฉันแกล้งพูดเสียงดัง สะกิดใจไอ้คนข้าง ๆ ให้ได้ยิน

     " มีอะไรเหรอ? " จริง มันเป็นความจริง นายเรียวหันควับมา

     " อ๋อ…แค่อยากจะชวนไปxxx " ฉันกระซิบข้างหูโทยะ

ซุบซิบ ซุบซิบ ซุบซิบ…

     " ได้สิ "

     " เอ่อ…มารับฉันที่ xxx ด้วยละกัน "

     " อืม "

     หลังจากนั้น ฉันก็กลับถึงบ้านตามปกติ แต่วันนี้…ฉันเห็นคุณลุงห้องข้าง ๆ กำลังจะขนข้าวของไปไหนนะ

     " อ้าว !~~ คุณลุงจะไปไหนคะ? "

     " ลุงย้ายไปบ้านพักน่ะ ที่อยู่ตรงข้ามกันเนี่ยแหละ มีคนมาซื้อต่อห้องลุง บอกว่าเป็นห้องเรียบ ๆ ดี "

     " ไหนคุณลุงบอกว่าชอบห้องแบบนี้ไงคะ? "

     " คือ ญาติ ๆ ลุงมาหาน่ะกลัวว่าคอนโดจะอยู่กันไม่พอ แล้วจะจัดปาร์ตี้ด้วยกลัวเสียงรบกวนห้องข้าง ๆ น่ะ "

     " ไปเดี๋ยวนี้เลยรึคะ? งั้นสวัสดีค่ะหนูต้องไปอ่านหนังสือต่อ "

     " ไปเถอะ ลุงไปนะ " แล้วคุณลุงก็เดินจากไปแล้วตอนนี้ฉันก็เดินมาห้องตัวเอง

     แก๊ง ๆ ๆ

     เสียงเหมือนคนไขกุญแจห้องข้างๆ เอ๊ะ แต่คุณลุงย้ายออกไปแล้วนี่นา ออกไปดูหน่อยดีกว่า

     " ว่าไง? " เสียงคุ้น ๆ ดังขึ้น

     " ฮึ "

ปัง !!

ทำไมนายจะทำให้ฉันบ้าไปถึงไหน นายย้ายมาอยู่ห้องข้าง ๆ ฉันทำไม หรือว่านายจะมาคุมเชิงฉัน เอ๊ะ แล้วฉันเป็นอะไรกับนายเนี่ย

     โอ้ !! ลืมไปเลยว่าต้องไปซื้อมาม่ากับผักแล้วก็เนื้อ มัวแต่คิดเรื่องไร้สาระอยู่นั่นแหละ เลยไม่ได้ไปเลย เดี๋ยวไปช้าไม่มีอะไรกิน ยัยฮันกลับมาก็จะบ่นอีก เอ๊ะ?วันนี้ยัยฮัน ไปกับพี่เซย์จินี่นา สงสัยไปเที่ยวกัน ดีนะที่ซุปเปอร์มาเก็ตอยู่ใกล้

     ขณะนี้ฉันกำลังจะเดินไปซุปเปอร์มาเก็ต ใส่เสื้อผ้าธรรมดา สบาย ๆ คือ เสื้อแขนกุด กางเกงคลุมเข่าสีฟ้า เฮ้อ ! เดี๋ยวตอนเย็นพรุ่งนี้ก็ต้องไปทำงานอีกแว้วววววววว

     แอ๊ด

     นายเรียวมายืนจังก้าที่หน้าห้องฉัน ทำไมหว่า?

     " เอ่อ…คือ " พูดได้แค่เนี่ยรึไง ?

     " ฮึ " แล้วฉันก็เดินหนีอย่างรวดเร็ว

หมับ !

     " โอ๊ย !… "

     " ขอโทษ… "

     " เรื่องไร? "

     " เธอเจ็บมั้ย? " เรื่อนี้น่ะเหรอ ?

     " ……… "

     " พรุ่งนี้เธอจะไปไหนเหรอ? "

     " ……… " ฉันพยายามจะไม่พูดแล้วนะ แต่ทำไมปากมันจ้องจะขยับอยู่เรื่อยเลย ฉันทำท่าจะเดินหนีไป

     " เอ่อ…จะไม่ตอบก็ได้นะ…แต่ฉัน…ขอไปด้วยได้มั้ยอ่ะ "

     " ไม่ได้ " สิ้นเสียงของฉันก็ทำให้เรียวหน้าเหวอไปเลยส่วนฉันก็เดินดุ่ม ๆ ๆ ไปลงลิฟท์  ( จะรีบไปตามควายที่ไหนหะ )

     หลังจากซื้อของเรียบร้อย ก็ได้เจอกับอุปสรรคก่อนเข้าห้อง คือ…นายเรียว…มายืนคอยฉันทำไมเนี่ย ( จริงป่าวที่มายืนคอยเราเนี่ย )

     " เอ่อ… "

ติ๊ด…ติ๊ด…ติ๊ด กา-โร…

     " ฮัลโหล "

( คร้าบบบบ พรุ่งนี้ให้ไปรับกี่โมงดีครับ )

     " สักประมาณ 10.00น.ก็ได้จ้ะ "

( ตอนนี้ทำอะไรอยู่อ่ะ? )

     " ออกไปซื้อของมาน่ะ ตอนนี้ซื้อเสร็จแล้ว " ฉันพูดพลางหันไปมองหน้านายเรียว

ว้ากกกก ตอนนี้ 55+ ตอนนี้หน้านายเรียวกลายเป็นตูดลิงไปแล้วล่ะฉันกลั้นหัวเราะเอาไว้

( งั้นไม่รบกวนแล้วนะคร้าบ )

     " บายจ้ะ ฮิ ฮิ  "

( บายครับ )

ตู๊ด…

     ว่าแล้วนายเรียวก็สาวเท้ายาว ๆ ก้าวออกไปจากหน้าห้องฉันทันที เอ๊ะโอ่…แล้วฉันจะแคร์ความรู้สึกของนายนั่นทำไมนะ? แต่มันชักจะยังไงยังไงอยู่นาาาาาาาาา

**********

     หลังจากวันนั้นฉันก็ไม่ได้คุยกับนายเรียวอีกเลยส่วนความสัมพันธ์ของฉันกับโทยะก็มากขึ้น  โทยะไปตรับมาส่งฉันทุกวัน ตลอดจนไปทำงานพิเศษโทยะก็ไปอยู่เป็นเพื่อนจนยัยฮันเริ่มสงสัย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร แล้ววันนี้ก็เช่นกัน

     " อาทิตย์หน้าเราจะไปทัศนศึกษาหรือเข้าค่ายในป่ากัน การไปครั้งนี้ถือว่าเป็นประสบการณ์ชีวิตอย่างหนึ่งเพราะถือได้ว่าเป็นคะแนนจิตพิสัยแล้วก็คะแนนของวิชาสังคมศึกษาด้วยใครจะไม่ไปก็ได้แต่ต้องอยู่ทำรายงานสังคมอีก 2 ฉบับนะจ้ะ "

     " โฮ่…ห่…ห่ " เสียงไม่พอใจจากทั่วห้องดังไปหมด

     " งั้นโมริจ้ะช่วยเอาไปแจกหน่อยจ้ะ "

     แล้วเสียงจากทั่วห้องก็พูดด้วยความดีใจปนเสียงบ่นกระปอดกระแปด

กริ๊ง~

    เสียงสวรรค์ดังขึ้น ทำให้ทุกคนพร้อมใจกันลุกโดยปริยาย ( กลับบ้าน ) ขณะเดียวกันโทยะก็มาส่งฉันที่คอนโดแต่โทยะขอตัวกลับไปก่อน เพราะต้องรีบไปรับป้าที่โรง'บาลส่วนฉันก็เดินขึ้นห้องโดยสายตาจับจ้องไปที่ห้องของนายเรียวก่อนที่จะหันมาทางด้านห้องของตัวเอง เรียวต้องไม่มาคอนโดแน่ ๆ

     เฮ้ออออออออออ!

     " หวัดดี…ทำไมวันนี้กลับเร็วจัง " ทำไมตาแดง ๆ  

     " ฮือ ๆๆๆ รันฮึก ทำไงดี…พี่เซย์จิฮือ ๆๆ พี่เซย์จิ ไปกินข้าวกับยัยมูระ…ฮือๆๆๆ " ยัยฮันร้องไห้ดังขึ้นอีก โอ๊ยแล้วฉันจะทำยังไงล่ะ

     " เรื่องมันเป็นยังไงบอกฉันมา "

     " เขาบอกว่า ฮึก …มีธุระฉันไม่ค่อยแน่ใจก็เลย ตามไป…แล้วฉันก็เห็นภาพอย่างที่เห็นฮือๆๆๆ "

     ฉันปลอบยัยฮันอยู่เป็นเวลานานพอสมควรพอที่ยัยฮันจะหลับไปส่วนโทยะก็โทรมาตามเรื่องไปเที่ยวพรุ่งนี้น่ะ ฉันจึงบอกว่าไปไม่ได้ ต้องดูแลยัยฮัน

********************

     " กี่โมงแล้วอ่ะ? "

     " 10.45น.แล้ว "

     " ห๊าาาาาาาาาาา…ฉันนอนนานขนาดนั้นเลย "

     " อื้อ วันนี้ฉันจะออกไปซื้อของนะข้าวต้มอยู่ในครัว ไปตักกินเองแล้วกันเดี๋ยวบ่าย ๆ ฉันจะกลับมา "

     " ขอบใจ แกไปเถอะ "

     เฮ้อออออออ ! ทำไมนะฮันต้องไม่สบายใจเรื่องพี่เซย์จิด้วยอย่างนี้ต้องจัดการให้เด็ดขาดเป็นแฟนกันแล้ว พี่เซย์จิจะมองคนอื่นไม่ได้นอกจากยัยฮันเพียงคนเดียว

ก๊อก  ก๊อก  ก๊อก  

     " คร้าบบบบ อ้าวรันไม่ไปโรงเรียนหรอ? "

     " เอ่อ…ขอรันเข้าไปหน่อยได้มั้ยคะ? "

     " เอ่อ…ได้สิ มีอะไรล่ะเราอ่ะ " พี่เซย์จิเริ่มถามด้วยสีหน้าจริงจัง

     " พี่…ขอโทษนะคะ คือ พี่ไปกินข้าวกับมูระเหรอ? "

     " รันรู้ได้ไง?  แล้วฮันรู้รึป่าว? " พี่เซย์จิทำหน้าเหวอที่ฉันรู้ทัน

     " รู้… "

     " คือว่าพี่อธิบายได้นะ "

     " ไปอธิบายให้ยัยฮันฟังเถอะ ไม่งั้นอย่าหวังว่ารันกับฮันจะให้อภัยพี่อีก "

     " ได้ "

     สำเร็จ ฉันให้กุญแจพี่เซย์จิไปแล้วหวังว่าจะปรับความเข้าใจกันได้ซะที ฉันว่าฉันแอบดูอยู่ข้างนอกดีกว่า สุดท้ายฉันก็ไม่ได้ไป

ภายในห้อง ( ต่อไปนี้ฉันคือฮันแล้วนะ )

     " รันหรอ? ลืมอะไรไว้ล่ะ? " ฉันนอนอยู่บนเตยงพลางขยับไปมาเล็กน้อย

     " ……… "

ครืด…

     ฉันหันกลับไปเนื่องจากว่ายัยรันไม่ตอบ เฮ้ยยยยยยย ! พี่เซย์…จิ

     " มาทำไม? "

     " หึงเหรอ? "

     " … "

     " ดีกันนะ "

     " ไม่ ฮันไม่รักพี่เซย์จิแล้ว ออกไปให้พ้นเลยนะ " แล้วฉันก็ร้องไห้อีกครั้ง

     " ฮันฟังพี่ก่อน คือ พี่อธิบายได้ "

     " ไม่ " ฉันพูดพลางยกหมอนปิดหูสองข้างแล้วหันกลับมาอีกทาง

     " ยกโทษให้พี่เถอะนะ พี่จะอธิบายให้ฮันฟัง… "

     " ไม่ ฮัน…ฮันจะขอเลิกกับพี่เซย์จิ "

     " ฮัน แต่พี่รักฮันนะ พี่อธิบายได้พี่บอกแล้วไง "

     " … "

     " ฮันฟังพี่นะ มูระเขาเสียใจเรื่องที่ฮิโร่มาบอกเลิก เขาเจอพี่ พี่ก็เลยให้คำปรึกษาเขาก็เท่านั้น แล้วเขาก็เลี้ยงข้าวพี่ แล้ว… "

     " ทำไม?นายบอกฉันว่าไปธุระล่ะ…แล้วยังบอกว่าธุระสำคัญอีก "

     " ไม่มีใครสำคัญเท่าฮันหรอก " ใจอ่อนไม่ได้เด็ดขาด

     " ฉันไม่เชื่อ "

     " ฮันอย่าพูดเหินห่างกับพี่แบบนั้นได้มั้ย?จะให้พี่ไปสาบานที่ไหนก็ได้ พี่ก็ยังยืนยันว่าพี่รักฮันที่สุด รักฮันคนเดียว จะให้พี่ไปป่าวประกาศที่ไหนก็ได้ ให้ยัยมูระมายทืนยันก็ได้ รันก็ได้ " ฉันเงียบ

     " ดีกันเถอะ " พี่เซย์จิยื่นนิ้วก้อยให้ฉัน

     " อืม " ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงยอมง่ายขนาดนี้เพียงแต่ฉันไม่อยากเสียพี่เซย์จิไป

     เราทั้งสองคนโผเข้ากอดกัน แสดงว่าฉันหึงเขาอะดิ ไม่จริ๊ง ไม่จริง สุดท้ายเราก็รักกันเหมือนเดิมและสัญญาต่อกันว่าจะไม่ทะเลาะกันอีก

     " นักเรียนทุกคนพร้อมรึยัง? " อาจารย์ผู้คุมค่ายกล่าวกับนักเรียน ( ไปกันแค่ ม.6/1,ม.2ม.6/2,ม.6/3และม.5/1,ม.5/2,ม.5/3 ) ห้องที่เรียวสายวิทย์คณิตเท่านั้น

     หลังจากนั้นเราก็ขั้นรถบัส เพื่อไปยังค่ายxxx ของหมวดวิชาคณิตศาสตร์และสังคม ฉัน ฮัน ยูริแล้วก็นักเรียนชั้น ม.5/1 ๆด้นั่งคันที่ 4 ต่อจากม.6/3 ( นั่งตามลำดับห้อง ) รถผ่านยังป่าที่ครูจัดเตรียมฐานเอาไว้ ดูแล้วท่าจะยากเพราะป่ารกมากแล้วยังมีทางเดินให้สองทางเท่านั้น

     ไม่นานเราก็มาถึงตึกสำหรับพัก ด้านล่างเป็นห้องอาหารทางซ้ายของห้องอาหารเป็นห้องอาบน้ำผู้หญิงแล้วก็ห้องอาบน้ำผู้ชายแต่ละชั้นของตึกจะมี 8 ห้องห้องนอนละ3 คน

ด้านบนสุดเป็นหอประชุมตอนนี้ครูให้พวกเราเตรียมเก็บของอาบน้ำ แล้วขึ้นไปยังหอประชุมซึ่งห้องฉันนับว่าวุ่นวายมากเนื่องจากเราต้องรีบไปอาบน้ำที่ห้องน้ำรวม

     หลังจากนั้นเราได้ไปพร้อมกันที่หอประชุมดั๊นอยู่ด้านบนสุดเมื่อยชะมัดยาดตึกนี้มี 8 ชั้น ฉันอยู่ชั้น 5 ส่วนชั้นที่ 4 เป็นชั้นร้าง ทางโรงแรมว่ามีคนผูกคอตายที่ห้อง 405 ซึ่งอยู่ตรงกับลิฟท์พอดี ส่วนด้านขวาเยื้องมาหน่อยเป็นบันได เลยต้องวิ่งเอาหน่อยเพราะไม่มีใครกล้าขึ้นลิฟท์ชั้น 1 2 3 เป็นชั้นของพี่ม.6 ห้องอาบน้ำอยู่ชั้นล่าง และชั้น 4 ด้านบนคือชั้น 5 6 7 เป็นชั้นของม.5 ห้องบนสุดเป็นหอประชุม ฉันอยากบอกว่าโรงแรมนี้แย่มากมีลิฟท์อยู่แค่ 3 ชั้น อยู่ที่ชั้น 2 ชั้น 4 ชั้น 8

ตอนนี้เรารวมตัวกันอยู่ที่หอประชุมด้านบนสุด

     " เราจะทำการเปิดค่ายโดยคุณฮาริคร้าบบบบบบบบ "

พรึ่บ ! ( เสียงปรบมือ )

     แล้วเราก็ทำการเปิดค่ายวันแรกก็ไม่มีอะไรมากหรอกก็แค่จับกลุ่มทำงาน ทำอาหาร ทำกิจกรรม แบ่งฐานต่าง ๆ

     ในขณะนี้เวลา 17.00น.

     เราเดินลงมากินข้าวที่ด้านล่างสุดตอนนี้ฉันไม่มีเวลาว่างมากนักฉันรีบกินข้าวก่อนล่ะ

ง่ำ ๆๆๆ ซู้ดๆๆ ง่ำ ง่ำ ง่ำ ๆ

  หลังจากที่ทานข้าวเสร็จเราก็เดินไปจับฉลากแบ่งกลุ่มที่หน้าตึก โดยกลุ่มละ 10 คนเนื่องจากวันพรุ่งนี้เป็นการสำรวจหมวดคณิตฯ กลุ่มฉันก็มี  ยูริ โทยะ เรียว มิสุ โมริ พี่ไบดะ ฮัน พี่เซย์จิ  โอตะ แล้วก็ฉัน ทำไมมันต้องมีนายเรียวอยู่เรื่องเลยนะ หรือว่าดวงมันสมพงษ์กัน โอ๊ยบ้าน่า !

     " ไว้พรุ่งนี้ตอน ตีห้ามาเจอกันที่สนามด้วยนะ " ครูฮาริบอกกลับทุกคน

     ให้ตายเถอะฉันจะมีเวลานอนมั้ยนะให้นอน สี่ทุ่ม กว่าจะหลับได้ก็ปาไปตั้งเที่ยงคืน ทำไงได้มันแปลกที่นี่นา ยังจะมาตื่นตีห้าอีก สรุปว่าวันนี้สำหรับฉันนอนแค่ 5 ชั่วโมงเท่านั้นรู้งี้อยู่ห้องท้าย ๆ ก็ดีหรอกได้ไม่ต้องมาลำบากอย่างงี้ แถมอยู่กับยัยมิสุอีก กินข้าวก็ต้องกินด้วยกันยังมาทำกิจกรรมร่วมกันอีกเฮ้อ เซ็งสุด ๆ ไปเลยล่ะ

     ฉันขอหลับก่อนแล้วกันฟัน เฟิน ไม่ต้องแปรงแม่งแล้ว คร่อกกกก ฟี้zzzzzzzzz

********************

     " นักเรียนทุกคนแยกย้ายไปตามฐานที่จัดไว้ได้ "

     " คร้าบบบบ/ ค่าาาา "

     ครูเรียกลงมาตอนตีห้าเพื่อมาออกกำลังกายไปตามฐานเนี่ยนะ โอ๊ย ! อยากบ้าตั้ง 14 ฐาน ส่วนฉันอยู่ฐานที่ 6 ครูให้เลือกตัวแทนออกไปทายทักษะคณิศาสตร์โดยที่ให้อีกคนเลือกแผ่นป้ายอีกคนเป็นคนตอบทั้งหมดเลือกฉันเพราะฉันเก่งวิชานี้ แล้วก็เรียว ยูริแย้งว่า

     " ฉันว่าน่าจะให้โทยะนะ " ทุกคนหันมามองยูริเป็นตาเดียว

     " คือ…เอ่อ…โทยะเรียนวิชานี้ได้ดีพอ ๆ กับรันเลยนะส่วนเรียวก็ค่อยไปฐานอื่นแล้วกัน "

     " ฉันก็ว่าอย่างนั้น " โมริเพื่อนในกลุ่มเสนอความเห็น

     " อือ " พี่ไปดะ

     " เห็นด้วย " พี่เซย์จิ

     สุดท้ายก็ต้องเป็นฉันกับโทยะทำไมฉันรู้สึกไม่สบายใจเลยน้าาาาา พอเห็นเรียวทำหน้าหงิกทีไรฉันต้องไม่พอใจด้วยทุกครั้ง

     หลังจากผ่านไป 6 ฐาน เราก็ได้พักกินข้าวกัน ( หิวเป็นบ้าเลย ) ไม่นานฉันก็กิ้นข้าวเสร็จแล้วก็ออกมาสูดอากาศด้านหลังตึกเพราะที่นั่นสวยกว่าหน้าตึกเป็นไหน ๆ 

     " สบายจัง " อากาศดีไม่อยากให้มีมารมาตามรังควานเลย

     " อืม สบายดีนะ " นี่คงไม่ใช่มารหรอกนี่มันนายเรียว

     " เฮ้ย ! มาได้ไง? " o.o

     " เดินมา " >>.<<

     " นายตามฉันมาเหรอ? "

     " ป่าว " ไหงงั้นล่ะ

     " งั้นฉันไปล่ะ เชิญสูดอากาศคนเดียวเลย " ฉันเดินออกมาได้สามก้าว

หมับ !

     " ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วยจริงๆ ด้วย "

     " รันฉันขอโทษ ฉันไม่รู้หรอกว่าฉันจะขอโทษเธอทำไม? เธอโกรธฉันเรื่องอะไร? ไม่รู้ล่ะเธอโกรธฉันเรื่องอะไรทำไมเธอไม่พูดกับฉัน ฉันทำอะไรผิดก็ขอโทษแล้วกัน  "

     " ฉันไม่ได้โกรธ "

     " งั้น…เธอเป็นอะไร? "

     " เปล่า "

     " งั้นเธอก็ยอมรับฉันเป็นสิ "

     " นายขอฉันเป็นแฟนตอนไหน? "

     " ก็กำลังขออยู่นี่ไง? "

     " เนี่ยเหรอ? "

     " ตกลงมั้ยล่ะ? " อย่าทำตาหวานอย่างนั้นสิฉันอยากละลาย

     " นายรัก…ฉันเหรอ? "

     " เอ่อ…ฉันรักเธอ "

     " ฉันก็…รักนาย "

แล้วเราสองคนก็โดนลงโทษ เนื่องจากมาช้า ( ดั๊นไปพลอดรักกันอยู่ : ผู้แต่ง )

********************

แล้วเราก็มาถึงด่านสุดท้าย

เนื่องจากต้องสามัคคีกัน ช่วยกันดึงตัวเลขที่อยู่ในลูกโป่งมาทำสมการให้สำเร็จ ส่วนวันพรุ่งนี้อย่าไปคิดถึงมันเลยเพราะต้องเข้าสำรวจทางไปบ้านพักครูตาม RC

     แล้ววันนี้เราก็นั่งทานอาหารเย็นกันซึ่งบนโต๊ะก็เหมือนเดิม ส่วนฉันกับนายเรียวก็หวานซะน้ำตาลอายเลยอ่ะยัยชิสุคงทนไม่ไหวเลยเดินออกไป

แล้วช่วงนี้ก็มาถึงคือเวลาเข้านอนนั่นเอง

ฉันเข้านอนไวกว่าปกติเพราะจะรีบไปนอนคิดถึงเรียว

ติ๊ด…ติ๊ด…ติ๊ด…กา-โร-แมน~

     " ฮัลโหล "

     ( หลับฝันดีนะคร้าบบบบบบบบ )

    " เช่นกัน "

     ( แล้วคิดถึงฉันมั้ยอ่ะ )

     " บ้าใครเค้าอยากคิดถึงนายกัน " ฉันเอานิ้วชี้นิ้วกลางพันกันเพราะตอนนี้ฉันกำลังคิดถึงนายนั่นอยู่อะดิ

     ( คิดถึงหน่อยสิ )

    " อือ "

     ( บายนะคร้าบบบอย่าลืมฝันถึงฉันล่ะ )

    " บายจ้ะ " คิก คิก คิก นายนี่ก็หวานกับเขาเป็นเหมือนกันนะ

********************

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

แก๊ก

แอ๊ด

     " เธอมาทำไม "

     " ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอขอเวลา 5 นาที " คิดอะไรไม่ดีกับตูแน่ๆ

     " ว่ามา "

     " ฉันจะขอให้เธอเลิกยุ่งกับเรียว "

     " แล้วทำไมฉันต้องทำตามที่เธอบอก "

     " ฉันเตือนเธอแล้วนะ" เสียงยัยนี่เหี้ยมกว่าที่คิดอีก

ปัง!

     " เมื่อกี้นี้ใครมานะ" อันถาม

     " ยัยชิสุ "

     " ใคร? "

     " ยัยมิสุห้องสองน่ะ "

     " เรียกซะสวยเลย   เขามาทำไมน่ะ "

     " มาบอกให้ฉันเลิกกับเรียว "

     " แล้วเธอทำยังไง "

     " ไม่  เออ ไปอาบน้ำกัน "

แล้วเราก็เดินลงไปอาบน้ำ

********************

ตอนนี้เราได้คำใบ้จากครูมาแล้วสมการบ่งบอกว้เดินไปข้างหน้า20 ก้าว เลี้ยวซ้าย ' ไม่พันธ์ดื่นดาษตา ' เราทำตตาม RC บอก

โอ้ สวนดอกไม้นานาชนิด ต้องอยู่ต้นใดต้นหนึ่งในนี้แหละ

     " เอาไงดีมีตั้งหลายต้น " พี่เซย์จิถาม

     " ฉันว่าเอาต้นไม้ที่ไม่ค่อยมีในปัจจุบันดีกว่า " ฉันเสนอความคิด

แล้วเราก็ให้คนตัวสูงที่สุดปีนขึ้นไปนายเรียวนั้นเองเรียวปีนขึ้นไปที่ต้นสาระสุดทายเราก็ได้RCใหม่มาแทนเดินหน้า10 ก้าวขวา 3 ก้าว ' ดุกดิก ดุกดิก ' คำบอกใบ้อย่างนั้นพอเราเดินไปไม่ต้องสงสัยเลยว่าจะเจออะไรคำใบ้ก็มีอยู่แล้ว หมา 4 พันธุ์รู้สึกว่าจะดุทั้งหมดเลยนะ

     " เอาไงดี ฉันสงสัยว่าไม่อยู่ในปลอกคอหมาก็คงจะเป็นชื่อหมาแหละ " ฮันถาม

     " 11 ตัวเนี่ยนะ แล้วยังมีป้ายบอกชื่อพันธุ์อีกตะหาก "  โทยะพูด ก็จริงอ่ะ ถึง4พันธุ์ก็ไม่ได้หมายถึง4 ตัวซะหน่อย

     " ฉันว่าตัวที่ดุน้อยที่สุดล่ะ ดูชื่อสิ ดุกดุก ดุกดิก เบอร์ที่ 11 แน่ ๆ จับเร็ว " โอตะบอกพร้อมกับกระโจนเข้าไปจับตัวที่ 11 โดยที่ไม่สนใจตัวอื่นเลย แล้วอีกสิบตัวที่ผูกอยู่ก็กระโจนเข้าหาโอตะอย่างรวดเร็วแต่โอตะก็ไม่ละความพยายามจึงสามารถเอามาได้

ถอยหลัง 3 ก้าวตรงไปอีก 100 ก้าว  ' โคท ' พอเดินไปถึงก็เหนื่อยแทบตาย

     " เป็นไงบ้าง? " เรียวถามฉัน   

     " เดินไปก่อนเถอะฉันขอพักก่อน " 

     " ขึ้นหลังฉันนะ " 

     " เอ่อ… " 

     " มาเร็วสิ " 

     " อือ "

     แล้วเสียงโห่ก็ดังขึ้นอย่างตั้งใจ แต่ฉันก็ไม่ได้ใส่ใจ 

     " คำว่าโคทนี้มันคืออะไรวะ?อาจจะอยู่ด้านบนก็ได้ " ยูริเสนอความคิด 

     " ไม่มีเลย " โอตะตะโกนบอก 

     " ฉันว่าถ้าเป็นภาษาอังกฤษอาจจะแปลว่าเสื้อโคทถ้าญี่ปุ่นก็รวมกันเป็น กระเป๋าเสื้อด้านซ้ายของหัวหน้ากลุ่ม " 

     " พี่เซย์จิ " 

     " เจอแล้ว "  พี่เซย์จิตะโกนบอก

     " เราพักที่นี่ก่อนนะ " โมริบอกทุกคน 

     " อืมม์ "

แล้วเราก็นั่งพักประมาณ 15 นาทีเพราะไม่ต้องรีบ เราเหลืออีก RC เดียวเท่านั้น คำบอกใบ้กล่าวว่า ' ทางข้างหน้าอยู่ด้านหลัง ' งงมั้ยคะ ด้านหลังคำบอกใบ้เขียนตัวเลขไว้คือ2 0

เพราะไม่เข้าใจไงพวกเราจึงหลงอยู่ในสวนนี้ประมาณ 10 นาทีเพราะทุกทางก็มีด่านต่าง ๆ อยู่เหมือนจะไม่ให้พวกเราเข้าไป

     " ฉันรู้แล้วที่ว่า ทางข้างคือเดินไปตามทางข้างหน้าแต่อยู่ด้านหลังของบ้านพักครูและเลข2 0 คืออีก20ก้าวจะถึงหน้าบ้าน แล้วที่เว้นไว้เพราะต้องการให้เราหาค่าของ2 เว้นวรรค 0 ที่อยู่ในหมวดคณิตบทที่ 18 หน้าที่ 216ไง " โอ้โหมิสุก็อัฉริยะนะเนี่ยแต่น้องกว่าฉันนิดส์นึง

     " ลองทำดูแล้วกัน " 

แล้วเราก็มาถึงหน้าบ้านพักครูที่แท้เราหลงอยู่ในสวนหลังบ้านนี่เองมิน่าล่ะตอนมาฉันถึงเห็นทางวกวนไม่ว่าจะไปทางไหนก็อยู่ในเขตบ้านพักหมดจึงไม่มีโอกาสหลงได้

พอพบครูเสร็จเราก็ไปนั่งกินข้าว

     " นั่งด้วยคนนะ " โทยะ ! ทำไมต้องทำหน้าตกใจเนี่ย

     " อืม " 

     " เธอ…สองคนเป็นแฟนกันแล้วเหรอ? " อึ้ย !

     " อือ เธอ …เสียใจมั้ยอ่ะ? " ฉันถามด้วยเสียงสั่นๆ

     " ก็นิหน่อยน่ะ แต่ตอนนี้ทำใจได้แล้ว " ฉันรู้สึกผิดกับโทยะแล้วล่ะ

     " …… "

     " เอ่อ…ไปเดินเล่นกันมั้ย? "

     " อืม ไปสิ "

     แล้วเราก็เดินมาที่สวนดอกไม้ ฉันรู้สึกว่ามีบางคนกำลังคุยกันนะ

     " ได้ยินเสียงอะไรมั้ย? "

     " อือ ไปดูกัน "

     " นี่เงิน จัดการให้เรียบร้อยล่ะ " ยัยมิสุ ทำอะไรกันน่ะ แล้วหมอนั่นเป็นครายยยกัน

     " โอเค เดี๋ยวพวกเราจัดการให้ "

     " ไปซะ เดี๋ยวมีคนมาเห็น " เขาคิดจะทำอะไรของเขานะ?

     " หลบก่อนเร็ว "

พึ่บ!

โทยะดึงตัวฉันเข้ามาติดกับเขายัยมิสุเดินผ่านหน้าฉันไปฉันว่าต้องเกิดอะไรไม่ดีแน่ๆเลย

     " นายมาที่นี่ได้ไง? ห้องนายอยู่ถัดไปไม่ใช่เหรอ? "

     " ชู่วววววววววว์ "

     " …… " เงียบก็เงียบฟะ -_- !

     " มานี่หน่อย " สรุปว่าตอนนี้มีแค่เทียนเล่มเดียวที่นายเรียวถือมา

พึ่บ!

เรียวลากฉันมายังที่ที่นึงในชั้น 4 ชั้นที่ว่ามีผีน่ะ

     " ถึงเราจะเป็นแฟนกันนายก็ไม่มีสิทธิ์มาลากฉันแบบนี้นะ " ฉันพูดกระแทกด้วยเสียงที่เบาที่สุด

     " ขอโทษ มาเถอะน่า ถึงแล้ว "

     " มาทำไม? ที่นี่ "

     " ชู่ววววฉันรู้มาว่าห้องนี้มีผีน่ะสิ " เขาพูดพลางชี้ที่ห้อง 405 " แต่ที่จริงไม่ใช่หรอกมีคนแต่งเรื่องมาหรอก ที่จริงในนี้มีคนมาอาศััยเท่านั้นเอง แต่พนักงานเชื่อว่าเป็นผีทางโรงแรมเลยสั่งให้ปิด พอรุ่นเราเข้ามาก็มีบางส่วนรู้เห็นเรื่องนี้ แล้วพวกนั้นก็ใช้ห้องนี้ทำอะไรซักอย่างเข้าใจ๋? "

     " อือ แล้วเราจะทำอะไรน่ะ? " หรือว่าจะพิสูจน์เรื่องผี

     " พิสูจน์แล้วก็จับตัวการมาว่าเข้าไปทำอะไร ห้องนี้มีช่องสามรถมองผ่านไปยังห้อง 405 ได้แล้วบนฝ้าก็มีห้องหนึ่งสำหรับเก็บของ " เก็บของหรือเก็บผี…อึ๊ย สยอง ขนลุกเลยอ่ะ

ก๊อก แก๊ก ก๊อก แก๊ก  !!!!

     " ขอบใจมากเงินที่เหลือจะเอามาให้พรุ่งนี้ " เสียงผู้หญิงนี่นา

     " เสียงผู้หญิง? "

     " …… "

     " รัน "

     " หืม "

     " ฉันอยากบอกเธอว่าฉันต้องการความอบอุ่นจากเธอ…ฉันรักเธอ "

     " ฉันก็รักนาย…เรียว " หลังจากนั้นเราก็กอดกันอย่างเนิ่นนานไม่รู้ว่านานเท่าไหร่

     " วันนี้เราไปพิสูจน์กัน "

     " แต่วันนี้มันมีกิจกรรมนะ "

     " ไม่เป็นไรหรอกพรุ่งนี้ถึงจะกลับบ้าน "

     " อือ "

     หลังจากนั้นเรา ( ฉัน+เรียว ) ก็ตรงไปยังห้องนอน เตรียมกับดักอะไรสักอย่างไม่นานเราก็ต่อจากฝ้าด้านบนไปยังประตูแล้วก็กล้องขนาดเล็กที่ติดไว้ข้างห้องนอนตั้งกล้องวิดิโอไว้บนตู้เสื้อผ้า

     " เตรียมตัวนะ "

ตุบ ตุบ ตุบ

     " เฮ้ย! เสียงอะไรวะ "

     " ไหน? "

     " ห้อง 406 เนี่ย มันดังมาจากข้างใน "

     " ทำไงดีอ่ะ เรียวพวกมันมาแล้ว "

     " เตรียมกล้องนะ "

     " อืม "

แก๊ก

แชะ แชะ แชะ แชะ แชะ แชะ

     " เฮ้ยพวกแกเป็นใครวะ? " มีทั้งผู้ชายแล้วก็ผู้หญิงเลยอ่ะ มันคิดจะทำอะไรกันแน่

     " แล้วพวกแกล่ะ  "

     " ไอ้เรียว เผ่นสิ "

     " เฮ้ยหยุดนะโว้ย "

     " เรียวอย่าเพิ่งเราได้ภาพมาแล้วทั้งกล้องทั้ง VDOกับฟิล์มอยู่นี่แล้ว "

     " เธอเก็บมันไว้ให้ดีนะ "

     " อืม "

********************

     " พวกเราสามารถจับบุคคลที่เข้าไปในห้องได้แล้วค่ะ "

     " มันเป็นใคร? "

     " ...เอ่อ...เด็กในโรงเรียนเราค่ะ เขาต้องการที่จะปั่นหัวพวกเราที่เขาจะทำงานบางอย่าง "

     " แล้ว...เราจะทำยังไง "

     " ต้องตามตัวปกครอง เพื่อกำหลาบพวกนี้ " ฉันพูด

     " งั้นเราต้องจัดการตามนี้ " ครูพูด

     " เราคงอยู่นี่ไม่ได้แล้วล่ะ " ครูพูดต่อ

     " งั้น... "

     " พรุ่งนี้รถจะมารับ " สิ้นเสียงครู ทุกคนก็เดินเข้าห้องตัวเองเพื่อจัดของกลับ

     " เธอไม่ดีใจเหรอไง? ที่ได้รู้ว่าพวกนั้นเป็นพวกก่อกวนน่ะ " เรียวถามฉัน

     " อืม...แต่ว่ามันจะมากไปรึป่าวล่ะ? "

     " ไม่หรอก อย่างพวกนั้นต้องเจออย่างนี้ แล้วเราจะรู้ตัวคนต่อไปแน่ "

     " อืม "

     " ไปนอนซะ "

     " นายก็ด้วย พรุ่งนี้เราก็กลับบ้านกันแล้ว "

     " อือ "

     " จุ๊บ " นายนั่นหอมแก้มฉัน

     " นาย!!! "

     " เอาน่า รางวัลฉันนะ "

     " บ้า!!! "

                ป้าบ!

     " เธอตีฉันทำไมน่ะ? "

     " หมันไส้ "

     " โธ่!! "

     " เอาล่ะๆไปนอนได้แล้ว... " ฉันไล่ ถ้าอยู่นานกว่านี้ฉันคงหน้าสุก(มะเขือเทศ) แน่ๆเลย

     " ก็ได้ " เรียวเดินไป

                ทุกคนเก็บของเสร็จลงมารอด้านล่าง...เพื่อเตรียมตัวขึ้นรถ

     " นั่งด้วยกันนะ " ...

     " เอ่อ...ก็ได้... " ฉันตอบรับโทยะ

     " อืม ขอบใจนะ... "

     " อ่ะจ้ะๆ "

     บนรถบัส

     " เรียวฉันตัดสินใจแล้ว...ฉันต้องบอกนายซะที ฉัน... "

     " หืม? "

     " ฉันรักนาย รักนายมากด้วย "

     " จริงเหรอ?รัน ฉันก็รักเธอนะ "

     " ยูริ ฉันรักเธอ " โทยะซ้อมอยู่หลังรถ

     " อะไรนะ!!! "

     " ยู...ยูริ "

     " ฉัน...ไม่ได้ยินอะไรนะ ไม่เลย "

     " ฉันรักเธอ "

     " ฉัน...เอ่อ... "

     " รักฉันมั้ย? "

     " ระ...รักสิ...ฉันรักนายนะ "

     " เฮ้อ ฉันนึกว่าจะไม่มีใครรักฉันแล้วซะอีก "

      จุ๊บ

///O_o///